Steve Irwin kimdir
Hayvanlarla olan güçlü bağlantısı ve timsahlara olan yakınlığı ile Timsah Avcısı olarak tanınan belgesel sinemacısı Steve Irwin’in hayat hikayesidir…
Sizce en yırtıcı hayvan hangisi? Ya da en fazla hangi hayvana cesurca dokunabilir, hatta sarılabilirsiniz? Steve’in aileden gelen mesleği yırtıcı hayatı kapsıyordu. Anne ve babasının kurduğu hayvanat bahçesi, onun tüm hayatı olmuştu. Aşkı ile burada tanıştı, evlendi. Çocuklarını tıpkı kendi çocukluğunda olduğu üzere büyütmeye çalıştı.
İlk defa bir pitonu olduğunda 6 yaşındaydı ve 9 yaşında bir timsah yakaladı. Steve için sıra dışı üzere görünen her şey ziyadesiyle doğaldı. Ünlendiği belgesellerde nasıl bir olayın içinde bulunduğunu bildiğini ve bir şayet bir hayvan tarafından ısırılırsa burada hatanın kendisinde olacağını söylüyordu. Kendi kabahati muydu bilinmez, lakin bir belgesel çekimi sırasında uğradığı vatoz saldırısı sonucu hayata veda etti.
Bugün ise onun 57. yaş günü. Yani şayet yaşasaydı o denli olacaktı. Google onu unutmayıp doodle yaptı. Öyleyse bize de kutlamak düşer değil mi?
Dünyalık yaşın kutlu olsun Timsah Avcısı!
Çocukluğu
Steve, 22 Şubat 1962’de, Avustralya Essendon, Victoria’da, Lyn ve Bob Irwin çiftinin çocukları olarak dünyaya geldiğinde ailesi, ona, “Stephen Robert Irwin” ismini verdi. Steve, enteresan bir ömrün içine doğmuştu. Katiyetle sıra dışıydı. Zira ailesi, Queensland’daki Reptile and Fauna Park isimli hayvanat bahçesini yönetiyordu. Steve’in babası herpetoloji (sürüngenleri ve amfibileri inceleyen zooloji alt dalı) ile ilgilenen bir yırtıcı hayat uzmanıydı. Daha doğrusu Steve, yıllar sonra babası Bob’u tam olarak bu formda tanımlayacaktı. Annesi Lyn ise, bir yırtıcı ömür rehabilistiydi. Queensland’a taşındıklarında, bu hayvanat bahçesini kurmuşlardı. Haliyle Steve’in çocukluğu burada, yabanî hayvanlarla geçti. Olağanda bir çocuğun etrafında kedi, köpek, balık, kuş üzere evcil hayvanlar olurken, onun için bir timsah ya da aslan, karşısına çıkabilecek sıradan bir hayvandı…
Ailesi, Steve’in hayatlarının büyük bir kısmını kaplayan bu yırtıcı hayvanlara alışmasını istiyordu. Bir bakıma Steve çalışmaya da erken başlamıştı. Hayvanların beslenmesi, parkın ve hayvanların genel bakımı üzere pek çok şeyde Steve, ailesine yardımcı oluyordu. Altıncı yaş gününde ona birinci oyun arkadaşı hayvanını ikram ettiler. Bu ikram, bodur bir pitondu. 9 yaşına geldiğinde ise, yanında babası varken timsahlara daha da yaklaşır olmuştu; onlarla mutabakatın bir yolunu bulmak için cesurca çabalıyordu. Birinci timsahını yakalamıştı. 9 yaşında başladığı bu işte ustalaşacak, hatta ünlenecekti. Steve, sürüngenlerin yakalanması işinde öncü olacaktı…
Avustralya Hayvanat Bahçesi
Steve, artık kocaman bir adam olmuştu. İşinde de nitekim düzgündü. Daima zehirli yılanlarla çalışmasına rağmen hiç zehirlenmemişti. Hatta bu kendisiyle ilgili en çok övündüğü mevzulardan biriydi. Sonunda 1991’de, hayvanat bahçesini ailesinden devraldı. Bugüne dek birkaç defa ismi değişen parka, Steve kendi himayesine geçtiğinde “Australia Zoo” (Avustralya Hayvanat Bahçesi) ismini verdi.
Burası onun konutu üzereydi. Birinci görüşte aşkı da burada tattı. En yiğit kararlarını burada verdi. Karısı Terri ile birlikte, hayvanat bahçesini aşkla yaşattılar…
Steve Irwin evlendi
1991’de, Steve’in hayvanat bahçesini yeni devraldığı vakitlerde, Terri, Avustralya turnesine çıkmıştı. O, bir tabiat aşığıydı. Steve’in hayvanat bahçesini de ziyarete gelmişti. Tanıştılar. Steve için mutlaka “ilk görüşte aşk”tı. Terri de Steve’den etkilenmişti. Çok beklemediler. 4 ay sonra nişanlıydılar ve çabucak evlendiler. Sevdikleri şeyleri birlikte yapmak için vakit kaybetmek istemiyorlardı.
Bu evlilik onlara “Bindi” ve “Robert Clarence” ismini verdikleri iki çocuk da getirdi.
Timsah Avcısı
Steve’in timsahlarla, yılanlarla, yırtıcı tabiat ile bu yakın teması, ünlü belgesel kanallarının yayın akışına da istikamet verdi. Böylesine bir ömür, belgesel dünyasının dikkatinden kaçamazdı. “The Crocodile Hunter”ın (Timsah Savaşçısı) birinci kısmı 1996’da yayınlandı ve büyük ilgi gördü. Süratle memleketler arası bir yükseliş yaşadı. Dünyasının favori ismiydi. Zira programı 137 ülkede, 500 milyon izleyiciye ulaşmıştı. Bilhassa programının ismi ve timsahlarla olan irtibatı sebebiyle Steve, artık “Timsah Avcısı” olarak anılıyordu. Evet, bu belgesel onu sahiden ünlü etmişti. Halbuki çok zordu. Steve, bu belgesele pek çok tehlikeli hayvanın saldırısına uğramasına karşın devam etti.
Steve’in kazandığı bu büyük şöhret, konutundaki işlerinin de büyümesine vesile oldu. Onun ömür alanı olan hayvanat bahçesi, 2000’den sonra 1600’den fazla hayvana ve bu artışla da 80 dönümden fazla bir alana ulaştı.
Programı yalnızca Timsah Avcısı kısımlarını değil, Timsah Belgeleri, Timsah Günlüğü’nü de içeriyordu. Ayrıyeten Timsah Avcısı isimli bir sinema sineması de çekildi. Tüm bunların geliri ise, hayvanları müdafaa örgütlerine bağışlandı.
Bu belgesel dizi, çekim çalışmalarının Antarktika’daki balinaları, penguenleri, mors balıklarını rahatsız ettiği istikametinde, çevrecilerin sert tenkitleri sebebiyle durduruldu. Lakin daha sonra Avustralya Hükümetince yapılan araştırmada bu argümanlar çürütüldü.
Steve, böylesine büyük bir eleştiriyi bir de 2004’te 10 aylık oğlu Robert kucağındayken 4 metre uzunluğundaki bir timsahı eliyle beslediği için alacaktı…
Steve Irwin Yaban Hayatını Muhafaza Vakfı
Steve, hayvanların, bilhassa yırtıcı hayvanların yaşama hakları için hayvan muhafaza örgütü olan, “Steve Irwin Yaban Hayatını Muhafaza Vakfı”nı kurdu. 2002’de, “Yaban Hayatı Savaşçıları” ismini alan bu vakıf, insanları, yaralı, tehdit ve tehlike altındaki yırtıcı hayvanları korumak konusunda eğitmek emeliyle kuruldu. Hayvanat bahçesinde de cinsleri tehdit altında olan hayvanların çoğalması için özel programlar yürütüyordu.
Steve, sevilmeyen hayvanların da hayat hakkı olduğunun savunuyordu. Bunu bilhassa anlatmak için belgeselinde bulunduğu durumda, nasıl bir olayın içinde bulunduğunu ve bir şayet bir hayvan tarafından ısırılırsa burada hatanın kendisinde olacağını söylüyordu. Meğer bu yiğit adamın da kaygıları vardı. İsmini bile duyduğunda bazılarını tüylerini diken diken eden timsahlarla daima bir ortada oln Steve, papağandan korkuyordu. Lakin nihayetinde onun da bir canlı olduğunun şuurundaydı.
Ödülleri
Steve, işinin temeline sevgiyi ve yüreği almıştı. Epeyce da başarılıydı. Haliyle bu muvaffakiyet, büyük ödüllere layık görüldü. Örneğin Steve’e, 2001’de, global müdafaa ve Avustralya turizm hizmetlerinden ötürü, “Avustralya Yüzüncü Yıl Madalyası” verildi. Ne büyük onurdu!
2002’de, Avid Konservatörü, “Oueensland Müzesi Madalyası” ve “Brisbane En Uygun İhracat Ödülü”ne layık görüldü. Bu mükafatların onuru da, hayvanları muhafaza ve kurtarmaya olan bağlılığından dolayı Steve’e bahşedildi. Yeniden birebir yıl, “The Crocodile Hunter: Collision Course” isimli sineması, “Best Family Feature Film-Comedy”de, “Genç Sanatçı Ödülü”ne layık görüldü.
Ocak 2006’da düzenlenen “Avustralya Haftası” kutlamalarında ise, Steve, Los Angeles, Kaliforniya’daki UCLA, Pauley Pavillion’da göründüğünde büyük bir ödül daha almıştı. Çok seveni vardı ve hepsi de onu yakından görmek için mecnun oluyordu. Bu son özel his anlarından biriydi. Lakin Steve, bunu elbette bilmiyordu…
Steve Irwin öldü
Steve, mevtin ona vahşice yaklaştığından habersiz, çalışmaya devam ediyordu. Temmuz 2006’da, hayvanat bahçesinin 10 yıllık planını kurmuştu. Güzel tarafından bakılırsa, Steve apansız hayata veda ettiğinde hayvanat bahçesinin, hayvanları muhafaza çalışmalarının 10 yılını garanti etmişti.
Çok değil, 2 ay sonra, 4 Eylül’de Steve, o şanssız kazayı yaşadı. “Okyanusun En Ölümcül Canlıları” isimli belgesel için Queensland’da bulunan Büyük Mercan Kayalıkları’nda grubu ile hazırdı. Çekime başlayabilirlerdi.
Steve’in, çekim sırasında yüzen bir vatoza arttan yaklaşması gerekiyordu. Her şey o kadar süratli oldu ki! Vatoz, Steve’i bir tehdit olarak görmüştü. Bir anda akına geçti ve iğnesini Steve’in göğsüne sayısız defa batırdı. Göğüs duvarı delinmişti ve hastaneye götürülemeden hayata gözlerini kapadı.
Uzmanların niyetine nazaran vatoz, muhtemelen bir köpekbalığının akınıyla karşı karşıya kaldığını düşünmüş ve böylesine ölümcül bir reaksiyon göstermişti. Taarruz sırasında Steve’in yanında kameramanı Justin Lyons vardı. Uzun vakit sonra bahis ile ilgili konuştuğunda ise, şunları anlattı:
“Kameram açıktı. Şöyle düşünüyordum: ‘Bu mükemmel bir çekim olacak. Mutlaka belgeselde yer alacak imgeler olacak, bu harika!’ Sonra birden vatoz önüne geçiverdi ve kuyruğunu göğsüne çılgınca saplamaya başladı. Kuyruklarında ölümcül bir zehir vardır ve eminim ki inanılmaz bir acı veriyordur. Steve’in acıya çok yüksek bir toleransı vardı. Münasebetiyle biliyorum ki şayet Steve bir şeyden acı duyuyorsa, o şey sahiden dayanılmaz bir acı olmalıdır.”
Justin, Steve’e daima çocuklarını düşünmesini ve dayanmasını salık verse de darbeler o denli kuvvetliydi ki, Steve yalnızca “Ölüyorum” diyebildi.
Bu, dudaklarından dökülen son sözdü…
Damla Karakuş
[email protected]
Not:
Biyografisini okumak istediğiniz şahısları lütfen bizimle paylaşın.
Instagram: biyografivekitap
