Ekrem İmamoğlu kimdir
31 Mart 2019 Mahallî Seçimleri’nde İstanbul Büyükşehir Belediye Lideri seçilen Ekrem İmamoğlu’nun hayat hikayesidir…
İmamoğlu’nun en büyük bahtı, Mevlüt Dede üzere bir dedeye sahip olmakmış. Dedesinden öğrendiği ne varsa, tüm hayatına nakşedecek kadar farkında bir çocuk olmuş…
Bakalım siz okuduğunuzda neler göreceksiniz…
Çocukluğu
Ekrem, 4 Haziran 1970’te, Trabzon’da, Akçaabat’a bağlı Cevizli köyünde, Hava ve Hasan İmamoğlu çiftinin birinci çocuğu olarak dünyaya geldi. Çiftin, Ekrem 9 yaşındayken bir de kız çocukları oldu.
İmamoğlu Ailesi’nin kökleri, Orta Asya’ya kadar dayanıyordu. Onların rivayetine nazaran, Semerkand olarak isimlendirilen Orta Asya’dan, Bağdat’a göçmüşler; burada uzun yıllar yaşadıktan sonra da, Adana ve Kayseri üzerinden Karadeniz’e gelmişlerdi. O denli ki, aile kökleri Kahramanmaraş, Van’a kadar uzanmıştı. Yaklaşık 200 yıl evvel Akçaabat’a, Sürmene Köprübaşı’ndan gelip yerleşmişlerdi.
Yıldızlı köyüne taşındıklarında Ekrem, 4 yaşındaydı. 60 metrekarelik, alt katı ahır olan bir konutta geçti çocukluğu. 1987’de de, İstanbul’a taşınacaklardı…
Babası Hasan Beyefendi, hayvanlarıyla ilgilenip, tarım işleri ile uğraşırken, bir yandan da inşaat materyali toptancılığı yapıyordu. Tarlalarına daima tütün ekerlerdi. En beğenilen eserleriydi. Zira âlâ para kazandırıyordu. Daha sonra inşaat ve taahhüt işleri yapan bir aile şirketleri de olacaktı.
Annesini ise, meskeni ve çocukları konusunda çok çalışkan bir bayandı. Babasının ticaretle uğraşmasından sebep, iki kardeş daha çok annesiyle vakit geçiriyordu. Ekrem İmamoğlu, yıllar sonra verdiği bir röportajda annesini, bilhassa çalışkanlığı ile gurur duyarak şöyle anlatacaktı:
“Annem çok çalışkan bir bayandı. Babam ticaretle uğraşırken, annem köyümüzde üretim yapardı ve satardı. Konutumuza zerzevat almazdık. Her şey bahçede yetişirdi. 6-7 ineğimiz vardı. Meskenin muhtaçlığını gördüğü üzere, tereyağı, süt, peynir satardı.”
(Annesi Hava Hanım ve anneannesi Emine Hanım)
Çocukluğunun unutulmaz keyifli anları
Doğduğu, çocuk olup koştuğu, genç olup gönlüne sevdaların, siyasetin düştüğü Trabzon, onun için çok kıymetliydi. Bir röportajda, “Çocukluğumun Trabzon’u, Ayasofya Kilisesi’nden başlardı.” diye başlamıştı anlatmaya. Her sabah o istikametten çocuk adımlarıyla yürür gelirdi. Burayı onun için böylesine kıymetli kılan Moloz’da inip, bütün esnafla selamlaşarak kereste dükkânına giden dedesiydi kuşkusuz.
Dedesi okuryazar değildi; ancak tüm ailesine yeterli bir eğitim almalarını öğütlerdi. Okumanın yazmanın değerini, askerde eşinden gelen mektubu kendisine bir oburu okuduğunda ve ona yanıtı fakat bir oburu yazarak verdiğinde anlamıştı. İçine sızı olan bu olaydan sonra da, daima lakin daima okumanın yazmanın değerini anlattı torunlarına Mevlüt Dede.
Mevlüt Dede’sinin öyküsünü Ekrem, Cumhuriyet’e benzetiyordu; en şiddetli anda hayata tutunduğu ve sonra yine kendisine bir hayat inşa ettiği için. Ve onu, yıllar sonra yazacaktı…
Mevlüt Dede, 1895’te, Ekrem üzere Cevizli köyünde doğmuştu. Yalnızca o vakit Pulathane’ye (Akçaabat) bağlı Caneni (Cevizli) köyü diye geçiyordu ismi. Doğar doğmaz “Bu yaşamaz!” deyip bir kenarda eceline terk etmişlerdi Mevlüt Bebek’i. Fakat sonra o vefata terk edilen bebek, 1977’ye kadar savaşlara, hastalıklara karşın, ailesinin tek erkeği olarak yaşadı…
Ekrem, 6 yaşına kadar görebildi dedesini. Onun dizinin tabanından hiç ayrılmadan geçti birinci çocukluğu. 1950’lerde, bir oldukça güç şartlarda hacca giden Mevlüt Dede, geride Cumhuriyet sevgisini, Atatürk ve silah arkadaşlarına olan bağlılığını miras bıraktı. Ekrem, yıllar sonra çocukluğunu anımsayıp dedesi ile ilgili yazdığı yazısında şu tabirlere yer verecekti:
“İstiklal Gazisi Mevlüt İmamoğlu’nun torunu Hasan’ın birinci çocuğu Ekrem İmamoğlu olarak onun vicdanı, ahlâkı, dünyaya bakışı, azmi ve kibirden uzak tutumları ile büyüdüm. Ne keyifli bana ki Hacı Mevlüt İmamoğlu’nun şahsen hissettiği Atatürk ve Cumhuriyet sevgisiyle büyüdüm.”
(Mevlüt Dede)
Çocuk vakitlerin anılarını hiçbir şey kirletemezdi ya; Ekrem, dedesini de, sokaklarında oyunlar kurduğu, ömrünün başladığı kenti de hiç unutmayacaktı. Trabzon’u, ilkokulunun çabucak karşısındaki Çocuk Esirgeme Kurumu’ndaki çocuklarla büyüdüğünü, o çocuklara sahip çıkanların kalplerindeki sevgiyi hissedişini, tahminen de yüreğindeki sevgide, sevgiyi tanımlarken hissettiklerinde onların da büyük bir hissesi olduğunu hiç unutmayacaktı. Unutulmayacaklar listesinde bir de Uzun Sokak’taki yürüyüşlerin keyfi ve cebindeki harçlığı bu sokaktaki muhallebicinin muhallebileri için harcamak vardı…
Eğitim hayatı
Ekrem, eğitim hayatına Trabzon’da başladı. Ailesi, epey muhafazakârdı. O denli ki, Ekrem, ilkokul öncesinden başlayarak Kur’an Kursu’na gidecek, ilkokula başladığında Kur’an okumayı biliyor olacaktı…
İlkokul eğitimini “Kanuni Süleyman İlkokulu”nda aldı. Karnesinde daima pekiyi getiren, çalışkan bir öğrenciydi. Okul başarısı bir yana, futbol da en büyük tutkusuydu. Spora, ilkokulda hentbol grubuna katılarak başlamıştı. Tıpkı röportajda o günleri şöyle anlatıyordu:
“Futbol tutkum daima vardı. Konutumuz deniz kenarındaydı. Kurstan kaçıp denize ya da top oynamaya giderdim. İlkokulda hentbol oynardım. Okulumuz Türkiye beşincisi olmuştu. Trabzon şampiyonu, Karadeniz küme şampiyonu olduk. 1982’de Türkiye finallerine Aydın’a gittik. Hentbol sayesinde birinci defa Trabzon’dan çıktım. Aydın’da sokakta mandalina, portakal ağaçları görmüştük. Çok şaşırmıştık, birinci işimiz ağaçlara saldırmak olmuştu. Herkes bize bakmıştı. Haydar Kazaz isimli Vücut Eğitimi Öğretmenimiz vardı. Öğretmenimiz, Trabzon’da hentbolun altyapısını hazırladı. Ben ilkokul 5’e geldiğimde Trabzon’un 2 ya da 3 Türkiye şampiyonluğu vardı…”
Spor konusunda Ekrem’in hayatı soluksuz akıyordu güya. Bu durum babasının da gözünden kaçmadı. “Ya spora dalıp okuyamazsa!” kaygısıyla o periyot Trabzon’un ve Karadeniz’in tek özel okulu olan Özel Köşk Lisesi’ne aldırdı kaydını. Bu okulun ona kazandırdığı sağlam bir İngilizce altyapısı oldu. Üniversitede en büyük kolaylığı olacaktı…
Ancak liseye burada devam etmek istemedi. Okuldan çıkıp köye dönüyordu ve oradaki arkadaşlarıyla oynuyordu. Hafta sonu köylü, hafta içi burjuva üzere yaşadığı hissine kapılır olmuştu. Nihayet lise eğitimi için Trabzon Lisesi’ne kaydoldu. Okulun 100. Yıl mezunlarından oldu.
Burada okumayı istemesinin en kıymetli sebeplerinden biri de spor yapmaya devam etmek istiyordu. Ortaokul biterken futbolcu olmaya karar vermişti ve Trabzon’da, Trabzon Lisesi grubunda oynamak büyük bir şeydi. Şenol Güneş, Kadir Özcan üzere bilinen başarılı futbolcuların birçok bu grupta oynamıştı. Haliyle Ekrem’in de hayallerini süslüyordu. Ve hayalleri gerçek oldu. Lisesindeki bu ekipte oynadı; kalecisi de oldu. Lakin hayallerin de bir bedeli oluyordu doğal. Babası haklı çıkmıştı. Ekrem, lise son sınıfta 50 günden fazla okula gidemedi. Sınıfta kalmamıştı; lakin İnkılap Tarihi Öğretmeni “Futbolcuları sınıfta bırakacağım!” demiş, dediğini de yapmıştı. Bu dersi bütünleme ile geçti.
Futbol ile ilgili bu durum onu yalnızca okuldan değil, derslerden de uzaklaştırmıştı. Ailesinin gönlü Ekrem’in mühendis olmasından yanaydı. İnşaat Mühendisi olma fikri Ekrem’in de aklına yatmıştı aslında; lakin tercihlerine yazsa da kazanamadı.
Kıbrıs’ta, Doğu Akdeniz Üniversitesi’nin imtihanına girdi ve İnşaat Bölümü’nde okumaya başladı. Lakin bu kere de okulun pozisyonunu beğenmemişti. Ailesini de ikna ederek Girne Amerikan Üniversitesi’nde İşletme Bölümü’ne kaydoldu. Ailesi 1987’de, İstanbul’a taşındı. Bunun üzerine Ekrem de İstanbul’a geldi ve lisans eğitimini İstanbul Üniversitesi İngilizce İşletme Bölümü’nde tamamladı. Akabinde da yeniden İstanbul Üniversitesi’nde, İnsan Kaynakları ve Yönetimi’nde, yüksek lisans yaptı.
İş hayatı
Ekrem’in eğitim süreci geçerken, bu ortada inşaat ve taahhüt işleri yapan aile şirketleri de günden güne ilerliyordu. Ekrem’in de iş hayatı 1992’de, burada, aile şirketinde başlamış oldu. Bu şirkette İdare Şurası Başkanlığı yaptı.
Bu ortada okul yıllarında ilgilendiği ve daha sonra eğitimi için bırakmak zorunda kaldığı futbol tutkusu da ateşlenmişti. Sıkı bir Trabzonspor taraftarı olan Ekrem, bir devir Trabzonspor Futbol Kulübü’ne yöneticilik yaptı. 2008’de, grubun basketbol şubesini de kurdu. Hayallerine tekrar ulaştığında 31 yaşındaydı. Ülküsünde tekrar Şenol Güneş vardı. Daha sonra ise, Beylikdüzü Spor Kulübü’nün yöneticisiydi…
Evliliği
Dilek ve Ekrem, aile ortamında, Dilek’in üniversiteye hazırlandığı periyotta tanıştı. Sonra da görüşmeye devam etti. 2 yıl süren bir tanışmanın akabinde, 18 Kasım 1995’te, evlendiler. Bu evlilik onlara, 1997’de Mehmet Selim ismini verdikleri birinci çocuklarının akabinde, 2005’te Semih ve 2011’de de Beren’i getirdi. Keyifli evliliklerinin sırları pek kolaydı aslında. Yolu sevgi ve anlayıştan geçiyordu…
Dilek Hanım, yıllar sonra eşiyle birlikte verdiği bir röportajda, eşinin çocuklarına karşı ilgi ve sevgisini şöyle anlatıyordu: “Ekrem çok ağır çalışıyor, hayatının her devrinde böyleydi. Fırsat buldukça çocuklarımızla vakit geçiriyor. Onlara vakit ayırmaktan asla geri durmaz. Çocuklarımızdan sevgisini, şefkatini, ilgisini asla esirgemez. İBB Lider adaylığının açıklanmasının akabinde biraz uzak kaldık. Çocuklarımız da bu tempoya alışkın, bazen şikâyet etseler de babalarının sevgisine her vakit güveniyorlar.”
Ardından da bir öteki soruda alakalarını yaşayışlarındaki sadeliği lisana getiriyordu: “Hayatımızdaki rutinleri birlikte yapmayı seviyoruz. Türkiye’deki birden fazla aile üzereyiz. Birlikte vakit geçirebildiğimiz vakitlerden keyif alıyorsak bizim için kâfi. Çok sık yapamadığımız tatil planlarımız oluyor. Birkaç gün de olsa farklı bir yerde dinlenmek bize çok âlâ geliyor. Birlikte yemek yemek, tıpkı sineması izlemek, tıpkı odada kitap okumak bizim için çok keyifli anlar”.
Eşinin en sevdiği ve en sevmediği istikametinin “çok çalışkan ve sorumluluk sahibi olması” olduğunu gülerek lisana getiren Dilek Hanım, eşinin muvaffakiyetini ise, şöyle açıklıyordu: “Ekrem üzerine düştüğü her işe çok fazla mesai harcar. Her işine hayli ehemmiyet verir. Sorumluluğunu her noktada taşır. Başarılı olmasının en temel noktası da bu aslında bu kadar çalışkan olması.”
Siyasete ilgisi babasıyla başladı
Ekrem’in siyasete yönelmesindeki etken babasıydı. Babası Hasan Beyefendi, 60’lı yılların sonundan itibaren 1980 öncesi periyoda kadar MHP’liydi. Fanatizmi yoktu. Lisede birlikte okuduğu solcu arkadaşlarının babası hakkında söylediklerini Ekrem, yıllar sonra verdiği bir röportajda aktarırken, şunları da ekliyordu: “Aynı periyotta lisede okuduğu solcu arkadaşları “Bizim Hasan sağcıydı, davacıydı; fakat başımız sıkışsa gelir bize yardım ederdi. Bazen bizi polisin elinden alırdı…” diyor. Gurur duyuyorum olağan. Beni de farklı yetiştirdi, hiç işveren çocuğu üzere değildim mesela. Ameleydim, bulaşık yıkadım ya da çıraktım. Üniversiteden sonra fakat onunla yan yana durabildim.”
Babası Hasan Beyefendi siyaset yaptığı devirde, Ekrem lisede öğrenciydi. Hasan Beyefendi, Trabzon’da ANAP’ın (Anavatan Partisi) kurucuları ortasındaydı. 1984-1987 yılları ortasında da Trabzon Merkez İlçe Lideri oldu. Lakin siyasette talihsizlik yaşamıştı. Bir periyot seçim kaybetti. Milletvekilliği seçimlerinde kendisine bir yanlış, bir haksızlık yapıldığına kanaat getirmiş ve küsmüştü. Tahminen öfkesinin büyüklüğünden, tahminen de tebdili yerde ferahlık olduğunu düşündüğünden Hasan Beyefendi, kardeşlerine “Ben ticareti de Trabzon dışında yapacağım.” demişti. Yıl 1987’diydi. İstanbul’a yerleşme macerası da işte bu türlü başlamıştı. Doğal bu durum, siyaseti de bıraktığı manasına geliyordu…
Ekrem’in dedesi ya da büyük dedesi siyasetle etkin bir halde ilgilenmemişti. Lakin onlar da Demokrat Partililerdi. Bir amcası MHP’liydi, büyük amcası da Necmettin Erbakan’ı severdi. Anne tarafı ise, CHP’liydi. Siyaset konusunda karma bir ailede büyümenin büyük bir zenginlik olduğunu düşünüyordu…
Velhasıl Ekrem de babasından mütevellit içinde ANAP’a karşı bir sempatiyi daima büyütmüştü. Hatta siyasete birinci adımını da buradan atmıştı. Siyasete başlama konusunda bir anısını birebir röportajda şöyle anlatmıştı:
“Hatta İstanbul Vilayet İdaresi’ne davet edildim. Mükerrem Taşçıoğlu, o periyot Vilayet Lideri. Toplantıda ayağa kalktı, “Yeni idare iyi olsun, şunlar şunlardan oluşuyor, haydi başlayın!” dedi. Tam gidecek, elimi kaldırdım. “Ben Güngören’den geliyorum. Ticaretle uğraşıyorum, üniversiteyi bitirmek üzereyim. Kendimi tanıtıp, vazife almak isterdim; ancak siz misyon dağılımını yaptınız ve gidiyorsunuz. Birçok arkadaş var, tanımak isterim, hatta siz de tanısanız güzel olabilir.” dedim. Döndü, masaya oturdu ve “Doğru söylüyor, haydi hepinizi tanıyalım, vazife dağılımını haftaya bırakalım.” dedi. Haftaya tek bir değişiklik olmuştu. Surdışı Vilayet Lider Yardımcılığı’nı bana verdiler.”
Bu vazife 5-6 ay kadar sürdü…
Beylikdüzü Belediye Lideri
Dedesini, onun İstiklal Gazisi oluşunu, Atatürk sevgisini yüreğine kazıdığını bir an olsun aklından çıkarmıyor, kendini daha çok söz edebileceği alanlarda olmak, bir şeyler yapmak istiyordu. Kendisini tekrar tıpkı röportajda şöyle tanımlıyordu:
“Ben Cumhuriyet’in kıymetlerine inanan, İstiklal Gazisi bir dedenin torunu olarak Atatürk sevgisiyle büyümüş, Türkiye’nin her bedelini bilen, hisseden, 5-6 yaşından beri din eğitimi almış, inançlı, herkese eşit bakabilen biriyim. Evet, muhafazakâr bir aileden geliyorum; fakat toplumsal demokrat kıymetlerle üniversitede tanıştım. Bu kıymetleri benimsedim, inandım. 2008 yılında siyaset yapmak için münasebetlerim vardı ve adresim CHP’dir dedim. Öbür siyasi partilerden teklif aldım; ancak hiç düşünmedim.”
Beylikdüzü ise hayaliydi. İki çocuğu da burada doğmuştu. O denli çok rahatsız olduğu durum vardı ki… Siyaset yapmak isteyen ve içinde olan biriydi. Beğenmediği şeyler varsa, üzerine sorumluluk almak için adımlar atabilirdi. 2008’de CHP’ye üye oldu. 2009 Türkiye Lokal Seçimleri’nde de Beylikdüzü Belediye Başkanlığı için aday adayıydı. Lakin partisi tarafından aday gösterilmemişti. 5 ay sonra İlçe Başkanlığı teklifi aldı. 16 Eylül 2009’da, CHP Merkez Yürütme Şurası, onu, CHP Beylikdüzü İlçe Başkanlığı’na atadı.
Artık tam manasıyla siyasetin içinde faal rol aldığının farkındaydı. Şahsen içinde yaşayarak pek çok şey öğreniyor, pişiyordu. 27 Aralık 2009’da gerçekleştirilen CHP Beylikdüzü İlçesi 1. Kongresi’nde seçilen birinci İlçe Başkanı’ydı. 18 Mart 2012’de yapılacak 2. Kongrede ise, tekrar İlçe Lideri seçilecekti…
İmamoğlu, 15 Temmuz 2013’te CHP Beylikdüzü İlçe Başkanlığı vazifesinden istifa etti. 2014 Türkiye Lokal Seçimleri’nde ise, CHP’nin Beylikdüzü Belediye Lideri Adayı olarak gösterilmişti. Seçimler sonuçlandığında İmamoğlu, partisinin bir evvelki seçimde yüzde 30 olan oy oranını, yüzde 50,8’e çıkarmıştı.
Ekrem İmamoğlu, Beylikdüzü Belediye Lideri oldu…
Büyükşehir Belediye Lideri Adaylığı süreci
23 Eylül 2017’de, İstanbul Büyükşehir Belediye Lideri Kadir Topbaş, vazifesinden istifa ettiğini açıkladı. CHP’nin bu vazife için adayı Ekrem İmamoğlu oldu. 28 Eylül’de İstanbul Büyükşehir Belediye Meclisi’nde yapılan oylamada AK Parti Adayı Mevlüt Uysal, 179 oy ile İstanbul Büyükşehir Belediye Lideri seçilmişti. İmamoğlu ise, bu oylamada 125 oy almıştı…
Daha sonra 31 Mart 2019’da yapılacak Lokal Seçimler için 18 Aralık 2018’de Aday Tanıtım Toplantısı yapıldı. CHP, İstanbul Büyükşehir Belediye Lider Adayı olarak Ekrem İmamoğlu’nu gösterdi.
Seçim süreci epeyce argümanlı geçecekti olağan. Adaylar kendilerini tanıtmaya, vaatlerini açıklamaya başlamıştı bile. Doğrusu az bilindiğinden bu bahiste İmamoğlu’na bir epey iş düşüyordu. Fakat o, “Göreceksiniz, 350 bin Beylikdüzülü beni anlatacak İstanbul’a… Yalnızca onlar değil, biriktirdiğim dostlarım da gerimde olacak. Beni tanıdıklarında çok sevecekler, o kadar sevecekler ki, ‘Bu benim evladım, kardeşim’ diyecekler!” diyordu.
İstanbul Büyükşehir Belediye Lideri İmamoğlu
Seçim süreci ilerledi ve 31 Mart 2019 günü geldi. Oylar verilip sayıldıktan sonra Yüksek Seçim Heyeti Lideri Sadi İtimat, 1 Nisan günü, ellerindeki son bilgiye nazaran, süreci “Şu an prestijiyle Ekrem İmamoğlu 4 milyon 159 bin 650; bana gelen sayı. Binali Bey’in 4 milyon 131 bin 761 oyu sisteme tanımlanmış vaziyette.” açıklamasıyla duyurdu. İmamoğlu, 27 bin 889 oy farkı ile öndeydi. Yani İstanbul Büyükşehir Belediye Lideri, İmamoğlu seçilmiş denebilirdi.
Ancak AK Parti İstanbul Vilayet Örgütü, 2 Nisan günü geçersiz oyların tekrar sayılması ve kusurlu sandık tutanaklarının düzeltilmesi talebiyle itirazda bulundu. YSK itirazı kabul etti ve böylelikle oylar tekrar sayılmaya başlandı. Tüm haber merkezleri ve toplumsal medya üzerinden halk gündemi takip etmeye başladı.
Mazbatanın alınma süreci, 17 gün sürdü. Uzayan süreçte İmamoğlu ve Yıldırım ortasındaki oy farkında azalma olsa da, itiraz edilen oyların sayımında İmamoğlu yeniden öndeydi. Ve Ekrem İmamoğlu, seçimden 17 gün sonra, 17 Nisan’da mazbatasını aldı. Böylelikle Ekrem İmamoğlu, resmi olarak İstanbul Büyükşehir Belediye Lideri oldu.
İstanbul için bu uzun vaktin üzerine bir yenilik tesiri demekti. Zira 1994’te, Cumhurbaşkanımız Recep Tayyip Erdoğan’ın, seçimi kazanmasıyla İstanbul, SHP’den (Sosyaldemokrat Halkçı Parti) Refah Partisi’ne geçmiş oldu. 25 yıldır sağ-muhafazakâr idarede olan İstanbul, Ekrem İmamoğlu’nun Büyükşehir Belediye Lideri seçilmesi ile 25 yıl sonra tekrar bir sol partinin idaresine geçmiş oldu. Lakin bu noktada tekrar İmamoğlu’nun birleştirici niyetini hatırlatmak istiyorum. Kendisi tüm seçim süreci boyunca, tüm partilerin bir masada toplanacağı bir idare istediğini anlattı. Seçimleri kazanması ile ilgili ise, şu yorumda bulundu: “İstanbul’un 16 milyon beşerinin gönlünü kazanmak olarak yorumluyorum. Bunu güçlendireceğiz. Diğer bir siyasi lisan ve süreci, İstanbul’a vadediyorum.”
*
Damla Karakuş
[email protected]
Not: Biyografisini okumak istediğiniz bireyleri lütfen bizimle paylaşın.
Instagram: biyografivekitap
