Acun Ilıcalı kimdir

Zor bir hayatın akabinde bahtı dönen, Survivor, O Ses Türkiye, MasterChef, Yetenek Sizsiniz, Var mısın Yok musun üzere çok sevilen formatları Türkiye’ye kazandıran Acun Ilıcalı’nın hayat hikâyesidir…

‘Survivor konseptini biliyorsunuz, ben hayatta survivoru yaşadım.’

Acun, bir cümlede hayatını işte bu türlü özetliyor. 19’unda evlenmiş, 20’sinde anne babasını yitirmiş, 21’inde boşanmış, 22’sinde bütün parasını batırmış, 23’ünde yaptığı kazada yanındaki arkadaşını kaybetmiş… İnsan yazarken bile yoruluyor; fakat Acun, şimdi 25’ini görmeden bir insanın başına gelecek çok ağır travmalarla boğuşmaya başlamıştı. Çok sıkıntı vakitlerdi. Galiba tüm bunların içinden oyunlara tutkusu ve muvaffakiyetini anlatırken lisanına pelesenk ettiği ‘kısmet’le çıkmıştı. Tahminen de hayat en başında ondan aldıklarını sonra veriyordu…

Çocuk yaşlarında okulda sıkılırken ürettiği oyunları bugüne taşımıştı. Okulda bir biçimde vakit geçirmenin yollarını ararken daima bir oyun icat ediyor ve bu oyunları, arkadaşlarına oynatıyordu. Şu anda da televizyonda işte aslında tam olarak bu işi yapıyor; oyun oynatıyor. Ve kabul etmeli ki, hepimiz bu oyunları izlerken bile oynamış kadar çok eğleniyoruz…

Çocukluğu ve eğitim hayatı

Acun, 29 Mayıs 1969’da, Edirne’de, İlknur ve Ergün Ilıcalı çiftinin oğlu olarak dünyaya geldiğinde ailesi, ona ‘Ali Acun‘ ismini verdi. Ailesinin kökeni Erzurum’un Ilıcalı ilçesinden geliyordu. Ergün Beyefendi müteahhit, annesi İlknur Hanım ise, müdürdü.

Acun, ilkokula 5 yaşında Edirne’de İstiklâl İlkokulu’nda başladı ve burada tamamladı. Okulu pek sevdiği söylenemezdi; fakat zeki bir çocuktu.  10 yaşında Kadıköy Anadolu Lisesi’ni kazandı ve İstanbul’a, anneannesinin yanına taşındı. Birinci gençliğe attığı adımla bir arada okul daha da sıkıcı bir hal almıştı. Acun, oyunlara çok meraklıydı. Bilhassa lisede okulda vakit geçirmek zordu ve o da oyun oynatıyordu. Oyun konusu kimi vakit bir dersin öğretmeni bile oluyordu. Örneğin, Coğrafya dersi çok sıkıcıydı. Öğretmeni konuşurken daima ‘İfade ediyorum’ diyordu. Acun da bunun üzerinden bir oyun kurmuş, bahis başlatmıştı: ‘Bu adam kaç kez tabir edecek?’ herkesten para topluyordu. Kuralları da kendisi koyuyordu. Böylelikle heyecanlı bir ders geçirmenin yolunu da bulmuşlardı.

Acun, yükseköğrenimi için İstanbul Üniversitesi İngilizce Öğretmenliği Bölümü’nü kazandı. Lakin okulun havasını pek sevememişti. Üniversitede yaşanan olaylar, binası, ona çok kasvetli gelmişti. Bununla birlikte sevdiği arkadaşları Boğaziçi Üniversitesi’ndeydi. Boğaz görüntülü, arkadaşlarıyla dolu bu okul, ona daha sıcak geliyordu. Kaydı olmasa da daha çok bu okula masraf olmuştu. O denli ki kimse onu yadırgamıyordu artık. Birinci yılın sonunda babası okulun nasıl geçtiğini sordu. Aslında habersizdi; fakat onu da söylemek istemiyordu. Çok uygun olduğunu da söylese inandırıcı olmayacaktı. 2 imtihandan ikmale kaldığını söyledi. İmtihan tarihini soran babasına Salı günü deyip geçiştirdi; ancak o günün 30 Ağustos olduğunun farkında değildi. Babası çok geçmeden fark etti ve amcasının oğlu Erol’u aradı. ’30 Ağustos’ta imtihan olur mu?’ diye sordu, o da haberinin olmadığını söyledi. Ergün Beyefendi, Acun’un izini sürmek için okula gitti. Haliyle her şeyi öğrendi. O gece Acun, meskene yanında 3 arkadaşıyla gecenin bir yarısı geldi. Babası, o gelene kadar bekledi. Acun, birinci evvel ışıkların açık olduğunu fark edip şaşırdı. Bu saatte meskenin ışığı hiç yanmazdı. Kapıyı babası açtı, ki babası bu saatte kapıyı hiç açmazdı. Bir anlık sessizlikte Acun’a bakıp güldü, ki babası hiç gülmezdi. Acun’a ‘Seninle bir şey konuşacağım.’ diyerek balkona gelmesini söyledi…

Balkonda karşılıklı oturdular. Acun, babasından sakladığı iki üç değerli mevzu vardı ve belirli ki bunlardan birinde yakalanmıştı. Bir mühlet sessizce bakıştıktan sonra Ergün Beyefendi, ‘Nasıl yaparsın?’ bunu dedi. Bu kadar! Acun, başında hangi hatasından yakalandığını hesaplamaya çalışırken sessiz kalmayı tercih etti. Sonra Ergün Bey’den bir atak daha geldi: ‘Annen duyarsa ölür!’ Acun belirli ki büyük cürümlerinden yakalanmıştı. Başında iki hata finale kaldı ve bunlardan birisi okul konusuydu. Oburu de komşunun kızıyla görüşmüştü, babası öğrenip ortalığı karıştırmış mıydı sanki? Aklından bunları geçirirken, ‘Annem sağlam bayandır, kaldırır!’ diyerek karşılık verdi. Babası söylemeden o bir şey itiraf etmek istemiyordu. Babası yeterliden güzele şaşkın, ‘Ben bu türlü şey sinemalarda olur zannederdim!’ derken Acun, finaldeki iki kanısının de sinemalarda olacağını düşündüğünden hala sonuca ulaşamamıştı. Sonunda babası o soruyu sordu: ‘Bir yıl boyunca her sabah 8’de bu konuttan çıkıp nereye gittin?’

Sessiz bir oh çekerek okula ısınamadığını, her sabah 8’de konuttan çıkıp Boğaziçi Üniversitesi’ne gittiğini, arkadaşlarına imrendiğini anlattı. Babası da, onu imtihana tekrar hazırlanmasını sağladı. Bu olay, hayatında bir dönüm noktasıydı…

Ve hayat ona yeni sürprizler hazırlıyordu. Acun üniversiteyi eninde sonunda bırakacaktı…

(Solda ağabeyi Ömer Cenker Ilıcalı, sağda kendisi)

Anneanne ve dedesini kaybetti

Babasıyla yapacağı o konuşma, hayatının birinci dönüm noktası değildi. Acun, yıllar sonra muvaffakiyetleri bedelli noktaya geldiğinde yaptıklarını anlatırken, ‘Ben hiç benim başıma gelenlerin birebir anda bir oburunun daha başına geldiğini görmedim.’ diyerek başlıyordu kelamına. Hakikaten de genç bir vücudun ömründe üst üste bu kadar vefat, karşılanması pek kolay şey değildi. Ve enteresan bir halde hepsinin sebebi trafik kazasıydı…

İlkinde anneanne ve dedesini kaybetti. Lise ömrü boyunca ona aile olan anneanne ve dedesi, karşıdan karşıya geçerken bir aracın altında kalmış ve oracıkta hayata gözlerini kapamışlardı. Bu, Acun için çok büyük bir acıydı; lakin acısını kalbine gömmeyi, hayatına devam etmeyi bir formda başardı. Hayat da sahiden devam ediyordu çünkü…

İlk evliliği ve büyük travması

Acun, üniversitede âşık olduğu Seda Başbuğ ile 1989’da evlendiğinde 19 yaşındaydı. Erken bir evlilikti, evet; lakin memnundular. Tahminen de bir oyun üzereydi. Aslına bakılırsa meskenlerinin değişmezi de oynanan oyunlardı. Arkadaşları ortasında yalnızca onlar evlilerdi. Haliyle buluşmalar daima Acun ve Seda’nın konutunda oluyordu. Acun’un kurduğu oyunları daima birlikte oynuyorlardı. King ligi düzenliyordu Acun. 18 kişi tıpkı anda, 3 masada, sabah saat 4’e kadar bu oyunu oynuyorlardı. O denli çok eğleniyorlardı ki, komşuların kapıyı çaldığı oluyordu…

Bir gece 20 kişi toplanmışlar, halının üzerinde silgilerle oynanan bir oyunu oynuyorlardı. Heyecanlı ve çekişmeli bir oyundu. Acun, bu oyunu silgilerle 11’e 11, pas vererek oynadığın bir oyun olarak kurmuştu. O kadar bireyle meskende küçük bir tribün oluşmuştu. Ataköy – Kadıköy müsabakasında atılan son golde, artık gürültünün de farkında değillerdi. Bunun üzerine kapı çaldı ve gelen komşuyla geçen şaşkın bir bakışmanın akabinde komşu, ‘Bir şey sormak istiyorum!’ dedi. ‘Bu saatte ne golü?’

Oyunların oynandığı bu arkadaş buluşmalarıyla devam eden bir evlilikleri vardı Acun ve Seda’nın. Çok geçmeden ‘Banu’ ismini verdikleri bir kızları da oldu. İkisi de şimdi öğrenci olduğundan Banu’ya, Acun’un ailesi bakıyordu. Her şey yolundaydı. Hatta memnundular. Fakat sonra hayatlarının ortasına güya kocaman bir kaya düştü…

Yıllar sonra anne ve babasını kaybettiği kazayı şöyle anlatacaktı:

“Ben 19 yaşında evlendim. Bir kızım oldu. Kızım şimdi 10 aylıktı. Annem ve babamla Bodrum’a tatile gidecektik. Benim son anda işim çıktı, “Siz gidin daha sonra geleceğim” dedim. Kızım Banu da onların yanındaydı. Balıkesir’i geçmişler. Babam sakin sakin konvoyu sollarken, bir anda karşısına 180’le gelen bir araç çıkmış ve baş başa çarpışmışlar. Annemle babam orada merhum olmuş. Kızım çok ağır yaralanmış. Balıkesir Devlet Hastanesi’ne gittim. Bir hasta bakıcı orada duruyor. Adamın yanına gittim. Annemi sordum. ‘İlknur Ilıcalı ile görüşmek istiyorum’ dedim. Adam bir deftere baktı ve sayfayı çevirdi “Ölmüştür” dedi. ‘Ergün Ilıcalı ile görüşmek istiyorum’ dedim. “Ölmüştür” dedi. Ben şoktayım ve kızım Banu’yu soramıyorum. Kızımın yalnızca bedeninde 18 kırık vardı. Düşünün o vakit şimdi 10 aylıktı!”

Bu olay, Acun’un hayatında büyük bir travma tesiri yarattı. Bir yandan da toparlanmaya çalışıyordu. Sonuçta hayat tekrar devam ediyordu ve bu sefer minicik bir bebeği de vardı. Şimdiye dek daima babasının gerisinde olduğunu hissederek inanç içinde yaşamıştı. Artık bir iş bulması, hayata tutunması gerekiyordu. Aklına bir fikir gelmişti. Bu, Acun’un girişimcilikte birinci denemesiydi. ‘Seda harika bir iş buldum, fotokopi ders kitabı basacağım.’ dedi karısına. Kadıköy Anadolu Lisesi kitapları değerliydi. Onun da aklına kitapları fotokopi ile çoğaltıp ciltletip okula satma planı geldi. Meskene bir fotokopi makinesi getirdi. Konutta oyunlar da devam ediyordu. Arkadaşları ile Kİng oynarken bir yandan da fotokopi makinesi sabaha kadar kitap basıyordu…

Bir biçimde hayat devam etti; ancak evlilikleri edemiyordu. Acun ve Seda 1993’te evliliklerini sonlandırdı. Acun, derin bir depresyon yaşıyordu. Yaklaşık bir buçuk yıl konuttan çıkmadı, kendi haline yaşadı…

Bir kaza daha ve ticarete atılan adım

Bir yandan bunalımlı ruh halinden kurtulamıyordu. Bir yandan da 22 yaşında bir genç olarak hayata tutunmaya çalışıyordu. Ailesinden kalanları iki yıl üzere bir müddette tüketti. Batmıştı…

Yaşadığı travmayı şimdi atlatamamıştı ki, bir kaza daha yaşandı. Bu kere kazayı yapan kendisiydi. Bağdat Caddesi’nde gerçekleşen ağır motosiklet kazasında, Acun gerisinde oturan arkadaşıyla birlikteydi. Bu kazada en yakın arkadaşını kaybetti. Kendisinin de kolu kırılmış, 36 dikiş atılmıştı. Koluna daha sonra platin takıldı. Kolu şüphesiz güzelleşecekti; fakat bu yaşadıklarını sindirmenin bir yolunu bulmalıydı…

Arkadaşları her vakit maddi manevi yanındaydı. Bir kot dükkanı açtı. İtalya ve Amerika’dan getirdiği marka kotları satıyordu. Aslında güzel de satıyordu; lakin hesap kitapla da ortası pek güzel değildi. O denli ki yeri gelip dükkanı bir müşterisine emanet edip halı saha maçına gittiği bile olmuştu. Hesabı kitabı pek tutulmayan bu dükkan çok geçmeden ziyan edip battı…

Ve bu ekonomik durum, Acun’u televizyon dünyasına kazandırdı.

Televizyonculuğa birinci adım

Kot dükkanını hakikaten büyük batırmışlardı. Bir gün Esat ile birlikte havaalanına gidiyorlardı. İkinci köprüden giderken sol tarafta SHOW TV’yi gördü. Esat’a, ‘İrfan Abi’yi ziyaret edelim.’ dedi. İrfan Şahin, burada Mali Kontrolördü. Zati iş arıyorlardı. Fakat bir yandan da hayata bakış açıları hala akşam yapılacak halı saha maçına odaklıydı. Futbol hayatındaki en değerli şeylerden biriydi ve bu bahsin hayatını değiştireceğinden habersizdi…

İrfan Ağabeyleri, futboldan konuşurken ‘Sizi İlker Yasin ile tanıştırayım, sohbet edersiniz.’ Dedi. Acun da, arkadaşı da İlker Yasin’e hayrandı. Hatta her Salı, konutta İlker Yasin programı partisi veriyorlardı. Ve İlker Yasin ile tanıştılar. Sohbet başladı. Acun, Yasin’in kendisinin bile söylediğini hatırlamadığı yorumlarını harfi harfine hatırlıyordu. İlker Yasin’i etkilediğinden habersiz hayranlık içeren bir sohbetin akabinde konuta vardılar.

İrfan Abi, mesken telefonundan aradı ve İlker Yasin’in teklifini iletti. ‘Bu çocuklarda bir ışık bir güç gördüm. Sanki SHOW TV spor servisinde çalışmayı denerler mi?’ diye soruyordu. O denli heyecanlanmıştı ki, dünyalar onun olmuştu. Çabucak Esat’ı aradı ve ‘Yırttık!’ dedi. Esat da şaşkındı. ‘Yırttık oğlum!’ dedi. ‘Maçlara artık parasız giriyoruz…’

Bu işte ne kadar ilerleyeceğinin farkında bile değildi…

100 Dolar maaş ile SHOW TV’deki deneme işlerine başladılar. Aldıkları para akaryakıta gidiyordu; lakin olsun. Öylesine memnundular ki! Yaptıkları işten keyif alıyorlardı…

Nasıl Beşiktaş muhabiri oldu

Acun, koyu bir Fenerbahçeli olarak aslında başta Fenerbahçe muhabiriydi. Lakin olaylar biraz farklı gelişti…

İlk bir ay getir götür işlerinden sonra nihayet birinci sefer idmana gönderdiler. Çok heyecanlıydı. 3-5 sefer gidişinden sonra bir haber yapmasını istediklerinde daha da heyecanlandı. Transfer periyoduydu. Gitti. Basının toplandığı odaya girdi. Bütün basın orada transfer görüşmesini bekliyordu. Acun da bütün gece playstation oynadığı için gözünden uyku akıyordu. Kimsenin geldiği de yoktu. O da uyudu. 3-4 saatlik bir uykudan uyandığında baktı ki herkes uyuyor. Kameraman arkadaşından genel bir imaj almasını istedi ve ofise döndüler. Hayatının birinci haberinde şöyle diyordu:
‘Fenerbahçe’de transferde bugün yaprak kımıldamadı. Basın mensupları, günü uyuyarak geçirdi.’

Bu haberi, aldıkları manzaralarla birlikte vermişti. Harika bir haberle başlangıç yaptığını düşünüyordu ki, sonraki sabah 09.30’da kameraman, ‘Abi sakın bir daha idmana gelme!’ demek için aradı. Haliyle bütün basın mensuplarının müdürleri de o manzaraları izlemişti. ‘Kendisi 4 saat uyuyup bizi yarım saat kestirirken çekmiş!’ diyen basın mensupları haliyle onu pek parlak karşılamamıştı. Bu devirde karşılıklı olarak kimyaları pek tutmadı. Evet, Fenerbahçe’ye çok düşkündü; fakat fanatizmi öbür yerde çalışmam diyecek kadar değildi. Babası Beşiktaşlıydı, en yakın arkadaşı Galatasaraylı. Şöyle düşünüyordu: ‘Bu futbolu, biz kendimizi kahredelim diye icat etmediler herhalde. Adamların tek bir hedefi var, eğlenmemiz. Eğlenmeyeceksek bu işe hiç bulaşmamalı!’

Acun, bu niyette kalarak yıllarca Beşiktaş muhabirliği yaptı. Hem böylelikle Fenerbahçe maçlarını da işi olmadığı için çok daha rahat izliyordu…

İnsan alakalarını önemsedi

Acun için muvaffakiyete giden yolda en değerli şey, insan bağlantılarıydı. Kendini de en uygun bulduğu alan buydu. Hayatı boyunca daima karşısındakini keyifli etmeye konsantre olmuş, karşılıksız düzgünlük yapmaya çalışmıştı. ‘Bu benim küçük yardımlarım ya da uygun niyetlerim, beni hayatım boyunca bir yerlerde daima buldu.’ diyordu. Muhabirlik devrinde hiçbir sanatçıyı üzmediğinden, en yakın arkadaşları da yeri gelip magazin haberini yaptığı sanatkarlardı. ‘Bir tane sanatçı da bana kırılmamıştır.’ Diye söyleyebiliyordu üzerinden çok vakit geçtikten sonra bile. Beşiktaş’tan Amokachi en yakın arkadaşı olmuştu.

Yıllar sonra muhabirlikle ve bu devirde kazandığı dostuyla ilgili bir anısını katıldığı bir panelde şöyle anlatıyordu:

“Beşiktaş-Fener maçı var. Arşivleri karıştıranlar bu olayı hatırlar. Maça iki gün kala Amokachi ortada yok. Maça bir gün kala Amokachi yok. Ve maç sabahı – Nijerya’da telefonu çekmiyor, adama ulaşılamıyor. Köyündeki telefonu bilen tek şahısım. Adam bir tek benimle konuşuyor; lakin özel konuştuğu için paylaşamıyorum. Anlatamıyorum, bu adamın durumu bu diye. Adamın uçağı Gatwick’e iniyor. Türkiye uçağı da Heathrow’dan olduğu için maç günü uçağı kaçırdı. İngiltere’den garip bir numaradan beni aradı. ‘Uçağı kaçırdım ve maça yetişemeyeceğim’ dedi. Akşam Beşiktaş-Fener maçı var. Telefonu kapattım. Aydın Ayaydın var, Beşiktaş’ta yönetici o vakit. Hayatımda en kıymetli anlardan biri, kendi kendime mahkeme kurdum. Akşam Fener’e karşı oynayacak, çok da tesirli bir futbolcu. Fener’e karşı bir sorun yaratacak bir futbolcu ve ben kimseye söylemezsem bu adamın gelme ihtimali sıfır. Aydın Ayaydın’ı ararsam, o bir halde özel uçakla adamı getirtecek; ancak söyleyip söylememek de benim elimde. Bu türlü bir 20 dakika düşündüm ve sonra kendi kendime dedim ki: ‘Ben Beşiktaş Kulübü’nden ekmek yiyorum. Bu sayede şu an başarılıyım. Bu kulübün bana bu türlü bir yararı var. Ben Aydın Ayaydın’a söyleyeyim.’ Aydın Ayaydın’ı aradım. ‘Abi, Amokachi şu numarada. Şu anda Gatwick’te havaalanında. Uçağı kaçırdı gelemiyor. Organize et, getir.’ dedim. Adam, ‘Acun, bana emanet.’ dedi. Maça bir buçuk saat kala indirdiler. Maça 15 dakika kala stada girdi. Maçın 20. Dakikasında Fener’e gol attı.”

Televole ve Acun Firarda

Acun, futbol bilgisiyle göz dolduruyordu. Beşiktaş muhabirliği ve sonra Televole! Televole, spor magazin bahisli seyreden bir programdı. Acun, Televole içinde 15 dakikalık kesit biçiminde ‘Acun Ilıcalı ile Maraba’ programı olarak yer alıyordu. Kısım kapsamında dünyayı gezerek röportajlar yaptı. İnsan bağlarını işte bu halde genişletmişti. Daha çok beşerle tanışıyor ve bağ kuruyordu…

Bununla birlikte her şeyin kısmetle ilgili olduğuna da inanıyordu. Acun mesleği konusunda kısmetliydi. Birinci defa bir program sunuşu da ona bir kısmetle gelmişti örneğin. Yarışmacıların elini bir otomobilin üzerine koyduğu ve son yarışmacı kalana dek tahminen günlerce devam eden bir yarış vardı: ‘Dokun Bana!’ Bu yarışta ‘Citroen Xsara’ model otomobil yarışmacılara her hafta ikram ediliyordu. Bu devirde Citroen’in Türkiye’deki en büyük sorunu, Peugeot ile isminin karıştırılmasıydı. Bu sebepten bu türlü bir yarışa büyük bir yatırım yapmışlardı. Ne olduysa, müsabakanın sunucusunun bu türlü bir algı için çabalanırken, bir kısımda, ‘Şu ardımda görmüş olduğunuz Peugeot’u ikram edeceğiz.’ demesiyle oldu; sonraki gün sunucu Acun’du…

Acun, Bağdat Caddesi’nde arkadaşlarıyla oturuyordu. SHOW TV Genel Müdürü Murat Hürmet aradı. ‘Yarın müsabakaya başlıyorsun. Altunizade Capitol’e git, sana anlatacaklar.’ dedi. Acun, hayatında birinci defa bir program sunacağı için heyecanlanmıştı. Yarış hakikaten de günler süren, şaşırtan bir formattı. Acun, Reality Show dünyasına, aslında format dünyasına işte bu müsabakayla adım atmıştı…

Zamanla Televole’deki seyahat formatı da çok tuttu. Katıldığı panelde bir sonraki adımını, ‘Ruhen tıpkı şeyi yapmaktan sıkılma üzere bir saplantım var aslında.’ şeklinde özetliyordu. Televole’de başladığı günden bugüne getirdiği yer ona yetmemeye başlamıştı. Kapasitesinin daha fazlası olduğunu hissediyordu. Böylelikle yeni bir işe kalkıştı…

Acun Firarda’yı girişimcilikteki en büyük riski olarak tanımlıyordu. Televole’de, Şansal Büyüka’nın takımında en çok kazanan kendisiydi. İstifasını etti. Bu çok büyük bir riskti. Zira o vakit maaşı 11 bin Dolar’dı ve Acun, bu parayı riske ederek tekrar bir programa başlıyordu. Çünkü bir program tutmazsa 4 haftada yayından kaldırılıyordu ve süreç bu türlü ilerlerse Acun, beşinci hafta işsiz demekti. Yeniden de bu yola girdi. Evet, risk büyüktü; lakin bu kere her şeyi başında bir formda hesaplamıştı. Televole’de 53 dakikalık yayına verdiği 45 dakikalık kasetten sonra bu riski göze almayı başına koymuştu aslında. 53 dakikanın 45 dakikasını, dünyayı gezdiği bir kısımla aslında kendisi doldurmuştu. ‘Ben bunu başka bir program haline getirebilirim.’ diye düşündü. Ve Acun Firarda macerası 9 Temmuz 2002’de bu türlü başladı. Aslına bakılırsa bir öteki sebep de, 2002 FIFA Dünya Kupası’na basın kartı olmadığı için muhabir olarak katılamamıştı…

İlk iki kısmın reytingini tek sözle özetleyecek olsak, rezaletti. Lakin üçüncü kısımdan itibaren artmaya başladı. 15. kısımdan itibaren ya gün 3.’sü, ya gün 2.’si oluyordu. 4 yıl devam eden bu programda Acun, 105 ülke gezdi. Acun Firarda’yı, mesleğinin en kıymetli dönüm noktası olarak değerlendiriyordu. Zira bu programı yapmak için yaşadığı karar etabı, aslında onu TV8’e hazırlayan sürecin başlangıcıydı. Artık farkında değildi; lakin yol onu oraya götürdüğünde bu türlü düşünecekti…

Acun, şort ve terlikle sunduğu ‘Acun Firarda’da 4 yıl boyunca her hafta dünyanın bir öbür yerindeydi. Gittikleri yeri de biraz talihe seçiyorlardı. Alışılmış internetin durumu bugünkü üzere değildi. ‘Şöyle bir yer varmış’ diye konuşuluyordu ve sonraki hafta oraya gidiyorlardı. Yeniden birebir panelde bir küçük anısını şöyle paylaşmıştı:

“Fotoğrafçı Süha (Derbent) vardır. ‘Acun’ dedi, ‘Komor diye bir ada var, inanılmaz egzotik, tam senlik.’ Bir uçak var haftada, atladık Komor adasına gittik. Afrika’nın doğusunda bir ada kümesi burası. Ancak adalardan iki tanesi referandumla Fransa’ya yıkılmış, bir tanesi de tek kalmış. Bu tek kalan ada da iflas etmiş. Uçakta almanağa bakıyorum, Dünyanın En Yoksul Ülkeleri’nde sondan ikinci sırada Komor yazıyor. 176. yoksul ülkesi dünyanın. Adanın üçte birinde elektrik yoktu. Bir kamyon gördük, ‘Bu kamyon ne?’ dedim, ‘7 yıldır orada duruyor’ dediler. Yolun üstünde kamyon var, 7 yıldır kamyonu çekmemişler. Adadaki herkes de Türk düşmanıymış. Dedim ‘Bu nasıl olabilir?’ Adanın devlet lideri Türkiye’ye geliyor, ziyaretlerde bulunuyor, dönüyor ve sonraki gün ölüyor adam. Bütün Komor’daki muhabbet şu: Devlet liderimizi zehirlediniz. Ufak bir çocuğa dedim ki okulda, ‘Türkiye’den geldim. Türkiye hakkında ne biliyorsun?’ ‘Devlet liderimizi öldürdünüz!’ diyor. Yayınlayamadım bile. Yani bu türlü acayip yerlere gittiğimiz, acayip anılarımız oldu. Zar güç kurtardık kendimizi zati.”

Bu seyahatleri ve insan bağlantıları, Acun’a yeni işlerin de kapısını aralıyordu…

Dünya formatlarını Türkiye’ye getirdi

Dünyada o kadar çok yer gezmek, dünya televizyonlarını takip etmesini ve farkında olmadan bir fikir oluşturmasını sağlamıştı. Bunlar yadsınamazdı. Bununla birlikte bir değişimin de vakti gelmişti. Acun Firarda’yı gece geç yayına veriyorlardı ve bu durumdan rahatsız olmaya başlamıştı. Birinci bulduğu format Fear Factor idi. Rakip kanala gidip bir iş yapayım diye düşünüp Kanal D’nin başındaki İrfan Şahin ile görüştü. Formatın tutacağını hissediyordu. ‘İrfan Abi, bu türlü bir projem var, yapalım bunu.’ dedi. Lakin sonraki gün buluştuklarında İrfan Abi, Acun’a projenin kabul edilmediğini haber verdi. Çok iğrenç bir içeriği olduğundan reklam verenin sevmeyeceği düşünülmüştü. Acun’un morali bozulmuştu. Show TV Genel Müdürü Saner Ayar’a fikrini açtı. Bu sefer ‘Yarın başlayalım.’ yanıtını almıştı. O şaşkınlıkla kendisini bir hafta sonra Arjantin’de, Fear Factor çekerken buldu…

Program 12 kısım yayınlandı ve 12 sefer de birinci olmuştu. Aslında formatlarla tam manasıyla buluşmaya da işte o vakit başladı; birinci adımı başarılı bir formda gerçekleştirdikten sonra…

Survivor’a başlarken

Bir sonraki atılımda Survivor yapmaya karar verdiler. Bu format daha evvel bir sefer denemiş ve çok büyük batmıştı. Fear Factor’dan ötürü bu iş Show TV’ye gelmişti ve kanal da muvaffakiyetinden ötürü Acun ile çalışmak istiyordu. Aslında Acun tam manasıyla karar vermemişti. O vakit Türkiye-Yunanistan Survivor diye bir proje vardı. Acun, Yunanlarla birlikte Yunanistan’a gitti ve orada kendisine izletilen Survivor montajından çok etkilenmişti. Bizim ülkede batmıştı; ancak Acun artık bunun insanlara dokunabilen bir format olduğunu düşünüyordu. Dünyadan Türkiye’ye uyarlanan birçok formatın tutmayışının sebebinin de kanalların çok olmasından kaynaklandığının farkındaydı. Fakat inanılan bir format da zorlanmalıydı. Ve yayın hayatına 22 Mart 2005’te başlayan Survivor’u önemli manada bir muvaffakiyet ile taçlandırdılar. Ondan sonra Acun’un format üstüne format bulma devri tam manasıyla başladı…

Dünyada tutmuş; lakin Türkiye’de tutmamış formatları irdelemeye başladı. Kendi açısında denenmemiş bir işin yükünün altına girme lüksünün olmadığının farkındaydı. Kanallar üzerindeki baskı, onu bu fikre yöneltmişti. Kaldı ki bir format icat etme kaygısında de değildi. Öbür ülkelerde tutmuş formatların Türkiye’de de başarılı bir biçimde uygulanabileceğine inanıyor ve bunun üzerine çalışıyordu. Ve böylelikle aklına birinci gelen de Türkiye’de iki başka kanalda denemiş ve batmış ‘Var mısın Yok musun’ oldu…

Aslında Acun’u formatlarla buluşturan bir diğer olay daha vardı. Show TV, Survivor’un format parasını ödememişti. Ödenmeyen para, aylık 5 bin Euro idi. Acun, Filipinler’de bir ada bulmuş 700 bin Dolar yatırımla preproduction yapmış, Survivor’a başlayacaklardı. Lakin ödenme yapılmadığından formatın verilmeyeceğini haber veren bir telefon geldi. Slovaklara ellerindeki işi 400 bin Dolara satmak durumunda kaldılar. Acun, 300 bin Dolar batmıştı; fakat bundan da evvel formatı yapamadığı için çok üzgündü. Yeniden bir mühlet bu işin kısmetini beklemek gerekecekti. 6 ay sonra arayıp formatı Show TV’ye vermeyeceklerini; lakin ilgilenirse Acun’un kendisine verebileceklerini söylediler. Büyük formatları olağanda kanallar alırdı, bu bir istisnaydı. Acun, bu işi severek kabul etti. Ayrıyeten bu adım, bundan sonra yapacağı format işlerini de kolay kolay alabilmenin yolunu açmak demekti.

Acun, hayatı boyunca yaşadığı berbat tecrübelerin akabinde gelen yeterli şeylerle hayata tutundu. Evet, tahminen kısmet kıymetli bir bahisti; lakin bununla birlikte inanmak, çalışmak, vazgeçmemek, bir itimat ortamı oluşturmak da bir o kadar değerliydi…

Şansını kendi yaratan Acun Ilıcalı, tüm bu yaşananların akabinde 2005’te kendi şirketi Acun Medya’yı kurdu ve çok başarılı işlere imza attı…

Var mısın Yok musun

Yine Genel Müdür Saner Ayar’a gidip, ‘Ben bu Var mısın Yok musun’u yapmak istiyorum.’ dedi. Sunucusunun da Ahmet Çakar olmasını düşünüyordu. Zira programın akşamüzeri 17.00’de yayında olmasını düşünüyordu ve daima prime time sunduğu için bu saatteki bir programı kendisi sunmak istemiyordu. Saner Beyefendi, iki defa batmış bir işi başında evirip çevirdikten sonra, ‘Sen sunarsan yaparım.’ dedi. Acun da kabul etti…

10 Eylül 2007’de yayınlanan birinci programdan reyting sıfırdı. İkinci gün de tıpkı biçimde devam etti. Lakin bu program para armağan ediyordu ve kazandırmıyordu. Üçüncü gün programı kaldıralım toplantısında buluştular. Acun, televizyon dünyasındaki birinci başarısızlık hissini yaşıyordu. Çok mutsuzdu; lakin bir yandan da dümeni geri çevirmenin yollarını arıyordu. Dördüncü gün Acun’a ne yapmayı düşündüğü soruldu. Değişiklikler yapmayı düşünüyordu. O gece sabaha kadar uyumadı. 8 kısım çekmişlerdi. Onları başında yaktı. Sempatik yaşlı bir hanımefendiyi keşfetmişti; onun üzerine oynamaya karar verdi. Yarışmacılardan, ‘Bu hanımefendiyi yarıştırabilir miyiz?’ diye programın gidişatını hissettirmeden müsaade istedi. Yayınlanan bu müsabakanın akabinde reytingde ufak da olsa bir hareketlenme vardı. Acun kıvılcımı görmüştü ve sıra bunu Saner Ayar’a göstermekteydi. Bir çıktı alıp âlâ gösterecek kısımları renkli kalemle boyadı ve görmesini sağladı. Sahiden de böylelikle programın bir hafta daha devam etmesi için karar çıkmış oldu. Birinci haftadan 300 bin TL mükafatı televizyonun reklamsız verdiği düşünülürse, bu yeterli bir adımdı.

Acun, yarışta yarışmacıya fokuslanan daha ayrıntılı bir çalışmaya girişti. Etrafı karartıp yalnızca yarışmacıyı ön plana çıkaran bir ışık sistemi ile başlamıştı. İşte burada muhabirlikten gelmiş olmanın ekmeğini yiyordu. Zira onun başında kendinden evvel birilerini öne çıkarmak vardı. Kendisini çok düzgün bir Reality Show sunucusu olarak değerlendiriyordu, zira kendisini ön plana çıkarmak üzere bir korkusu yoktu. O anda ne enteresansa, seyirci neyi gördüğünde sevecekse ona odaklanıyordu. İşte bundan Var mısın Yok musun’da Acun, sunuculuğunu en üst seviyede yaşamıştı. Yarışmacıları halka tanıtarak sevdiriyordu ve böylelikle program da fenomen olmuştu. 450 kısım prime time programda, en az 350 kere birinci oldular…

(Kızı Banu ile O Ses Türkiye heyet koltuğunda)

Yetenek Sizsiniz ve O Ses Türkiye

Var mısın Yok musun 3 yıl boyunca devam ederken ‘Yetenek Sizsiniz’ formatını kimse almamıştı. Bu iş de Acun’un kısmetindeydi. Format İngiltere’deydi. Gidip görüştü ve Türkiye’de başlamak üzere aldı. Bu işe çok güveniyordu Acun ve haksız da değildi. Halka çok sıcak gelecek bir format bulduğunun farkındaydı. Bu mevzularda içinden geldiği üzere davranmaya çalışıyordu. Bir formatı seyredip ondan etkileniyorsa, bu işin sevileceğini de düşünüyordu. Ana ideolojisi daima, ‘Ben bu işi sıkılmadan seyrediyor muyum? Ben bunu sever miyim?’ oluyordu. Ve genel manada da işleri daima seviliyordu. Acun, en büyük muvaffakiyetinin inandığı işlere inandırmayı başarmak olduğunu düşünüyordu. 10 Ekim 2009’da yayına giren Yetenek Sizsiniz de en çok izlenen işlerden biri oldu…

Sonra O Ses Türkiye serüveni başladı. Acun, bu formatı buluşunu ‘kısmetin dibi’ diye tanımlıyordu. Von Hooijdonk, Türkiye’ye gelediğinde Acun ile buluştular. Acun, ona ‘Yok Bu türlü Dans’ı yapacaklarını anlatıyordu ki, Hooijdonk, Hollanda’da ulusal maçı geçen ‘The Voice’ formatından bahsetti. Acun, internetten izlediği 3 dakikalık bir kısımda adeta büyülenmişti. Koltukların dönüşü, başını döndürmüştü. Çabucak aradılar. Lakin diğer bir kanalla görüşülmüş ve prensipte anlaşılmıştı. Acun dayanılmaz üzülmüştü; lakin bu türlü bir formatı kaçırdığını da kabul etmek istemiyordu. Bir telekonferans toplantı talep etti. Onları etkilemenin bir yolunu bulmalıydı ve şunları söyledi:

“Size iki tane sorum var. Birincisi o formatı hangi kanal almayı düşünüyorsa, son 5 yılda kaç formatta başarılı olmuşlar? Lakin ben karşılığı şimdiden söyleyeyim: Sıfır. Sonra Türkiye’den +90’ı çevirin, başına da 532’yi koyun, hangi numarayı çevirirseniz çevirin, beni sorun.”

Karşı taraf bu duruma gülse de deneyeceklerini söyledi. Bir saat sonra ise şunu söylemek için aradılar:

“Ne vakit Hollanda’ya gelebilirsiniz?”

Acun’un formatı alamayacağını düşündüğünde gözü dönmüştü. Zati Hollanda’daya gitmeyi çoktan başına koymuştu. ‘Hollanda’dayım.’ dedi. Sabah 07.30’da bir toplantı için sözleştiler. Toplantıda, ‘Önden ödeme yapabilir misiniz?’ diye sorduklarında Acun, önden 2 yıllık ödeme yapmak istediğini söylüyordu. Acun’un başında koltuklar dönüyordu ve bu işe dayanılmaz inanıyordu. Haksız da değildi. Bu iş Türkiye’de çok sevildi. Yılbaşı gecelerinin aranan cümbüşü oldu. Hatta 10 Ekim 2011’de birinci sefer yayınlanan O Ses Türkiye’de dünya rekoru da vardı…

TV8 ve Yunanistan’da işleri

Acun Medya ile işlerini sürdüren Acun, 2013’te, TV8 kanalını satın aldı. Acun Medya yapımları ile aldığı izlenmelerle TV8, Türkiye’nin en çok izlenen televizyon kanalları ortasına girdi. Acun, daha sonra en büyük medya kuruluşlarından biri olan Doğuş Yayın Kümesi ile ortak oldu. Başarılı işleri sürat kesmiyordu…

2016’da, TV8,5 ismini verdiği cümbüş ve spor kanalını kurdu. Yeniden bu kanal da çok geçmeden en çok izlenen kanallardan birisiydi. 2016, bir yandan da Acun’un medya kesiminde milletlerarası bir teşebbüste bulunduğu yıl oldu. Yunanistan’da projeler geliştirmeye başladı. Yunanistan’da Skai TV’de yayınlanan ‘O Ses, Survivor, Yetenek Sizsiniz ve İşte Benim Stilim’ üzere birçok programın yapımını Acun Medya etiketi ile yaptı. Ve bu programlar aldığı yüzde 70 izlenme oranı ile Yunan televizyon tarihinde bir rekor kırdı…

Yunanistan ile başlayan muvaffakiyetinin akabinde spor ve reality showları bir ortaya getirerek dünyada birinci olan bir format geliştirdi. Exathlon isimli yarış programı, Amerika, Meksika, Kolombiya, Brezilya, Romanya ve Macaristan üzere ülkelerde yayınlandı. Bu program, daha sonra da yayınlandığı her ülkede en çok izlenen programlar ortasında yer aldı.

Ayrıca Acun, Meksika’nın en büyük medya kümesinin sahibi Ricardo Salina ile de bir iştirake imza attı. Ülkenin en çok izlenen TV kanallarından biri olan Azteca Uno’da gündüz ve akşam nesillerine 3 yıl boyunca içerik üretti. Acun Medya ile hudut tanımayan Acun, geliştirdiği ve haklarını satın aldığı dünyaca ünlü formatlarla dünyada 10’dan fazla ülkede onlarca yapıma imza attı.

Acun, en değerli şeyin insanın ruhundan geçenler olduğuna inanıyordu. İnsanın ruhunda atılım varsa rahat duramazdı. ‘Bende bu hastalık, napayım var!’ diyordu. İşte içindeki onu dürten hastalıktı tahminen gerisi sıra bu muvaffakiyetleri sıralatan…

(Zeynep Yılmaz ile)

Zeynep Yılmaz ve Şeyma Subaşı ile evlilikleri

Acun, 2003’te, Zeynep Yılmaz ile ikinci evliliğini yapmıştı. Bu evlilik, onlara ‘Leyla’ ve ‘Yasemin’ ismini verdikleri iki kız evlat getirdi. Evlilikleri 13 yıl sürdü…

Başarılarına muvaffakiyet eklediği devirde özel hayatında karışıklıklar başlamıştı. İsmi 2010’da Şeyma Subaşı ile birlikte anılır olmuştu. Başlarda söylentiler reddedilse de, bu iş evliliğe kadar varacaktı…

Şeyma ile Acun, Var mısın Yok musun yarış programında karşılaştı. Şeyma, 20 yaşında bir yarışmacıydı; 69 bin TL kazanmıştı. Buradan sonra yakınlaşan Acun ve Şeyma ortasında bir münasebet başlamıştı. 2013’te de kızları Melisa dünyaya geldi. Acun Ilıcalı ve Zeynep Yılmaz evliliği de, bu yaşananların akabinde, mutabakatlı olarak 13 yıl sonra bitti…

Şeyma, kızı Melisa’yı Amerika’da dünyaya getirdi ve akabinde anne kız Miami’de yaşamaya başladı. O devir tekrar Dominik’te Survivor çekimlerinde olan Acun’u da böylelikle sık sık ziyaret ediyordu. Bu süreçte Şeyma Subaşı da toplumsal medyada bir fenomen haline gelmişti. Çift, 8 yıl sonra Fransa’da, Marsilya’daki Türk konsolosluğunda, Esat Yontunç ve Kübra Subaşı’nın şahitliğinde evlendi. St. Tropez’den, Marsilya’ya helikopterle gittiler. Akabinde Saint Tropez’de, ünlülerin bol olduğu düş üzere bir düğün yaptılar.

Ve bu evliliğin de sonu vardı. 18 Eylül 2017’de evlenen çift, 26 Kasım 2018’de tek celsede boşandı. Evlilikleri üzere boşanmaları üzerine de epey konuşuldular…

(Bütün çocukları ile)

Acun Ilıcalı’nın teşebbüsçü ruhu ve muvaffakiyetinin sırrı

Acun, ‘En büyük tutkum oyun oynamak, oynatmak, eğlenmek ve eğlendirmektir. Zira hayat bir oyun alanıdır.’ mottosu ile yaşıyordu. Çocukluğundan beri yoluna oyunlar kurarak devam eden Acun, sonunda bunu televizyona kadar taşıdı. Bunun yanında harikulade derecede sürat tutkunuydu. Spor otomobiller, motosikletler, yarış tekneleri ilgi alanındaydı. E-spor ile de ilgilenen Acun, koyu bir Fenerbahçe taraftarı olmasının yanında, basketbola da tutkundu. Yapımcılığını ve sunuculuğunu üstlendiği TV programlarında bilhassa futbol etrafında gelişen etkinlikler yaptı. Özel hayatıyla sık sık gündeme gelse de, bunun yanında onunki bir muvaffakiyet hikâyesiydi…

Yaptığı işler, onu daima bir adım sonrasına taşıyordu. Her adımında bir şey öğrenip kendini geliştirdi. Tıpkı panelde, ‘Ben birisine baktığım vakit, ‘Televizyonda bu adamdan ne alırız?’ı 6 saniye içinde çözerim. Survivor castinglerine bakarsanız, onlar daima Acun Firarda’nın devamı.’ diyordu. Kabına sığmayan, kendi hudutlarıyla birlikte dünya sonlarını da zorlayan Acun, bakış açısını genişletmişti. Acun Firarda’da dünyayı gezmesi, kendisini geliştirmesine, casting konusunda uygun bir noktaya gelmesine vesile olmuştu…

Hayatta muvaffakiyet için amaç koymaktan çok kısmete ve çok çalışmaya inanıyordu. Bu hususta gençlere yönelik şöyle konuşmuştu:

“Hayatım boyunca kendime hiç amaç koymadım. Dünyadaki en sakat şey ne diyorsanız, bütün gençlere de tavsiyem, kendinize amaç koymayın! Zira yaşınız ve deneyiminiz o amacın gerçek olup olmadığını tahlil edebilecek durumda değil. Kendinizi gerçek da tahlil edemezsiniz. Artı o koyduğunuz maksadın yanlışsız olduğunu nereden biliyorsunuz ki, o maksada yanlışsız gidiyorsunuz? O gayenin yanlışsız olduğunu bilmiyorsunuz ki! Uzakta bir amaç koymamak lazım. Yani bence çok yakın vadeli amaçlar koyarak bir tık sonrasını düşünmek lazım. Benim hayatım boyunca yaptığım o oldu. Ben bir kanal sahibi olayım diye hedeflemeyi bırakın, benim o vakit en en yüksek amacım bir müdür olayımdı. Hani sorsan ‘Ne olursun ileride?’ diye muhabirken, en düzgün ihtimalle ‘Müdür olurum; fakat onu da olabilir miyim, bilmiyoru.’ derdim. Yani oradan, evvel bir yapım sahibi oldum, artık bir kanal sahibi oldum. Aklımın ucundan geçmezdi yani…”

Bunun sebebini ise şöyle değerlendiriyordu:

“… Buradaki sebep şu: Ben daima ruhumun götürdüğü yere gittim. Demek ki burada asıl insanın ruhu değerli bana nazaran. Yani ruhunda bir insanın atılım yapma ya da daha yeni bir segmente geçme konusunda dürtü yoksa olmaz. Bende hastalık bu yani napayım var yani. Rahat duramıyorum. Yoksa da zorlamayacaksın o vakit.”

Acun, motivasyonun da başarıdaki en değerli etkenlerden biri olduğunu düşünüyordu. Zira motive çalışılmayan bir işte muvaffakiyet sağlamak sıkıntı ve yıpratıcıydı. Onu başarısızlık da, en az muvaffakiyet kadar motive ediyordu. Başarılı olmalıyım diye hırs yapıp daha çok işin üzerine düşüyor, vazgeçmiyordu. Aslına bakılırsa tahminen de onu işin kendisi, var olması motive ediyordu. Bununla birlikte Pollyanna bir yanı olduğunu da anlatıyordu:

“O motivasyon muhtaçlığını bulacak bir ruh hali gerektiriyor. Lakin benim şöyle bir özelliğim de vardır, önemli Pollyanna’yımdır ben. Kestirim edemeyeceğin derecede. Ne olursa olsun ben kesinlikle onda güzel bir şey bulurum. O da beni motive ediyor. Motivasyonu elde etmem gereken malzemeyi kendime çok yeterli yaratırım. Yani en makus şey olsun bana anlat mesela başına gelen… Ben artık kot dükkanında batmasam Bağdat caddesinde benden kot alıyordunuz. Fakat benim için o periyot hayatımın en büyük faciasıydı. Merhum annemlerden kalan bütün parayı kot dükkanında batırıyorum. Düşünsene sıfırlıyorum kendimi. Aslında halbuki sıfırlamam gerekiyormuş. Arındım para olayından o devirde.”

Bunun yanında olağan çok çalışmak da değerliydi. Ne kadar ağır çalıştığını da vurgulayarak anlatıyordu:

“Bizi ekranda görenler, adam heyet koltuğuna oturmuş ahkam kesiyor zannediyor. Onun ardında, bizim şu an ortalama çalışma süremiz abartısız18 saat. Ben ofise 10’da giriyorum, sabah da 6’da çıkıyorum. Bu ortada tamam ortada kendimize ayırdığımız vakitler var; ancak yani 18 saat çalışıyoruz, şu anda bir kanalın sorumluluğu üzerimizde çünkü…”

Tabii çok çalışmak kadar kimlerle çalıştığın da kıymetliydi. Acun, Acun Medya’yı kurduğunda, çocukluğundaki yakın arkadaşlarını yanına alıp televizyoncu yapmıştı. Biri buzdolabı fabrikasında kıymetli bir misyondaydı, başkası Galatasaray Basketbol Kız Ekibi Menajeri… Acun, hepsini bir ortaya toplayıp kendi kadrolarını kurdu. ‘Böylece çocukluktaki yanımdaki arkadaşlarımla sağlam bir kadro kurdum.’ diyordu. Televizyonda yararlı olmak için illa ekransal bir bilgiye sahip olmanın gerekliliğine inanmıyordu. Acun Medya’da işleyen sistemi şöyle açıklıyordu:

“O gördüğünüz yapımın aslında finansı da var, lojistiği var, insan kaynakları var, bir sürü şey var. Zekânın olduğu yerde, uygun niyet de varsa, beşerler ruhlarını bir işe veriyorlarsa… Bak mesela televizyonculuktan mezun oldum diye gelen adam, bir sıfır mağlup başlar bende. Sebebi de ne biliyor musun? Şayet okullu birini alacaksam ben Boğaziçi İnşaat’tan birini alayım daha yeterli bana. Zekâsı daha üstte birini alayım şayet okullu birini alacaksam. Yoksa çekirdekten gelen birini alacaksam ona da sıcak bakarım. Bizim kendi içimizdeki grup önemli bir takım. Bir de ruhumda daima şu vardır benim, ben artık kendimi düzgün bulurum; fakat yüzde kaçla oynayabilirim? Ben size söyleyeyim: Ben yüzde 50 ile oynarım; lakin düzgün bir yüzdedir yüzde 50. Bir fikrin hayata geçip geçmemesinde karar verme anında söylüyorum… Ben bir grup kurdum artık kendime 8 kişilik. Bir fikri oradaki herkes kabul ettiği vakit kusurlu çıktığını hiç görmedim biliyor musunuz? Zira sekizi birden de artık bir işte yanılamıyor. Ortadaki çatlak sesleri değerlendirip hepimiz üzerine baş yoruyoruz. Bütün sistemimiz bu aslında.”

Ayrıca çalışırken kendinden âlâ beşerlerle da çok rahat çalışabileceğini lisana getiriyordu. İnsanın kendisinin bir bahiste düzgün olmasının yeterliliğini, geri kalan mevzularda da o kadar güzel olmaya gerek olmadığını düşünüyordu. Acun, küçük bir çocuk olduğu günlerden bu yana fikir üretmeye çok âlâ çalışan başını yeterli kullanıyordu…

(2020 Survivor)

Bugün Acun Ilıcalı

Bugün, neredeyse iki aydır Koronavirüs ile uğraş ediyoruz. Süreç başladığında Acun, grubuyla Surviyor çekimleri için Dominikte’ydi. 16 Şubat’ta başlayan yarış, inançlı bir bölgede olduklarından devam ediyor. Bu süreçte herkes elinden geldiğince bir şeyler yapıyor. Acun da, Survivor ile meskende kalan insanları yarışlarla heyecanlandırıyor, eğlendiriyor…

22 yaşında medya kesimine adımını attığı günden bu yana soluksuz işler üretmek için çok çalışan Acun, dünyada bir yerde sağlamlaştırdığı işlerin başında olmaya devam ediyor. Kuşkusuz Survivor da daha pek çok formatlar üzere çok seviliyor. Oyun oynamayı ve oynatmayı bu kadar çok seven Acun da, beşerler sevdikçe aşikâr ki daha çok çalışmak için motive oluyor. Evet, bir motivasyon sebebi daha, ki en değerlisi olsa gerek. Yaptığının kıymetli görülmesi, çok sevilmesi, böylesine takdir edilmesi muhakkak ki ona daha çok çalışmak için her gün bir yeni heyecanlı başlangıç sunuyor…

Bununla birlikte sık sık gündem olan özel hayatı bir yana, ilgili ve âlâ bir baba profili de çiziyor…

Oyunlar kuran, oynayan, oynatan ve işini daima severek yapan bir Acun Ilıcalı geçiyor bu dünyadan…

İyi ki…

Damla Karakuş

[email protected]

Not:

Biyografisini okumak istediğiniz bireyleri lütfen bizimle paylaşın.

Instagram: