Ahmet Hakan kimdir
Uzun vakittir köşe müellifliği yaptığı Hürriyet Gazetesi’ne Genel Yayın Direktörü olarak gelmesi ile yeniden çok konuşulan isim Ahmet Hakan’ın hayat hikâyesidir…
Ahmet Hakan’ın olayı bu; çok tartışılan bir isim olmak! “Polemik insanı değilim, açık konuşmayı seviyorum!” diye o kendi hayatını özetliyor aslında. Benim de işim bu, bilhassa gündemde yer eden isimlerin biyografisini yazmak. Böylelikle onlar daha düzgün tanıdığım insanlara dönüşebiliyorlar. Artık Ahmet Hakan’a bir adım daha yakın hissediyorum. Tarafgir olarak bir rengi olmayan gazeteci oluşunu, kendini her periyodun en berbat adamı olarak tanımlayışını, çocuk yanıyla kaybolduğu seyahatleri sanırım artık daha uygun anlıyorum…
Bu biyografiyi yazmama vesile olan olayı hepiniz biliyorsunuz. Evet, Ahmet Hakan, Hürriyet Gazetesi’nin yeni Genel Yayın Direktörü oldu. Hal bu türlü olunca yeniden çok konuşuldu. Belirli ki konuşulmaya da devam edecek. Meraklısının bilgisine, bakalım Ahmet Hakan çocukluktan bugüne nasıl bir hayat yaşamış…
(Ağrı Doğu Beyazıt – Kazım Karabekir İlkokulu 2B sınıfı öğrencisi Ahmet)
Çocukluğu
Ahmet, 11 Ağustos 1967’de, Yozgat’ta, Vesile Hanım ve Hamdi Bey’in oğlu olarak dünyaya geldiğinde ailesi, ona, “Ahmet Hakan Coşkun” adını verdi. Ailesi Yozgatlı idi. Fakat Ahmet’in çocukluğu Ağrı, Çanakkale, Amasya, Balıkesir üzere değişik kentlerde geçecekti. Zira babası Hamdi Beyefendi bir müftüydü ve memuriyeti gereği kent şehir gezmeleri gerekiyordu. Tahminen de müşahede gücünü işte bu kadar farklı kültürü barındıran kentlere giderken, yaşarken, taşınırken fark edecekti. Silivri Eski Müftülerinden olan babacığı Hamdi Bey’in, oğluna bıraktığı en büyük miras, tahminen de mesleğinin bu yansımalarıydı.
Ahmet, başarılı bir öğrenciydi ve bunun yanında sporla da ilgilenmek istiyordu. Aslına bakılırsa hayali bir Bruce Lee olmaktı ve bundan sebep Ulusal Türk Talebe Birliği ve Akıncılar’da karate kursuna yazıldı. Ne yazık ki nesilde renk değiştiremeyecek, Bruce Lee olamamak yıkılmış çocuk hayallerinden biri oluverecekti. Zira “Senden bir numara olmaz.” deyip göndermişlerdi çocuk Hakan’ı. Tahminen gücünü fizikî olarak göstereceği bir alan bulamamıştı. Olsun, çözecekti vakitle; onun içindeki gücü gösterme formu, bir gün ömür biçimiyle bütünleşecekti elbette.
Kitaplara, bilhassa edebiyata pek meraklı bir çocuktu Hakan ve birinci gençliğinden başlayarak daima bir şeyler yapması gerektiğini düşündü. Lise sıralarındayken Mavera Dergisi’ne abone olmuştu. Okumak, ufkunu açıyordu. Üniversitedeyken de kıssalar yazmaya başladı. Hatta bunlardan birkaçı Yedi İklim Dergisi’nde yayımlandı. Tekrar de yıllar sonra bir röportajında edebiyatta eksik kalan yanı, Çavdar Tarlasında Çocuklar’ı geç keşfedişine hayıflanmadan edemeyecekti. Kendisine yöneltilen, “Çocuğuna birinci tavsiye edeceğin kitap?” sorusunu, “Ben geç keşfettim, o geç kalmasın diye…” yanıtlayacaktı…
Sonra okumanın yanında sinema izlemeyi de çok sevmişti, sevecekti. Örneğin, Kemal Sunal klasiklerinden Salako ve Davaro’yu izlediğinde birinci gençliğini yaşıyordu. Yıllar sonra tekrar birebir röportajda, “Övünmek üzere olmasın; fakat ben bu iki sineması de vizyona girdiğinde sinemada izlemiş adamım…” diye anacaktı. Ruhu çocuktu, kendi çocuktu. İtişe kakışa sinemaya girişlerini, daima kıkırdayışlarını hatırlayacaktı. Sonra bir gün, artık çocukluğundan uzaklarda bir yerde, bu sinemaları televizyonda izlediği periyotlarda sevecekti asıl. Çocukluğuna bir selam gönderip her seferinde, uzun bir vakit terapi aracı olarak görecekti…
(Yıl 1988 – “Kahrolsun İsrail!” diye slogan atarken)
Eğitim hayatı
Çocukluğunu Ağrı, Çanakkale, Amasya, Balıkesir’de geçiren Ahmet, eğitim hayatını da bu kentlerde başlatmış oldu. Lise eğitimini İstanbul’da, İmam Hatip Lisesi’nde aldı. Kur’an notu 10’du. Zira zati liseye başlamadan evvel de bir yıl ünlü hafızlar yetiştirmesiyle meşhur İsmailağa’ya bağlı Yeşil Camii Kur’an Kursu’a gitmişti. Bu kursta “Reisül Kurra” diye anılan âlimlerden Mehmet Aşıkkutlu’nun Ahmet’i dinlemişliği dahi vardı. Tecvidi, kıraati sağlamdı. Hal bu türlü olunca lisede de Kur’an dersi daima 10’du işte.
Lise eğitiminin akabinde üniversite için de İlahiyat Fakültesi’ni tercih etti. Bursa’da, Uludağ Üniversitesi, İlahiyat Fakültesi’nde bir müddet okuduktan sonra İstanbul’a geldi ve eğitimine burada devam etti. Lakin iş hayatında onu apayrı bir alan bekliyordu…
(İskele Sancak programından)
Haberciliğe atılan birinci adımdan bu yana
Ahmet, Büyükçekmece Hürbakış Mahallî Gazetesi’nde bir müddet Genel Yayın Direktörlüğü ve Haber Müdürlüğü yaptı. 1993-1994 yıllarında TGRT’de muhabir olarak çalışmaya başladı. Üniversiteye başlarken attığı adımlardan uzaklarda bir alanda kendini bulmaya çalışıyordu. TGRT’de, “Yankı” isimli bir haber programı yapan gruba dahil olmuştu. Akabinde Kanal 7 kurulurken Genel Müdürü Mustafa Çelik ile bağlantı kurarak takıma alındı. Burada da tekrar bir mühlet muhabir olarak çalıştıktan sonra 1995-2003 yılları ortasında Kanal 7 Televizyonu Haber Müdürlüğü ve Ana Haber Spikerliği vazifelerini üstlendi. Ayrıyeten yeniden Kanal 7’de yayınlanan “İskele Sancak” adlı programı yaptı ve daha sonra birtakım kısımlarını de kitaplaştırdı. Kanal 7’den, 2004’te istifa etti.
Televizyon dünyasının yanında köşe müellifliği yapmaya da Yeni Şafak Gazetesi’nde başlamıştı. Akabinde Sabah Gazetesi, derken 2011’de Hürriyet’e geçti. Ayrıyeten 20 Eylül 2005’te, CNN Türk’te “Tarafsız Bölge” isimli programa başladı. 16 Ocak 2017’de ise, Kanal D Ana Haber Bülteni’ni sunmaya başlayan Ahmet Hakan, tıpkı vakitte Kanal D Haber Dairesi Başkanlığı vazifesini de aldı.
(Necmettin Erbakan’ın konutunda yapılan röportajdan)
Meşhur beyaz çorabın sıra dışı kıssası
28 Haziran 1996, Necmettin Erbakan’ın Başbakanlığının birinci günüydü. Ahmet’in de televizyonculuğunun birinci devriydi ve Erbakan’ın konutunda bir röportaj yapıyorlardı. Ahmet de o gün beyaz çorap giymiş. İşte bütün sorun o. Ortadan vakit geçip de daha çok tanınır hayli da bu beyaz çorap konusu daima gündeme geldi.
Nazlı Ilıcak’a verdiği bir röportajda bu beyaz çorap kıssası açıldığında Ahmet, basitçe durumu açıkladıktan sonra şunları da ekliyordu:
“Mesela artık şöyle oluyor. İktidar yanlısı bir köşe muharriri diyelim ki, benle bir polemiğe ya da biri fikir tartışmasına giriyor. Ona yönelttiğim tenkide bir yanıt vermek yerine, “Hadi oradan İmam Hatipli!” diyecek; lakin birden Başbakan’ın da İmam Hatipli olduğu aklına geliyor, orada duruyor. Beyaz çoraptan filan girmeye çalışıyor.”
Bir öbür hadise, dalak konu
2009’da da Ahmet Hakan ile ilgili bir öbür hadise kelam konusu oldu. Askere gitmemek için dalağını aldırdığı söyleniyordu. Ahmet Hakan, evvel 21 Mayıs 2009’da, Hürriyet’teki köşesinde “Kendimi ihbar ediyorum” adını verdiği yazısında husus ile ilgili periyodun Başbakanı Recep Tayyip Erdoğan ve Genelkurmay Lideri Orgeneral İlker Başbuğ’a seslendi.
Dalak konusu da artık beyaz çorap hadisesi üzere magazinsel bir hal almıştı. Ahmet Hakan, 26 Mart 2011’de de “‘İmamın Ordusu’ ile ilgili netameli notlar”başlıklı bir yazı daha yazdı. Bu yazıda kullandığı bir orta başlık da “Ne dalakmış ama” oldu. Bu orta başlıkta dalak ile ilgili hadise için şunları söylüyordu Ahmet Hakan:
“Bu kadar da iftira olmaz” dedim, yalanladım, aldırış eden olmadı.
Kendi hakkımda hata duyurusunda bulundum, kimse tınmadı.
Genelkurmay’a başvurdum, “Askerlik durumunuzla ilgili bir sorun yoktur” diye resmi bir karşılık dışında bir şey çıkmadı.
Bu mevzuyu yazıp çizenleri mahkemeye verdim, kimi davaları kazandım, kimileri devam ediyor.
Bütün bunlara karşın…
Magazin figürlerinden köşe müelliflerine, siyasetçilerden siyasetçi adaylarına…
Hakkında kalem oynattığım kim varsa…
Azıcık başları sıkıştığında çabucak kaleme sarılıp, “Sen askere gitmemek için dalağını aldırdın” diye iftirayı boca ediyorlar.
Mukaddesatçısından lümpenine, 28 Şubatçısından ileri demokrasiciye, Vakitçisinden Sabahçısına, Reha’sından Şamil’ine, ateistinden müminine…
Kelam konusu olan Ahmet Hakan olunca, çabucak bir “dalak ittifakı” oluşturuveriyorlar.
“Ne dalakmış be” diyorum, öbür da bir şey demiyorum.”
Yıllarca lisanlara pelesenk olacak bu hadiseler, 2015’te verdiği bir röportajda tekrar soru olarak karşısına çıkacaktı: “Dalağın, çorabının rengi, sık değiştirdiğin sevgililerin haricinde gereç edilecek öbür bir özelliğin var mı?” diyordu soru.
Ahmet Hakan, “Sanırım yok. Olsaydı kesin materyal yaparlardı. Dön dolaş daima birebir terane: Beyaz çorap, dalak… Beyaz çorap, dalak… Ben sıkıldım, yazanlar sıkılmadı arkadaş.” biçiminde yanıtlayacaktı bu soruyu…
(Fotoğraf, Koray Kasap tarafından çekilmiştir.)
Hürriyet’e geçtikten sonra
Ahmet Hakan, Kanal 7’den ayrılarak Hürriyet’e geçtiğinde hayli tenkit aldı. Birçok bireye nazaran bu geçiş bir döneklikti. Bunun üzerine verdiği röportajda Ahmet Hakan, kendisine yöneltilen “… Türkiye’deki her kesim tarafından bilinir olmanız hangi periyotta olmuştur?” sorusunu şöyle yanıtlıyordu:
“Kanal 7’de aslında değişik bölümler tarafından takip edilen bir iş yapıyordum. Zira biliyorsunuz, o periyot Kanal 7 haberleri köşeye sıkıştırılmış bir kesitin sesi halindeydi. Bir manada, onun dışında da o sesi çıkaran öteki bir yayın organı yoktu. O, biricikliği ve davasını da hoş bir biçimde savunuyor olması nedeniyle, bütün kısımlar tarafından takip ediliyordu. İslami kesim, daha ilgiyle takip ediyordu lakin öbür kısımların de kayıtsız kaldıklarını söyleyemem. Münasebetiyle şahsî olarak bilinirlik açısından bakarsak, bunun orada başladığını düşünüyorum. Esasen oradaki temel olmasaydı öbür alanlarda da mesela; Hürriyet’te, Sabah’ta da o çıkışı sürdüremezdim. Temel o periyottur.”
Evet, Ahmet Hakan hakikaten radikal bir karar vermişti. Pek alışılmış çok fazla risk almıştı. Zira kendisi üzere İslamcı kimliği olan kurumlarda çalışan isimler, farklı medya kuruluşlarında çalışmaya başladığında onun kadar şanslı olmayabiliyordu. Ahmet Hakan bu noktada muvaffakiyetini, onlara nazaran daha dikkat cazibeli olmasına bağlıyordu. Zira içinden çıktığı topluluğun yanlışlarına işaret eden bir çizgi tutturmuştu ve giderek o toplulukla ortasına bir uzaklık koyduğunu neredeyse net bir formda hissettiriyordu. Aslında bu durumu Kanal 7 içinde çalışırken de fark ediyordu; lakin periyodunun koşulları ile kurmak istediği bu arayı hissettirmek için biraz vakte muhtaçlık duymuştu. İslami topluluğun yayıncılık tarihinin televizyonda neredeyse Kanal 7 ile başladığının şuurundaydı ve durum uzaklığını aslında kendiliğinde oluşturuyordu. Yalnızca o vakit hissettiği, çokça lisana dökmediği bir şeydi. O vakit uğraş vermesi gerektiğinin farkındaydı. Lakin sonra bunların bir manasının kalmadığı vakitler geldi. Ara koymanın da, misyon yüklemenin de, savunuculuk yapmanın da bir manası kalmamıştı işte. Zira Türkiye’de medya esaslı bir değişimin girdabındaydı ve Ahmet Hakan da kendi yolunu çizmesi gerektiğine karar verdi. “Ben, bu türlü bir misyon gazetecisi, muhakkak bir davanın gazetecisi olmaktan çıkıp daha aralı bir gazetecilik anlayışına sahip olmalıyım.” diyordu. İşte hayatını dönüştürdüğü seyahati bu türlü başladı…
Röportajda gelen “… Tam karşıtı bir yerden hayata başlamış olsaydınız, aşikâr bir devir, aşikâr okumaların nihayetinde tekrar tıpkı biçim aralık koyma gereksinimi hâsıl olur muydu yahut sizde bu türlü bir şey yeniden ortaya çıkar mıydı? Bu durum, bu türlü bir topluluk içerisinde olmanın getirdiği bir sonuç mu sizin açınızdan?” sorusunu ise şöyle yanıtlıyordu:
“Hiç alakası yok, anladım ne demek istediğinizi ve hiç yok ilgisi yok. Ben Müslüman toplulukta bulundum, bu insanlardan da artık çok sıkıldım bırakıyorum bunların peşini filan üzere bir niyetle olan bir şey değil bu. Her toplumsal yapıların ideolojik yapıları, kendine has problemleri var. Kendine mahsus olumlu tarafları var, olumsuz tarafları var. Ben yalnızca bir camiasızlık içine girmek istedim, hepsine karşı eşit derken niyet açısından değildi. Genel olarak irtibat kurma açısından, habercilik açısından, gazetecilik açısındandı. Yoksa ben düşünsel bir şeyden bahsetmiyorum ya da hayat üslubuyla ilgili bir şeyden bahsetmiyorum. Ben gazeteciyim, Hasan Cemal’i nasıl bir yere oturtmuyorsan beni de bir yere oturtma kardeşim diyorum. O denli büyük laflar etmiyorum. Yoksa yani orayı bıraktım, öbür bir topluluğa geçtim değil. Ben şayet CHP’li bir ailede doğsaydım ve CHP’li olsaydım artık bugün için tahminen o camiayı da bırakır kendime daha korunaklı bir alan seçerdim.”
Aslında o kendini her vakit sağcılıktan uzakta bir siyasi atmosferde yaşarken bulmuştu. Kendini “İslamcı” olarak tanımlayan bir ailede büyümüştü, evet; ancak onlar asla “Sağcıyız!” dememişlerdi. İslam’ın eşittir sağcılık olduğu algısından uzaktaydı ailesi. Ahmet Hakan’ın ailesine nazaran, sağcılar kapitalistti; öyleyse bu durumun İslam ile bir ilgisi yoktu. Solcular da sosyalist, komünist olduğuna nazaran bu durumun da İslam ile bir ilgisi olamazdı. Onlar üçüncü bir yola girip Ulusal Selamet Partisi’ni benimsemişlerdi…
Ve Ahmet Hakan, fakat 37 yaşına geldiğinde, “Ben, solcu Müslüman’ım!” diyebilmişti…
(Kedisi Sekter ile)
Saldırıya uğradı
Takvimler 9 Eylül 2015’i gösteriyordu. Cem Küçük, Star Gazetesi’ndeki köşesinde Ahmet Hakan’a, “Şizofreni hastaları üzere hala kendini Hürriyet’in Türkiye’yi yönettiği günlerde zannediyorsun. İstersek seni sinek üzere ezeriz. Bugüne kadar merhamet ettik de hala hayatta kalabiliyorsun!” sözleriyle açık bir tehdit savurmuştu.Ahmet Hakan, Cem Küçük’e birebir gün dava açtı…
Tabii bu tehdit karşısında sessiz kalınmadı. Yeni Şafak Gazetesi müellifi Abdulkadir Selvi de köşesinde “Bunlar yanlışsız şeyler değil. Türkiye ve AK Parti bunu hak etmiyor.” halinde eleştirdi. CHP Milletvekili Eren Fazilet, TBMM Başkanlığı’na olayla ilgili soru önergesi verdi. Çağdaş Gazeteciler Derneği Lideri Ahmet Abakay ise, “Hrant çok sayıda tehdit aldıktan sonra öldürüldü. Metin Göktepe de tıpkı halde. Bu tıp cinayetler bu türlü başlıyor.” demişti. Daha pek çok gazeteci ile Türkiye Gazeteciler Cemiyeti, Basın Kurulu üzere kuruluşlar saldırıyı kınıyordu…
Çok vakit geçmemişti ki, 1 Ekim’de, Ahmet Hakan, konutunun önünde dört kişinin saldırısına uğradığında burnu ve kaburgası kırıldı…
Saldırıdan sonra
Ahmet Hakan hücumdan sonra birinci röportajını Kasım ayında verdi. Birinci sorulardan biri de “Kavgacı ve gıcık olduğunu kabul ediyor musun?” idi. Ahmet Hakan, bu soruyu şöyle cevapladı:
“Söylenmesi gereken her şeyi söylediğim için kavgacıysam, evet doğuşçu olduğumu kabul ediyorum. Söylenmesi gereken her şeyi en kıl biçimde tabir ettiğim için gıcıksam, tekrar evet kabul ediyorum gıcığım. Lakin bu ikisi dışında asla doğuşçu ve gıcık değilim. Özünde yeterli bir beşerim. Lakin son analizde… Gerçi en son analizde Melih Gökçek için bile ‘iyi insan’ diyebiliriz fakat olsun… Tanısan seversin yani.”
İnsanlarla neden uğraştığı sorulduğunda ise mesleğini hatırlatıyordu. “Büyük beşerler fikirlerle, orta beşerler olaylarla, küçük beşerler şahıslarla uğraşır.” kelamından yola çıkarak “Ben bir küçük beşerim.” diyordu. Gazeteciler de daima beşerlerle ilgilendiğine nazaran, “Mesleğim de aslında küçük insanların yapabileceği bir meslek… Gazetecilik bir tıp şahıslarla uğraşma sanatıdır.” cümlesini kurabilirdi. Gerçekten kuruyordu da. Ona nazaran Mevla, onun bahtını bu türlü çizmişti ve ne yaparsın işte, bahttan kaçılmıyordu…
Yaşanan darp olayının akabinde bir de korkup hükümete yakın olmakla suçlanmıştı. 2017’de verdiği bir röportajda bu durum kendisine hatırlatıldığında, Ahmet Hakan şunları söyledi:
“Bunu daha net anlatmak için vakit çizelgesi yapmak lazım lakin çok üşeniyorum. Mesela 7 Haziran’dan evvel “HDP’yi önemsiyorum” dedim. Yüksek oy alsınlar, PKK’dan kendilerini ayırsınlar diye düşünüyordum. 7 Haziran’dan sonra PKK durup dururken terör hareketlerine başladı. Biz de HDP’ye “Bunlara bir şey deyin” dedik. HDP’li troller yumuşamakla suçladı. Ne yapsaydım yani? Ne hoş öldürüyorsunuz mu deseydim?”
(Aydın Boysan ile)
Her periyodun en berbat adamı
Ana Haber Sunuculuğu, tartışma programları derken Ahmet Hakan daima siyasetin içinde olan bir isim haline geldi. Siyasetçi değildi; fakat işi gereği bu bahiste bilgilenmesi, düşünmesi ve kanılarını paylaşması gerekiyordu. Düşündükten sonra da karar vermişti ki, kimin yanılgısı varsa söylemeli, yaptığı düzgün şeyi övmeliydi. Bunun partisi, iktidarı, muhalefeti olmamalıydı.
Hal bu türlü olunca, herkesin bir siyasi taraf tutmasının gerekliliği üzerine ilerleyen yaşantımızda Ahmet Hakan, baş karışıklığı yaratıyordu. “Siyasi kavramlar, bir insanı tek başına anlatmaya her vakit yetmez.” niyetindeydi. 2017’de verdiği bir röportajda kendisine yöneltilen “… Nedir siyasi görüşünüz?” sorusunu yanıtlarken kendini her periyodun en makûs adamı olarak tanımlıyordu.
Soruya tam olarak şu yanıtı vermişti: “Demokrat, vicdanlı, özgürlükçü ve liberal bir insan olmaya çalışıyorum. Bu tip tariflerle insanın kendini tabir etmesi sıkıntı. Gazeteciliğe başlayalı 20 yıl oldu. Birinci yıllarımda o vaktin hükümranları, benim çalıştığım yayın organının karşısındaydı. Sonra benim savunduklarım iktidara geldi, ben tekrar mevcut iktidarın nimetlerinden yararlanan bir gazeteci olmadım. Tam karşılarında kendimi konumlandırmamış olsam da, -istesem tam yanlarında konumlandırabilecekken- yapmadım. Gazetecilik yaptığım müddet içerisinde dört cumhurbaşkanı gördüm. Ancak hiçbir vakit Çankaya Köşkü’ne davet edilmedim. Hasebiyle ben her devrin adamı değilim. Her devrin en makus adamıyım!”
Daha evveline gidersek 2015’te verdiği bir röportajda da, “Niye bu kadar kolay adam satmaca oynuyorsun?” diye sorulduğunda “Ben günlük siyaset yazıyorum.” demişti. Yani siyasi isim kim olursa olsun çok zekice bir adım atıyorsa övüyor, yapamıyorsa eleştiriyordu. Devlet Bahçeli için de geçerliydi bu durum, Kemal Kılıçdaroğlu için de… Siyasi ismin bir değeri yoktu. Buna adam satma deniyorsa, evet kabul ediyordu Ahmet Hakan; adam satıyordu. Hem ona nazaran zati gerçek gazeteciler adam satarlardı. Satmak ya da almak üzere tabirlerden uzak kalarak siyasilerle bağlantılar kurulmalıydı. En azından kendisi bu türlü yapıyordu. O 40 yıl tıpkı kişiyi övemez ya da yeremezdi. Kimseye kelam vermemeli, kimsenin adamı olmamalıydı. Bunu amaçlıyordu. Bu soru aracılığıyla siyasilere de sesleniyordu ayrıyeten: “Sakın bana güvenmeyin, anında satarım!”
Kanal D Ana Haber Sunuculuğu dönemi
Ahmet Hakan, 2017’de, 13 yıl ortadan sonra tekrar Ana Haber sunmaya başlıyordu. Üstelik Kanal D’de bu misyona başlarken birebir vakitte hafta içi her gün bir tartışma programı sunuyor ve köşe yazılarına da devam ediyordu. Bu haberin akabinde verdiği bir röportajda, “… Neden bu işi kabul ettiniz?” sorusunu, “Artık Türkiye’de büyük bir cepheleşme olduğu için tartışma programlarının pek tadı tuzu kalmadı. Ezber bozma yok, söylenenler belirli… Bu cenderenin içinden sıyrılmak istiyordum. Haber sunma teklifi benim için fırsat oldu.” şeklinde yanıtlıyordu.
Türkiye’de kelam konusu habercilik olduğunda bir kutuplaşma ve bu kutuplaşamaya yol açan pek çok etken olduğunu düşünüyordu. Kelam ettiği şu cendereden kurtulmanın da bir yolu yok üzere geliyordu. Onun için yapacağı bu işte doğruya gerçek, eğriye eğri denilecek bir alan sunmayı hedefliyordu. Herkesin kendi cephesinden birbirine ateş ettiğini açıkça gördüğü alanda o, bu cepheleşmenin dışında kalacak ve her akşam insanlara nefes alacakları bir alan sunacaktı. Önyargı olmadan, ömür şekillerine hürmet duyulan bir alan…
Tüm bu kanıların yanında hakikaten de her şeyi bir ortada yapması gerekiyordu. Burada da özel hayatında pek beceremese de, iş konusunda disiplinli olmasına güveniyordu. Disiplinli olursa neden başaramasındı!
Tarafgir manada bir rengi olmayan gazeteci
Ahmet Hakan tekrar bir röportajında gazetecilik anlayışını, gündelik ömrünü, kendisini işinde besleyen hobilerini anlatıyordu. Bir defa disiplin iş hayatının vazgeçilmeziydi ve gün erken başlamalıydı. Her sabah 06.00’da uyanıyor ve her gece 22.30’da uykuya dalıyordu. Okuduğu her kitaptan, izlediği her sinemadan, her dost sohbetinden kesinlikle yazacağı bir şeyler çıkarıyordu. Bu anlardan nizamlı notlar alıyor ve her sabah güne bu notları gözden geçirerek başlıyordu. Böylelikle neler yazacağına karar veriyordu.
Güne başlama ritüellerinden biri de elbette gazeteleri ve internet sitelerini şöyle bir taramak oluyordu. Dış basının haberlerini de ihmal etmiyor, en çok hafta sonu eklerini okumayı seviyordu. Beşerlerle tanışıp ettiği sohbetlerin yanında magazin de onu yazma konusunda besliyordu. Bunlardan diğer yerli yabancı diziler de izliyordu…
Gündemin konusu ne olursa olsun insanların birbirine sağır olması, diyalog değil monolog halinde bir iletişimsizlikle yaşanması onu en çok rahatsız eden şeydi. Ona nazaran rengini belirli etmek anlamsızdı. Ne yani illa bir renge bürünüp tarafına mı çekilmeliydi insan? Hem tek bir renkle bir ömür nasıl yaşanırdı, bunu anlayamıyordu. İşte bundan sebep, Ahmet Hakan’ın tarafgir manada bir rengi yoktu. Zira o bir gazeteci ve bir gözlemciydi. Bir renk seçmek zorunda da değildi. Gerektiğinde eleştirip, gerektiğinde alkışlayabilirdi. Hepsi bu! Hem ona nazaran gazetecilik, çok ileri gitme sanatıydı. Kendine daima “Çok mu ileri gittik?” diye sormak yerine, “Yeterince ileri gidemedik mi sanki?” diye sormayı tercih ediyor, hudutlarının ufkunu genişletmesine müsaade veriyordu…
Bunlar yanında bir de çok saçma olsa da bırakamadığı alışkanlıkları vardı. Mesela en sıkıcı sinemaları bile sonuna kadar izler, günde en az 10 kahve içmezse o günü yaşanmış saymazdı. Aksi olurdu bir kere! Beyaz çikolatalı dondurmanın tadına da en az makûs romanlar okumaya bayıldığı kadar bayılıyordu…
(Ara Güler ile)
Atatürk üzerine
Ahmet Hakan, Atatürk ile ilgili yazdığı bir yazıda şu cümlelere yer vermişti: “Senin ülkeye getirdiğin laiklik unsuruna oldukça laf saydırmışlığım vardır. Bugün geldiğimiz şu noktada ‘İyi ki laiklik unsurunu hayata geçirmişsin’ diyorum, öbür da bir şey demiyorum…”
İçine büyüdüğü ailesi, yetiştiği kültür ortamı Ahmet Hakan’ı, Atatürk ve Cumhuriyet konusunda aralıklı bırakmıştı. Artık bu cümleleri yazdığı noktada nedenlerini de anlayabiliyordu; ancak artık o arayı kırmanın vakti geldiğinin de farkındaydı. Ülkede yaşanan pek çok gelişmenin akabinde Atatürk ile ilgili eleştirel bakışını tekrar gözden geçirme muhtaçlığı duyuyordu. 2017’de verdiği bir röportajda kendisine yöneltilen “Bunları söylemeyi neden artık tercih ettiniz?” sorusunu şöyle cevaplıyordu:
“… Diyorum ki; bugün 15 Temmuz, Ortadoğu’daki gelişmeler… Bütün bunlara baktığımız vakit Atatürk’le ilgili bu eleştirel bakışımı yine gözden geçirmek durumundayım. Zira 15 Temmuz’da din kisvesi altındaki bir cemaatin bu kadar hunhar bir darbe teşebbüsünde bulunması, bu kadar insanı katletmesi, Ortadoğu’da her türlü mezhebin birbirinin gözünü oyması, bunlar Atatürk’ün evvelden eleştirdiğimiz istikametlerini unutturuyor, çok da hoş bir iş yapmış duygusu uyandırıyor.”
Artık gelinen noktada Ahmet Hakan’a nazaran, Atatürk artık bir meta değildi. Atatürk’ün ismini bir yerde anan kişi bunu kalpten, bütün samimiyetiyle yapıyordu. Üstelik artık Atatürk’ün pahasının anlaşılacağı pek çok gelişme de yaşanıyordu. Tekrar tıpkı röportajda bir de şöyle bir soru geldi: “İslamcı bölümden bu aydınlanmayı yaşayan çok kişi var mı?”
Ahmet Hakan’ın bu soruya karşılığı şöyleydi: “Benim kadar net bir halde söz etmeseler de orada da misal bir yaklaşımı gözlemliyorum. Bağımsız düşünme yeteneklerini ve kurallarını kaybetmemiş olup da Cumhuriyet projesine yönelik ağır tenkitler yapanlarda bir yumuşama gözlemliyorum.”
Tüm bunları söylerken Ahmet Hakan, eski Türkiye’nin de aslında çok matah bir yer olmadığını vurguluyor ve muhtemelen en çok çocuk kalbine danışarak, o günleri hiç özlemediğini söylüyordu. Buna en büyük sebebi iktidarı eleştirmenin mümkün olmayışıydı. Kuşkusuz Ahmet Hakan bu yaşlarını o vakit diliminde böylesine güçlü hisler ve bir duruşla yaşayamazdı. O vakit isminin rastgele bir polemiğe karışması durumunda içinde kendini bulacağı durum çok farklı olacaktı. Kendi tabiriyle polemik değil, açık konuşmayı seven, yapaylıktan uzakta ilerlemek isteyen biri olarak işi çok güç olurdu…
Artık İslamcı değilim açıklaması
Ahmet Hakan verdiği bir röportajda bu defa artık İslamcı olmadığını açıklıyordu. Muhafazakâr etraflarda insanın birey kabul edilmeyişinin çelişkisinde sıkıştığını hissettiğini söylüyordu. Ne vakit ki birey olduğunu keşfetmiş, ferdî özellikleriyle var olmak istemiş işte o vakit karşısında daima keskin bir duruş peyda olmuştu. Roman okuduğu için karşısında bükülen dudaklar, farklı dünyaları tanımak isteğinde yoluna vurulan ketler Ahmet Hakan’ın keşfetmek isteyen çocuk ruhunu yaralıyordu; bunu fark etmişti. Üstelik bundan bu türlü gitmek istediği istikamet, varmak istediği yer de karşısına daima bu ayrıksı tarafını çıkarmaktan geri durmayacaktı. Meğer o ilgi alanları ve hayata bakışını aktaran üslubunda kendinde farklı bir şey görmüyordu…
Bu durumun iç gıdıklayan harikulade bir dram olduğunu düşünüyordu. Lakin insan içinde bulunduğu dramdan kaçmanın yolunu da tekrar kederinin içinde bulurdu kuşkusuz. Çünkü karşısında kendine göz kırpan iki dünya da, kapısından adım attığın anda geçmişi de, geleceği de önüne seriyordu. Bundan bu türlü Ahmet Hakan yapması gereken tek şeyin o dünyanın içindeki insanların kendisine nasıl davranacağını düşünmeden anı yaşamak olduğunu keşfetti. Çocuk yanı onu yalnız bırakmamış, yolunu göstermişti. Lakin hakikat, fakat yanlış; nihayetinde her seyahat bedelli ve güzeldi…
Çıktığı bu seyahatte hayatın kendisine öğrettiklerini de kabullenmeyi öğrenmişti. Mesela evvelce kendini İslamcı olarak nitelendirirken, bugün bu niyetin bir geçerliliği kalmamıştı onun hayatında. İçindeki oralarda yalnız kalma korkusu değildi. Yaşarken birey olma özgürlüğünün peşine düşmüştü bu yola. Üstelik şunu da lisana getiriyordu:
“Bilsem ki, İslamcılık diye bir fikir bugün için hâlâ Türkiye’de teoride ve pratikte geçerliliğini koruyor, bunu gür bir sesle söylerim.”
(Ekrem İmamoğlu’nun konuk olduğu Tarafsız Bölge programından)
31 Mart seçim devri
Türkiye olarak çekişmeli, çift dikiş bir seçim süreci yaşadık. Bu süreçte Ahmet Hakan, Ekrem İmamoğlu’nu programına aldı, Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan ile yayın yaptı. her şartta daima tenkit aldı. Zira şu bir rengin olmayışı konusu rahatsız ediyordu. Ve evet, Ahmet Hakan bu seçim devrinin en çok konuşulan, tartışılan isimlerinden biri oldu. Pekala neydi bunun sebebi? Konuk olduğu bir söyleşi programında bu durumu açıklıyordu. Aslında Ahmet Hakan kendini tekrar birebir cümlelerle söz ediyordu:
“Şundan ötürü işte, Türk medyası bu halde olduğu için. Ya Reisçi olacaksın büsbütün oraya biat edeceksin ya da İmamoğlucu olacaksın oraya biat edip Reis’i devirmek için militanlık yapacaksın. İkisinin ortasında bir yer kabul edilmiyor gazetecilikte. O denli olunca ben en çok reaksiyon alan isim haline dönüştüm. Ya ben biraz ortada kalmak istiyorum. Yani ben hem Cumhurbaşkanı’na soru sormak istiyorum hem Ekrem İmamoğlu’na. Ben hem Cumhurbaşkanı’nı yaptığı güzel şeylerde övmek istiyorum hem Ekrem İmamoğlu’nu övmek istiyorum. Ya ben fanatik değilim, militan değilim, ben siyasetçi değilim; ben onların rakibi değilim. Ben yarışa girmiyorum ki, benim fikirlerim girmiyor. “Seçimi kaybetti!” diye beni yazıyor. Ya ben niçin kaybedeyim kardeşim? Ben seçime mi girdim? Ben mi stratejilerimi açıkladım? Kampanyayı ben mi yaptım yani? İki tarafa da son derece uzak izledim; gözlemciyim ben yani. Münasebetiyle gazetecilerin bu şeyden çıkması lazım. Bu anlayışın hâkim olmasına da tekrar gazeteciler ve Türk medyasının bugün geldiği durum neden oluyor… Gazeteciler siyasetçi üzere davranmaya başladıkları için, tarafgir oldukları için tarafgirlik dışında bir gazetecilik yapılamayacakmış üzere bir izlenim verdikleri için ahali de o denli zannediyor. Yanlış yapan bizmişiz gibi! En sonunda kızdıracaklar beni bir taraftan bir tarafa teslim olacağım herhalde.”
Şaka ile karışık, gülerek bahsettiği tarafı ise, kaybedenin yanı olarak tanımlıyordu Ahmet Hakan. “Kim kaybederse onun yanında olurum.” diyordu.
Öyle çok eleştiriliyordu ki, bu tenkitlerin karşısında demir üzere sağlam olmak gerekirdi. Neyse ki durumu düzgün tahlil ettiği için üzülmesine gerek olmadığını düşünüyordu. Fanatikleşmiş gazetecilik anlayışında fanatik olmadığında yadırgandığına nazaran akılcı bir çözümleme yoluna gitmeliydi. Yani ya oturup durumunu gerçek tahlil edecekti ya da “Niye herkes bana düşman?” diye kendi kendine sızlanacaktı. Ahmet Hakan, durumunun fotoğrafını çekerek yanlışsız bir tahlil yapmayı tercih etmişti…
Hürriyet Genel Yayın Direktörü Ahmet Hakan
30 Ekim günü Hürriyet Gazetesi’nde 43 çalışan işten çıkarılmıştı. Bu durumun akabinde Genel Yayın Direktörü Vahap Munyar da istifa etti. Akabinde gazetenin kıymetli isimlerinden Gülse Birsel ve Ayşe Arman da istifalarını duyurdu.
Boşalan Genel Yayın Direktörlüğü koltuğu için konuşulan isim ise, Ahmet Hakandı. Uzun vakittir köşe müellifliği yaptığı gazetesinden nihayet o teklif geldi ve Ahmet Hakan, Hürriyet Gazetesi’nin başına geçmek için el sıkıştı.
Ahmet Hakan’a yeni vazifesinde muvaffakiyetler diliyorum…
Her periyotta en çok konuşulan, en çok tartışılan isim olan, tarafgir olmayışını her fırsatta lisana getiren, mesleği yazgısıysa bahtından kaçamayacağını vurgulayan ve kendini her periyodun en berbat adamı olarak tanımlayan bir Ahmet Hakan geçiyor bu dünyadan renkleriyle…
İyi ki…
Damla Karakuş
Not: Biyografisini okumak istediğiniz bireyleri lütfen bizimle paylaşın.
Instagram:
