Ercan Kont kimdir
Cinnet şiiri ile hafızalara kazınan, tiyatroya gönül vermiş, bir devir Adana Büyükşehir Belediyesi Tiyatrosu’na müdürlük eden Ercan Kont’un hayat hikâyesidir…
Birçoğumuz üzere Ercan Kont’u ruhunu kaptırarak okuduğu şiirden ben de tanıyorum. Biraz fazlası da var aslında, ben onu doğduğu topraklardan, coğrafyasından da tanıyorum. Birkaç sefer karşılaşmışlığım da var, şimdi lise sıralarındaydım. Vefat haberini alınca onu da yazmayı çok istedim. Basında hakkında pek az şey vardı, araştırmaya koyuldum. Sonra çok sevdiğim bir yakınım sayesinde Adanalı öykücü Zafer Doruk ile tanıştım. Sevgili Ercan Kont’un hayat öyküsüne ulaşmamı sağladı. Eğitimci Muharrir Mehmet Demirel Babacanoğlu’nun Adana Life’de yayınlanan röportajı bu manada çok yardımcı oldu. Emeği geçen, kalbi dokunan herkese çok teşekkür ediyorum…
İki gündür Ercan Kont’un Adana sokaklarında dolaşan çocukluğu, tiyatroya kaptırdığı ruhu, kendini açık açık anlattığı şiirleri yürüyorum adımlarımı. Artık ise, “Ruhu şad olsun!” demem gereken yerdeyim. Onu cümle cümle tanıdıkça renklerini gördüm, siz de görün isterim. Kalbini tanıdım, siz de tanıyın isterim. O, hengameleri birleştiren, gençlere dokunan, şiirlerle kalbini açık eden bir adam…
Ruhu şad olsun…
(Mehmet Demirel Babacanoğlu ile)
Çocukluğu
Ercan, 2 Mayıs 1942’de, Adana’da, Mestanzade Mahallesi’nde, 373 Sokak, 31 numaralı bahçeli konutta Sitti (Sıdıka) Hanım ve Abdulvahap Bey’in çocukları olarak dünyaya geldi. Üçü kız, üçü erkek altı çocuklu bir aileydi onlar. İsmini da bir roman kahramanından almıştı. Babasının bir arkadaşı okuduğu bir romanda rastlamış, “Çocuk erkek olursa ismini Ercan koyun” demişti…
Bu topraklarda doğmanın öyküsü, dedesinin ailesini yanına katıp, Malatya’dan yola çıkıp konaklaya konaklaya buraya gelmesi, Hürriyet Mahallesi’ne, artık yıkılmış olan karakolun art taraflarına yerleşmesiyle başlamıştı. Babası, amcaları burada büyümüş, burada evlenmişti. Abdulvahap Beyefendi, sonradan Mestanzade Mahallesi’nde arsa alıp, mesken yaptırmıştı. Sonra da bir mühlet eski TRT binasının ardında bir yerde, Çınarlı Mahallesi’nde yaşadılar. Daha sonra da Reşat Beyefendi Mahallesi’ne, isimli tıp yakınlarına taşınacaklardı…
Çıkmaz bir sokaktaydı Ercan’ın doğduğu konut; bu coğrafyayı saran portakal çiçeği kokusunun konutların duvarlarına çarpıp geri döndüğü çıkmaz bir sokak! Ancak küçük, lakin büyük neredeyse bütün meskenler bahçeliydi. Vakitle parselleyip satacaklar, Ercan yaş alıkça yalnızca dünyası değil, bu mahalle de genişleyecekti. Genişletilen kısma da, Şehitduran Mahallesi diyeceklerdi…
Oysa onun hatırladığı çocuk yaşlarda dünya daha küçüktü. Tahminen çıkmaz sokağından ibaretti. Birden fazla vakit portakal çiçekleri üzere konutların duvarlarına çarpıyordu. En fazla üç katlı olan evlere… Vakitle dünyanın öbür kapılara açılacağını öğrenecekti şüphesiz; ancak artık bu çıkmaz sokakta her şey yolundaydı. Burada beşerler komşudan öte, akrabaydı. Coğrafyanın sıcak yanı aydınlatırdı yüzlerini. Yardımlaşacak, paylaşacak ne çok şey vardı. Ercan, doğduğu ailede ve bu mahallede öğrendi hayatın ne demek olduğunu. İnsanları sevmeye, daima yardıma koşmaya itina gösterdi.
Bu kentin en yüze çarpan yanı sıcağıydı. İnsanı tahminen bundan sebep sıcakkanlıydı ve yeniden bundan sebep kabına sığamıyordu. Yaz gelmeyegörsün, gün bitimine hakikat tüm sokak bir kesim serinlik için hortumla sulanırdı. Asfaltın, toprağın kokusu eşlik ederdi coğrafya. Bilen bilir, tozun toprağa karıştığı o geniz yakan, yaşadığını, nerede yaşadığını hissettiren, her bir duyguyu yüzündeki çizgilerden izleten o koku… Meskenler, işte o kokunun eşliğinde önlerine bir çul, savan seren elleri minnetle kabul eder, minder üzerinde insanını ağırlardı. Akşam yemeğinin hazırlığı burada sohbet sırasında yapılırdı. Kim bilir, tahminen de bundan sebep, bu coğrafyanın yemekleri daima lezzetliydi…
Ercan’ı çıkmaz sokaktan başlayan solukla, kocaman çığlıklar bekliyordu…
Eğitim hayatı
Ercan’ın eğitim hayatı, İsmet İnönü İlkokulu’nda başladı. Ailesi ve etrafının üzerine titrediği bir çocuktu o. Okuması, düzgün bir insan olması için herkes çaba gösteriyordu. Anneciğinin okuma yazması yoktu; ancak bilgisiz de değildi. Çocukları okusun istiyordu. Bahçıvanlık yaparak ekmeği kazanan babasının da çok parası yoktu. Lakin o da çok dost biriktirmişti. Ercan, anne babasının iz düşümü olarak görecekti kendini daima. Yıllar sonra hayatını şöyle özetleyecekti: “Beni anam doğurdu, öğretmenlerim yoğurdu, basın duyurdu. Doğuran anama rahmet, yoğuran öğretmenlerime hürmet, duyuran basına teşekkür, seven insanlara hürmetlerimi sunuyorum.”
Yine de o denli kolay olmamıştı. Okuması için ihtimam gösteriliyordu; lakin Ercan, okulu 6 yılda bitirebilmişti. Zira bir yandan da hayatın gerçekleri akıyordu… Bir gün kompozisyon dersinde Türkçe Öğretmeni İbrahim Bilgen, büyüyünce ne olmak istediklerini yazmalarını istemişti. Ercan, gazeteci olmak istiyordu. Tüm istikametleri ile mesleğe dair duruşunu açıklamış, kompozisyonuna güzel not almıştı. Yeniden de okul konusunda hayatı ağır ilerliyordu…
İlkokul üzere, ortaokul da güçlü geçti. Eğitimine, bugünkü Tepebağ Lisesi olan, Tepebağ Ortaokulu’nda devam etmişti. O vakitler Adana’da iki ortaokul vardı. Biri Tepebağ, oburu İstiklal. O denli ki Tepebağ’a Birinci, İstiklal’e İkinci Ortaokul denirdi. Akabinde Sanat Okulu’na gitti. Eğitim hayatındaki bu güçlü seyahat, bu kararı verdirmişti ona. Kura çekildi ve Ercan’ın hissesine Elektrik Kısmı düştü. Bu defa de atölye çok zorluyordu. Daima ayakta durmaktan dizleri rahatsızlanmıştı. Bu kere dersini almıştı. Akabinde Adana Erkek Lisesi’ne kaydoldu ve 3 yılda mezun oldu.
Yıl 1963’tü…
İlk defa sahnede
Sahneyle birinci defa ilkokul sıralarında tanıştı. 4 ya da 5. sınıftaydı. 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı için bir müzikli oyuna seçilmişti; lakin oynamak istemiyordu. Zira oyun için kıyafetleri yetersiz kalıyordu. Söyleyemiyordu da. Öğretmeni Ercan rolüne çıksın istiyordu. Neden istemediğini sorduğunda Ercan, çocuk sesiyle utana sıkıla açık etti sebebini. Öğretmen, bir çocuğun giysilerini ödünç alarak çözdü bu sorunu. Çocuk Ercan, sahneye çıkmıştı. Birinci defa sahnedeydi ve hiç unutamayacağı acı tatlı anılar hanesine mühürledi bu anı. Başarmıştı…
Kibar Simitçi Ercan
Ercan, fakir bir ailenin çocuğuydu. Bu durumun yükünü okul başlayınca daha da hissetmişti. Ailesinden harçlık alamıyordu. Devlet Su İşleri’nde çalışan ağabeyi, ona her ay 10 lira veriyordu. Ercan bu parayı kendine harcamak yerine çoğaltmanın yollarını arıyordu. Kırtasiyeden bir deste kağıt alır, yazılı imtihanı olan sınıfların önünde tanesi 5 kuruştan satardı. Kendi parasını kazanmaya çok erken başlamıştı…
Bir öteki hayatına dokunan isimde terzilik yapan ablası oldu. Vakit zaman ona harçlık veren ablası, kardeşinin bu uğraşına dayanak olmaya karar verdi. Ona biraz para vermiş, çörek alıp satmasını önermişti. Bu husus üzerine sıcacık öyküsünü şu sözlerle paylaşacaktı yıllar sonra Ercan:
“O vakitler, Jandarma Komutanlığı’nın bitişiğinde Çörekçi Aliağa’nın fırını vardı. Okuldan çıkar çıkmaz oraya gidiyor, çörek alıyor, tablaya koyup başımda taşıyordum. Satarken bir değişiklik yaptım: “Çöreeeek vaaar” yerine, “Taze simiiit, küncülü simiiiit vaaarrrr” diye bağırıyordum. Simitlerimi çabucak satıyordum. Birinci sefer “simit“ kelamını ben söylemiştim, ondan sonra da yayıldı gitti. Bundan ötürü bana “Kibar simitçi” diyorlardı. Simitleri erken satıp bitiriyor, sonra da okula gidiyordum. Artan vakitlerimde ise ders çalışıyordum.”
Maddi telaşlarını kendisi gidermeye çalışan bir çocuktu o. Haliyle öğrenci olmak da omuzlarında birikiyordu. Öğrendiği her sözcüğün akabinde para kazanmak için yollara düşmeliydi. Ortaokula geldiğinde satacak yeni şeyler düşünmeye başlamıştı. Maçlarda gazeteden şapka yapıp sattı. Gazozcular da vardı. Onlar, “Gel, sen de gazoz sat.” deyince mahalledeki yazlık sinemada gazoz, çerez satmaya başladı. Bir öteki iş geldi akabinde. Sinemalarda gösterilecek sinemaların kartelaları at arabası üzerinde mahalle mahalle dolaştırılıyor, halka reklam yapılıyordu. Ercan da, at otomobillerinden birinde elinde megafon, sinemanın ve sinemaların ismini, saatini bağırıyordu…
Liseye geçtiğinde, satışları kırtasiye gereçlerine yönelmişti. Bir yandan mahalle ortalarında gazoz ve kurabiye satıyor, bir yandan da Kız Lisesi’nin önünde kalem, silgi, kalemtıraş, cetvel, parşömen üzere şeyler satıyordu. Bu mevzuda bir anısını şöyle anlatacaktı:
“Erkek Lisesi’nde, “Sarı Avrat” lakaplı bir tarih öğretmenimiz vardı. Bir gün kelamlı imtihan yapıyordu. Bir arkadaşımız çalışamadığını belirtti, kalkmadı. Bir oburu da kalktı soruları bilemedi. Sıra bana gelince, ben de soruları bildiğim kadarıyla yanıtladım. Öğretmenimiz sınıfta, “Bakın çocuklar, bu çocuk geldi, efendice soruları yanıtladı, alacağı not beş etmiyor; lakin siz Kız Lisesi önüne gidip kız tavlamaya çalışırken, bu arkadaşınız oraya harçlığını çıkarmak için, kalem, silgi, kalem açacağı, cetvel satmak için gidiyor. Bu yüzden 10 veriyorum” dedi.”
İşportacılık vakitleri
Liseyi de çalışma şartlarında bitirmişti; lakin maddi durum devam etmesine müsaade vermiyordu. O da işportacılığa başladı. Yeniden doğrucu bir usulü vardı. Öteki işportacılar mallarını, “Yanan fabrikadan kurtarılan, batan gemiden çıkan, ithal mallar, mağazada 5 bizde 10 lira” diyerek satarken Ercan, “Gelin baylar, bayanlar, bakın bu mallar, ne ithal malı, ne İtalyan, ne Alman malı, ne Amerikan, ne batan geminin, ne yanan fabrikanın malları. Mağazada 5 lira, bizde 10 lira” diyerek çağırıyordu müşterisini. O şaşkınlıkla tezgahına gelenlere başlıyordu malını övmeye. En yeterli satışı daima o yapıyordu. Öbür işportacılar, mağaza sahipleri bu satışa şaştıkları ile kalıyorlardı…
İşportacılık seyahatinin sonu da gelecekti. Bir gün zabıtaya yakalandı. Malları aldılar. Ercan, mallarını vermek istemiyordu. Sonunda, “Belediyeye gel, al eşyalarını” dediler. Elbette alacaktı. Belediyede beklerken, Adana Belediyesi Kent Tiyatrosu için, o vakit şimdi Büyükşehir Belediyesi değildi, figüran arayışını bildiren bir duyuru gördü. Çabucak o anda müracaat yapmaya karar verdi. Birinci kere sahnede aldığı damağına yapışıp kalmış lezzet, artık hafızasının en renkli tarafını şenlendiriyordu.
Tiyatroya birinci adım
O birinci müracaat ile Ercan, hayatına tiyatroyu dahil etmişti. Aslında tiyatroyu gözlemliyordu. Ulus Parkı’ndaki Piknik Aile Çay Bahçesi’nde sanatkarların programı olurdu. Saat 23.00’ten, 00.00’a kadar Nejat Uygur topluluğu tuluat oyunlarını sahneliyordu. Bitmezse “Süreri Yarın” idi. Ercan bu sanatı izler, öğrendiklerini arkadaş sohbetlerinde taklit ederdi. Yıllar sonra bu günleri, “Oyuncu olmak için birinci denemelerimdi.” halinde özetleyecekti.
Şimdi Belediye Kent Tiyatrosu’na figüranlık seçimi için sırada bekliyordu. Denemeye alındı ve kabul edilmişti. Birinci oynadığı oyun, Shakespeare’nin Othello’suydu…
Tiyatro dönemi sonunda turne vardı. Bir tek Ercan’ı figüran olarak götürdüler. Gaziantep’te, “İkiz Kardeşim Davit”i oynadılar. Figüranlık günleri de bitecekti elbette. “İsyancılar” isimli oyunu sahneye hazırlıyorlardı. Bir gün oyunculardan biri gelmediğinde, Ercan’ın bahtı döndü. Rolü ona vermişlerdi. Böylelikle yardımcı oyunculuğa geçiş yapmış oldu.
Tiyatro artık Ercan’ın hayatında pek kıymetliydi. 1966’da gidip 1968’de terhis olduğu askerlik misyonu sırasında bile tiyatroyu sürdürdü. Isparta’daydı. Fakat istekte bulunarak Ankara Astsubay Orduevi’ne gönderildi. Sinema ve gazinoda yöneticilik yaptı. İşini severek yapıyordu. Kendisi ve birlikte çalıştığı tertipleri ile bir ay erken terhisle ödüllendirildi.
Askerden döner dönmez yeniden işi tiyatro oldu. Eski arkadaşları bir ortaya gelip Adana Sanat Tiyatrosu’nu kurmuştu. Evvel onlara katıldı. Daha sonra da bu topluluktan esinle, Perihan Doygun, Alinur Uğurpakkan ve Cengiz Sezici ile birlikte Adana Halk Tiyatrosu’nu kurdular. Çalışmalara Alinur Uğurpakkan’ın, Abidinpaşa Caddesi’ndeki iş yerinde başladılar. Büyükşehir Belediyesi Tiyatrosu Salonu’nda, “Aç İt Fırını Yıkar, Aladağlı Mıho, Tekrar Doğarız Ölümlerde” isimli oyunları oynadılar…
Tiyatro Müdürü Ercan Kont
1968’de kesintiye uğrayan Kent Tiyatrosu, Selahattin Çolak’ın başkanlığı periyodunda yine açıldı. Ercan Kont da, Tiyatro Müdürü olarak görevlendirilmişti. Bu, figüranlıktan müdürlüğe uzanan uzun bir yolun öyküsüydü. Tiyatro, Ercan’ın hayatında giderek bir pozisyon kazanmıştı. Tiyatro topluluğu kurup oyunlar sahnelemeye başladılar. Daha çok kişi, en çok ulaşamayanlar tiyatro izlesin istiyordu. Mahalle muhtarları ile bağlantı kurarak belediye otobüsleri ile halkı, tiyatroya taşıdılar…
Gönlünü tiyatroya kaptıralı çok olmuştu. Çalışmaları daima tiyatro üzerineydi. 1981’de liselerarası, 1983’te Cumhuriyet’in 60. Yılına özel ilkokullar ortası 23 Nisan Tiyatro Şenlikleri’nin yapılmasına öncülük etti. Yaptıkları çalışmaları bölgeden yola çıkıp ülke çapında duyurmayı da çok istiyorlardı; fakat kaideler bu kadarına el vermiyordu. Yeniden de dayanak de görüyorlardı olağan. Bilhassa 12 Eylül sonrası, Belediye Lideri Kurmay Albay Nuri Korkmaz’ın çok büyük takviyesini görmüşlerdi.
Tabii 12 Eylül’ün yansımaları ona da tesir etmişti. Birinci iş şartlara uyarak saçını ve sakalını kesmişti. Bir biçimde sistemi yürütüyordu. Tiyatro, sular seller üzere akıyordu hayatında. Lakin sonra 1983’te yapılan seçimlerde gelen Belediye Lideri, onu Tiyatro Müdürlüğü’nden aldı. Daha sonra Selahattin Çolak yine Belediye Lideri olduğunda Ercan, yine Tiyatro Müdürlüğü’ne atandı. Bir dargın bir barışık dostluklar üzereydi mesleği ile olan durumu. Bir sonraki seçim periyodunda belediye lideri değişince, Ercan’a yeniden mesleğinden ayrılık yolları görünmüştü. O da emekliye ayrıldı…
Ercan Kont beyazperdede
Tam da bu sıralarda yüzünü beyazperdeye döneceği günler başladı. Hayatın istikrarı pek değişikti. Bir şey tamamlandığında bir öbür şeye yer açılıveriyordu. Kadir İnanır’ın başrolünde olduğu Tatar Ramazan sinemasında hapishane başkatibi olarak kamera karşısındaydı. Akabinde Ezo Gelin’de imam rolü geldi. Sonra Kara Duvak’ta papaz, Asi dizisinde de Cevizci Hacı rolündeydi.
Bir projenin modülü olmak, oyunculu yapıyor olmak çok kıymetliydi; ancak bir yandan da yeterli para kazanamıyordu. Devlet Su İşleri’nde süreksiz personel olarak çalışmaya başladı. Olağan hayatının oyunculuğa açılan kapısını hiç kapatmadı. Tiyatro dersleri verdi. Altın Koza Sinema Festivali’nde, Emirgan Aile Çay Bahçesi’nde, yazlık sinemalarda, çeşitli özel etkinliklerde sunuculuk yaptı.
Tiyatrolarda, sinemalarda, düğünlerde sunuculuk yaptığı, fıkralar anlattığı devirlerden bir anısı vardı ki, hiç unutmayacaktı. Yıllar sonra şöyle anlatacaktı:
“Anama ,“Senin oğlan soytarılık yapıyor” demişler. Anam da kızmış. “Oğlum bunları yapma, sana sütümü helal etmem” dedi. Ben de latife olsun diye, “Sana bir teneke süt getiririm ana” dedim. “Git başımdan, ne halin varsa gör” diye beni azarladı. Daha sonraki yıllarda, Keşanlı Ali Destanı isimli oyunda “Beş Vakit Niyazi”yi oynuyordum. Anamı davet ettim, gelip oyunu izledi ve “Oğlum, âlâ ki bildiğini yapmışsın, devam et, sütümü helal ettim” dedi. Bu olayı hiç unutamam, her aklıma geldiğinde ağlarım.”
İstanbul’a dair
1960’larda, Adana’da, Atatürk Caddesi üzerinde Emirgan Aile Çay Bahçesi vardı. Sanatkarlar burada konser veriyorlardı. Adanalılar için çaylarını içip eğlendikleri keyifli bir yerdi. Burada sunuculuğu Mesut Mertcan yapıyordu. Ercan, işte burada sunuculuk yapmaya Mesut askere gittiğinde başladı. Günde 5 lira alıyor, 4 lirasını biriktiriyordu. İşine itinası sonsuzdu. Masraf, Abidinpaşa’daki parçacılardan saten kumaş alır, terzinin yolunu tutardı. Modelini kendisi çizer, sahne elbiselerini diktirirdi. İzleyicisi onu çok seviyor, bu da Ercan’ı pek keyifli ediyordu. Hatta çalışmaları o denli beğenilmişti ki, İstanbul’dan davet aldı…
İstanbul, hayallerin kentiydi. Fakat Ercan, bu davete işe hayallerini karıştırmadan icabet etti. Gitti, gördü. İnsanların davranışlarını pek yapay bulmuş, kendini oraya ilişkin hissedememişti. Adana’ya geri döndü. “Bazıları ”İstanbul’a neden gitmiyorsun? Gitsen büyük şöhret olursun” diyor. Gidip, gördüğüm, yaşadığım aksilikleri bilmiyorlar. Benden sonrakilere gübre olabilirsem kâfi.” diye açıklayacaktı sonraları bugünleri…
Selam alıp veriyor, insanların ona gösterdiği güler yüzle ömrünü sürdürmek istiyordu. Bunu, Adana’da bulmuş, kendini oraya ilişkin hissetmişti. “Bu, bana yetiyor” diyordu. Beşerler her ortamda esenleşmeliydi…
Şiirleri
Evet, Ercan Kont pek çok oyunda oynasa, tiyatroya müdürlük etse de hafızalara, ekranda okuduğu Ben Meczup Değilim (Cinnet) şiirindeki performansı ile kazındı. Sanat ömrünün 41. Yılında, Ulusal Eğitim Bakanlığı’ndan aldığı müsaadeyle okuduğu tüm şiirleri bir sıraya koymuş, lise ve dengi okullarda şiir dinletileri yapmaya başlamıştı. Artık sanat yıl dönümlerini, şiir dinletileri ile kutluyordu…
Şiirleri, Ercan Kont için çok kıymetliydi. O vakit onlardan birini paylaşmalı…
Bir kız bana emmi dedi
Değirmenden indim, beygirim yüklü
Şu kızı görenin mecnun olur aklı
On beş yaşında da kırk beş bölüklü
Bir kız bana emmi dedi, neyleyim?
*
Birem birem toplayayım odunu
Bilem dedim, bilemedim adını
Elbistan yanaklı Kürt’ler kadını
Bir kız bana emmi dedi, neyleyim?
*
Bizim vilayette üzüm olur, alıç olur
Sızılanır, bozkurtları aç olur
Bir yiğide emmi demek güç olur
Bir kız bana emmi dedi, neyleyim?
*
Karacaoğlan der ki: Ne oldum, ne olayım?
Akan sularınlan ben de geleyim
Sakal seni cımbızınan yolayım
Bir kız bana emmi dedi, neyleyim?
Ercan Kont öldü
Ercan Kont, 2017’de Alzheimer hastalığına yakalanmıştı. Kısa müddet evvel Seyhan ilçesine bağlı Yeşilyurt Mahallesi’nde bulunan bir huzurevine yerleştirilmişti. 22 Aralık’ta, odasında, cansız vücudu huzurevi yetkilileri tarafından bulundu. Olay yerine gelen polisler tarafından Adana İsimli Tıp Kurumu morguna kaldırıldı.
Tiyatroya bağlı yüreğiyle bu dünyadan göçüp gitmişti. Ruhunun ilişkin olduğunu hissettiği Adana Büyükşehir Belediyesi Tiyatro Salonu’nda ismine bir merasim düzenlendi. Ailesi ve sevenlerinin yanında, Adana Büyükşehir Belediye Lider Vekili İsmet Yüksel, CHP Vilayet Lideri Mehmet Çelebi, CHP Adana Milletvekilleri Ayhan Barut ve Burhanettin Bulut, Adana Barosu Lideri Av. Veli Küçük, Adana Büyükşehir Belediyesi Ulaşım AŞ İdare Şurası Lideri Kadir Özdemir, eski milletvekilleri, çeşitli sivil toplum kuruluşlarının temsilcileri de oradaydı. Merasim boyunca her konuşmada, Ercan Kont’un Atatürkçülüğü, renkli kişiliği, sevgi dolu kalbi ve illa tiyatroya olan düşkünlüğünden bahsedildi…
“Varsın yol geçsin mezarımdan
İnsanlar kıvrılmasınlar.
Varsın vazgeçsin makamından
İnsanlar kıvırmasınlar!”
diyen bir Ercan Kont geçti bu dünyadan…
İyi ki…
Damla Karakuş
[email protected]
Not:
Biyografisini okumak istediğiniz şahısları lütfen bizimle paylaşın.
Instagram:
