Melih Kibar kimdir
Dillerimize ve kulaklarımıza pelesenk birçok müziğin bestekarı, gerçek aşkı tatmadan ölmemiş, Melih Kibar’ın hayat hikayesidir…
Bu tahminen de ortak yazgıda tıpkı vakitte Çiğdem Talu’nun da biyografisi. Kesişen 8 yıl 3 günlük ömürleri ile “Yaşadım” diyecek vakitleri yaşayan iki aşığın kıssası. İçinde çokça sevgi ve müzik barındıran bir hayatın…
İşte tüm öykü bu noktada; ortak yazgıda. Dünyaya geliş sebebini bulmak talihine nail olmakla kalmayıp bir de gerçek aşkı tatmakta…
Şimdi sıcacık bir kahve alın, sindire sindire okuyun derim ben. Bir de naçizane tavsiyem, bahsedeceğim, ismi geçen her şarkıyı bir kere de içli içli dinleyin…
İyi ki doğdun Melih Kibar…
Çocukluğu ve eğitim hayatı
Melih, 6 Eylül 1951’de, İstanbul’da dünyaya geldi. Babası, İzmir Belediye Başkanlığı yaptığı periyotta kentin tüm yollarını asfaltladığından “Asfalt Osman” lakabı ile anılan Osman Kibar idi. Onu anlayan, yeteneklerini keşfedecek bir aileye doğmuştu Melih.
Haliyle onun müziğe olan yatkınlığını keşfetmeleri uzun sürmedi. Melih, stanbul Belediyesi Konservatuarı’na yarı vakitli piyano kısmına eğitim almaya başladığında, 8 yaşındaydı. Bu atılmış birinci adımdı ve müzik hayatında daima olacaktı.
Alman Lisesi’nde okurken müzik hayatında daha da geniş bir yer tutmaya başladı. 1970’te okul orkestrası ile birlikte Milliyet Liseler Ortası Müzik Yarışması’na katıldı. Melih org çalıyordu ve bu yarış, onlara, En Yeterli Beste Ödülü’nü getirdi. Bu da Melih’in gelecekteki enfes besteleri ismine alınmış birinci ödüldü aslında. Yalnızca şimdi kimsenin bundan haberi yoktu…
Okul ve müzik bir arada
Gençliğini yaşadığı şu yaşlarda, Melih müziğe daha da düşkün olmaya başlamıştı. Birlikte ödül kazandıkları küme, daha sonra “Dönüşüm” ismiyle profesyonel müzik ömrüne adım attığında, Melih de Timur Selçuk ile çalışmaya başlamıştı. Bu yarış ona, Timur Selçuk ile uzun soluklu bir müzik hayatı kazandıracaktı.
Hayatında her şey bir ortadaydı. Ayakları tutkusuna karşın yere basıyordu. Hala okulunda başarılı bir öğrenciydi ve bu sırada Robert Koleji Kimya Mühendisliği Bölümü’nü bitirecekti.
Evlilikleri
Melih, birinci sefer 1967’de evlendi. Avukat olan Şefika Pekin ile yaptığı bu evlilik, onlara Selin ismini verdikleri kızlarını getirdi. Fakat pek fazla sürmedi; boşandılar.
Sonra birazdan uzun uzun değineceğim bir büyük aşk yaşadı; ancak o da bitmek zorundaydı…
Sonra İbrani kökenli Ethel ile evlendi Melih. Merve ismini verdikleri bir kızları oldu. Ethel, onu anladı, hürmet duydu. Bu evlilik, ömürlük olmuştu…
İlk çalışmaları
Melih yeterliden uyguna müzik hayatına da tutunmuştu. 1974’te Timur Selçuk Orkestrası’nın kendi ismini taşıyan albümünde org çalan isimdi. Ki bu albümle birinci bestelerini de piyasaya çıkarmıştı. “Panayır Günü” adını verdiği çalışma, birçok Yeşilçam sinemasında kullanılacak ve hafızalara kazınacaktı…
Film ve oyun müzikleri
Hayatı boyunca müziğin olduğu her alanda ismi bir formda geçen Melih, birçok sinema ve oyun müziğine de dokundu piyanosuyla. En değerlisi, 1975’te yayınlanan Hababam Sınıfı sineması için yaptığı müzikti. Bu eser, ona, Altın Portakal’da Sinema Müziği Ödülü’nü getirdi.
1980’de yayınlanan Hisseli Mükemmeller Kumpanyası müzikalinin de bestelerini yaptı. 2000’de yaptığı Sersem Kocanın Kurnaz Karısı isimli oyunun müzikleri ise, ona Afife Tiyatro Ödüllerinde “En Güzel Besteci” ödülünü kazandırdı.
Türkiye birinci defa Eurovision’da
1975’te, Türkiye birinci kere Eurovision Müzik Yarışması’na katılacaktı. Bunun için TRT elemelerde kullanmak için bir sinyal müziği bestelenmesini istiyordu. Melih Kibar, işte efsaneleşecek Çoban Yıldızı’nı bu türlü bestelemiş oldu.
Düzenleme Timur Selçuk’a aitti ve orkestrada İstanbul Gelişim Orkestrası vardı. Müzik öylesine beğenildi ki, müsabakaya giren müziklerden biri olmadığı bilindiği halde, elemelerde halktan en çok oy olan müzikler ortasında Çoban Yıldızı da geçiyordu. Bundan sonra bu müzik, Türkiye’de Eurovision’un vazgeçilmez bir modülü haline gelecekti…
(Çiğdem Talu)
Yüz yıl aşkları ortasında anılacak bir aşk
Sonra Melih’in tüm hayatını etkileyecek bir aşk çıktı karşısına. Bazı aşklar vardır ki, güya bilhassa anlatılmak için yaşanır. Allah onları birbirine yazgı edip, bilhassa yar eder. Yüz yıl aşkları ortasında anılacak aşklardan biri olan Çiğdem Talu, Melih Kibar aşkı da bunlardan biriydi işte. Melih Kibar biyografisi tahminen de yalnızca bu aşktan bile oluşabilirdi…
Onlar tanışmadan
Çiğdem ve Melih birbirinden habersiz, tanıştıktan sonra birbirini bilmeden geçecek onca vakte acıyacağını bilmeden, yaşıyordu. Oksijen alıp karbondioksit verebiliyorlardı; dünya dediğin dönüyordu. Ancak içinde aşk yoktu…
Çiğdem, aslında İngilizce Öğretmeni’ydi, lakin bir yandan da Edebiyatçı bir aileden gelişi adeta genlerine kodlanmıştı. Çiğdem, birinci roman yazarlarından “Recaizade Mahmut Ekrem”in de torunuydu. Şarkılara söz yazmaya da 1972’de arkadaşının ısrarıyla başladı. Birinci vakitler en azından soyadı kullanılmasın istemişti. Fakat birinci kelam yazdığı, Nilüfer’in seslendirdiği “Ağlıyorum Yine” müziği ile bunun devamının geleceği belirliydi.
Melih de aslında Kimya Mühendisi’ydi. Ancak o da notalara karşı koyamamıştı. İşte müziğin büyüsü vardı onların aşkının temelinde…
Tesadüfi habersiz tanışma
Eurovision için seçmelere katılan müzikler ortasında Yeliz’in seslendirdiği “Hayalimdeki Adam” müziğinin kelamları Çiğdem’e aitti. Farkında olmadan tıpkı projede bulunmuşlardı. Bu tahminen de Çiğdem ve Melih’in ruhlarının onlardan habersiz birinci tanışmasıydı…
Sonra bu tesadüflerin gerisi ardı kesilmedi. Bir gün bir yerde yüz yüze gelene kadar birçok yerde tekrar tekrar karşılaştılar. Çiğdem, artık profesyonel olarak kelam yazarlığına soyunmuştu. Artık daha çok müzik dinliyor, kulağını her an müzikle dolduruyordu. Yanından hiç ayırmadığı plak ise, “Çoban Yıldızı”ydı… Bu plağı özel yapan art yüzündeki “Frehnak” kesimiydi ve Melih Kibar imzalıydı… Çiğdem bu parçayı her dinlediğinde kendinden geçiyordu, adeta gönülden bağlanmıştı bu müziğe…
Sonunda bu besteciyle tanışmak istediğini söyledi Melih’in hocası Timur Selçuk’a. Buram buram his yükünün yaşandığı bir tanışmaydı bu. Ancak şöyle küçük bir ayrıntı var ki, tanışma Çiğdem istemese de olacaktı. Zira Marmaris’te yapılacak olan bir şenlik için Melih’ten beste yapması istenmişti ve elbette bu besteye kelam yazacak olan isim de Çiğdem’di. Tahminen hakikaten yazgıydı tanışmaları ya da böylesi daha romantik oluyordu…
Duygu yüklü tanışma
25 Mayıs 1975’te Küçük Bebek sırtlarındaki Cevat Beyefendi köşkünde gerçekleşti o birinci buluşma. Gecenin bir yarısıydı. Mustafa Oğuz, şenlik için Melih’i alıp Çiğdem’in meskenine getirmişti. Piyano tuşlarında ahenkle dans eden ellerini uzatırken Melih çoktan düşmüştü inceden bir sızıya… Lakin bu türlü birinci görüşte çapılmalar, aşktan ölüp bitmeler, kapısında yatmalar yoktu; kanlı gözyaşlı bir aşk da değildi onlarınki. Birbirlerine müziklerle seslenen, asla platonik olduğu söylenemeyen, içleri sıcacık eden bir aşktı bu…
Hikaye asıl artık başlıyordu…
Müziğin tadı: İşte O denli Bir Şey
Çiğdem 36 yaşında bir İngilizce Öğretmeni, Melih de 24 yaşında bir Kimya Mühendisi. İkisi de müziğe olan tutkusuna bir yerden sonra karşı koyamamıştı işte.
Çiğdem sabaha karşı konutuna konuk olan o çok sevdiği müziğin bestekarını piyano odasına götürdü; plak da kenardaki pikabın üzerindeydi. “Sizin yaşınızda bir insan, bu türlü bir besteyi nasıl yapar?” diyebildi.
Sonra asıl mevzularına döndüler, şenlik için Melih’ten bir beste istiyorlardı. Çiğdem de bir şeyler karalamıştı. Altına günün tarihini attı ve Melih’e verdi. Tanıştıkları saatin simgesiydi o kağıt artık Melih için ve bir ömür çerçeveli bir halde konutunun baş köşesinde saklayacaktı. Bu ortada tanışmalarına vesile olan bu şenlik hiçbir vakit yapılamadı, ancak onlar da bir daha hiç kopmayacaktı.
Bundan sonra Melih her bestesini daha heyecanla yaptı; Çiğdem’in yazdığı kelamlar daha manalıydı güya. Melih, yaptığı her besteyi dinletmek için koşarak gidiyordu Çiğdem’e… İkisi de aslında müziğin içindeydi şüphesiz. Lakin asıl tanıştıktan sonra başladı müziğin tadı. Zira Çiğdem, bir gün Melih’e çok kolay üzere görünen, lakin aslında bir gelecek barındıran şu soruyu sordu:“Senin diğer bestelerin yok mu?”
Melih, onca beste ortasından çok evvel yapmış olduğu, “Hiçbir vakit ne için yaptığımı bilmediğim bir beste” diye tanımladığı o besteyi çaldı Çiğdem’e. Parmakları son notaya dokunduğunda, besteyi neden yaptığını anlayacağından habersizdi. Çiğdem, o çalarken besteyi kasete kaydetmişti bile…
Melih, ne yapacağını sordu; Çiğdem, “Söz yazacağım” diye karşılık verdi. Sonraki gün Çiğdem müziğin kelamlarını yazmış ve Melih’i tamamlamıştı. Müzik sessizce, inceden yapılmış bir muahede üzere ortalarında duruyordu.
Çiğdem’in kelamları Melih’in müziğine, Melih’in müziği de Çiğdem’in kelamlarına adeta hayat vermişti. O müzik, “İşte O denli Bir Şey”di…
Çiğdem, aslında içinde çığlıkları bile barındıran sessiz bir adım atmış, tüm hislerini kelamlarına akıtmıştı.
“Seni düşündüm dün akşam yine
Sonsuz bir umut doldu içime
Bir de kendimi düşündüm sonra
Bir garip his çöktü omzuma”
Melih de o gece içtiği çayın tadını unutamayacaktı. Mutlaka bir çay tiryakisiydi ve çayı limonlu severdi. O günden sonra bağlarını hiç koparmayacak ve Çiğdem de Melih’in limonlu çay sevdiğini hiç unutmayacaktı…
Sevdan olmasa
Ağustos 1976’da, “İşte o denli bir şey” Erol Evgin’in sesiyle de taçlanmıştı. Ardından “Sevdan Olmasa” geldi. Plağın ön yüzünde “İşte O denli Bir Şey”, art yüzünde de “Sevdan Olmasa” vardı. Çiğdem kelamlarıyla, Melih de bestesiyle müzik piyasasının gündemine oturmuştu. Dinlemek isteyen herkesle buluşsa da bu kelamlar de, notalar da aslında iki kişinin ortasındaydı. Asla lisana getirilmeyen, lakin ateşi dünyayı yakmaya yetecek bir aşka sahip iki kişinin müziğiydi bu.
Ah bu hayat çekilmez diyordu, sen olmasan, sevdan olmasa…
Hayat artık hissedilen hislerle mana kazanmıştı. Bu ortalarında köprü kuran ikinci müzikti, ancak her şey o kadar ağır hissediliyordu ki… Güya yıllardır tanışıyorlardı da birbirlerine çok geç kalmışlardı. Çiğdem müziğe yazdığı sözlerde artan his yükünü emanet etmişti Melih’e. Bir yandan da içinden kopardığı her cümle, aslında daha da ağırlaşan hislere dönüşüyordu…
Plak satışlarının patlamasının akabinde Çiğdem’de sürpriz kararını açıkladı: “Artık yabancı müziklere Türkçe kelam yazmak yok!” Bu kadar değildi, bundan bu türlü çalışmalarının tamamını Melih Kibar ile yürüteceğini de bilhassa bildiriyordu.
Çevrenin de zati daha birinci müziklerinde başlamış bir bakışı vardı; Melih sanki Çiğdem’in genç sevgilisi miydi? Ortalarında lisana getirilmiş duygusal bir alaka başlamamıştı, lakin Melih’in içine bir kıymık batmaya başlamıştı inceden. Ne olurdu güya diye düşündü, ne olurdu Çiğdem ondan 12 yaş büyük olmasaydı.
Polonya Müzik Festivali
Bu muvaffakiyetin sarhoşluğunu şimdi üzerlerinden atmamışlardı ki, Çiğdem ve Melih Polonya’nın Sopot kentine müzik şenliğine gitti. Sopot, onlar için yalnızca şenliğin yapıldığı kent değil, tıpkı vakitte aşklarının isminin konduğu kent olacaktı hafızlarında…
Şu cümlelerle anlatacaktı yıllar sonra Melih orada yaşananları Can Dündar’ın belgeselinde:
“Bizim Çiğdem’le temel yakınlaşmamız galiba bu şenlikte oldu. Yani olağan bağlantılarda söylenen lafları birbirimize etmeye başladığımız yerdir, Sopot. Ondan sonra artık kartlar açık oynanmaya başlandı; fakat daima bunun dışarı yansımasını engelledik biz. Zira bunu salt bayan erkek beraberliği olarak yorumlamaya meyilli insanların olması bizim içimizi acıtıyordu. Zira, dışarıdan bakınca “Koca bayan gencecik, bugünkü tabiriyle çıtır, sevgilisi mi var?’ diyecekler. Bu türlü şeylerden Çiğdem de çok korkardı; bana da zıt geliyordu”
İçlerinde kopan fırtınaya daha fazla karşı koyamamışlardı; artık sevgiliydiler. Ancak toplum baskısı da zirvelerinde kara bulutlar üzere dolanıyor, ikisinin de içine bir sızı bırakıyordu. Ortada bir bağlantı varsa, bayanın erkekten büyük olması kabul edilemiyordu. Ancak işte, gönül de ferman dinlemiyordu…
Evet Çiğdem, Melih’ten 12 yaş daha büyüktü ve hatta bir de evlenip ayrılmıştı. Üstelik bir de kızı vardı. Fakat hayat devam ediyordu ve kalp dediğin atıyordu.
Melih’in Londra yolculuğu
Aralarında günden güne büyüyen aşkta birinci defa ayrılacaklardı Çiğdem ve Melih. Artık üniversiteden mezun olmuştu ve Kimya mühendisliği üzerine master yapmak için Londra’ya gidiyordu. Melih, babasıyla birlikte, kalbine oturmuş yumrusuyla uçağa bindi.
Bir fırtına tuttu onları. Gittiği birinci gece, Londra’da kıyamet üzere bir fırtına vardı. Melih, bu fırtınayı şöyle tanımıyordu. “Tarifi namümkün. O fırtınadan nasıl sağ kurtuldum, bilmiyorum”. O gece ölümlerden dönmüştü. Morali epeyce bozuktu, ancak tekrar de korkutmamak için Çiğdem’e bir şey belirli etmemişti. Fakat üzerindeki gerilimi de bir türlü atamıyordu. Kaldığı odadan biraz dolaşıp kendine gelmek için dışarı çıktı. Karanlık bir koridorda yürürken ona âlâ gelecek şeye çarptı; bu bir piyanoydu. Parmakları neredeyse Melih’e haber vermeden piyanonun tuşları üzerinde gezinmeye başladı. Tüm korkusunu notalarla paylaşıyordu; yeni bir beste yapmıştı bile. Çabucak odasına koştu, teybini aldı ve ansızın ortaya çıkan bu besteyi kaydetti. Besteyi Çiğdem’e ulaştırması için İstanbul’a dönerken babasına emanet edecekti.
Beste Çiğdem’in eline ulaşmıştı. Tahminen çok özlediğinden tahminen de Melih’in notalarda saklanamayan dehşetli gecesinden, besteyi büyülenmiş üzere dinledi ve çabucak üzerine kelamlarını yazıp Melih’e bir mektupla gönderdi.
Melih mektubu açıp okuduğunda ayakta durmakta zahmet çekmişti. İşte o anını şu sözlerle anlatıyordu: “Pembe bir zarfın içinde gelmişti. Birinci sayfayı okuduktan sonra besteye yazdığı kelamların olduğu sayfaya bakınca ben duvara tutundum. Zira müziğin ismi ‘İçimdeki Fırtına’ydı”.
Melih, uzun vakit telefonun başında bağlanmayı bekledikten sonra Çiğdem’e ulaştı. “Sen bu parçayı nasıl yazdığımı biliyor musun?” diye sordu. Sonra konuşup biraz karşılıklı ağlaştılar. Bu aşk denilen farklı bir şeydi. Şöyle de bir temennisi vardı Melih’in: “Allah, insanlara bunu yaşatmalı; çok özel bir şey bu”.
Melih, ona hiçbir şey anlatmasa da muhakkak ki Çiğdem hissetmişti. Gerçek aşk bu muydu?
Aşk yaşanırken
Her ne kadar yaş farkı gerçeği gökten sallanan bir madalyon üzere ortalarında dursa da, artık herkes onları birlikte anmayı öğrenmişti. Çiğdem denince Melih, Melih denince Çiğdem ekleniveriyordu yanına. Bu Londra ayrılığına da imkanları el verdiğince tahliller bulmaya çalışıyorlardı. Çiğdem bulduğu her fırsatta Melih’in yanına gitti. Artık aşk, nitekim aşktı ve soluksuz yaşanmaktaydı…
Plakların gelirini birçok vakit kendi gelirini de ekleyerek gönderiyordu Melih’e, ona takviye oluyordu. Ancak daha özeli yeşil bir defteri vardı Çiğdem’in; haklarında çıkan haberleri üzerlerine küçük sempatik notlar ekleyerek Melih’e gönderiyordu. Hatta ortada tatlı tatlı takıldıkları da vardı. Bir mecmua Melih’in Çiğdem’i bırakıp tatil için İngiltere’ye gittiğini yazmıştı. Çiğdem’de o haberin çıktığı gazete kağıdını kesti ve üzerine şöyle yazdı: “Melih Beyefendi, Melih Beyefendi, bizim burada canımız çıkarken ‘master’ dalgasıyla İngiltere’ye tatile gitmek de ne demek oluyor?”
Aşklarıyla ilgili hakkında çıkan birinci haberi de buradan okudu Melih; “Melih Kibar’ın kendi İngiltere’de, kalbi Çiğdem’de”…
Yeni plaklar
Melih’in Londra’da olması aşklarına olmadığı üzere işlerine de mani değildi. Çiğdem ve Melih, bantlaşma yoluyla haberleşerek müziklerini yapmaya devam etti.
Bir öteki notta Çiğdem, Melih’e yaptıkları yeni müziklerden haber veriyordu: “Çiğdem Talu, sevgili bestecisine kıvançla sunar: 2. Plağımız”.
Çiğden sevgilisini asla yalnız ve habersiz bırakmıyordu. Melih, yıllar sonra tekrar Can Dündar’ın belgeselinde hislerini aktarırken, şöyle diyecekti: “Hep bir ‘Hadi Koçum’ var”.
O günlerde Çiğdem de bir televizyon programında şöyle demişti: “Hayatımı milattan evvel milattan sonra üzere, Melih’ten evvel Melih’ten sonra diye ikiye ayırıyorum”.
1 yıllık bir ayrılıktı bu aslında. Hem çok büyük özlediler hem de daima bir ortada üzere yaşadılar. Bu ayrılık 1976’nın sonunda bitti ve İstanbul’da buluştular. 1977’ye Tarabya’da bir restoranda merhaba dediler. Uzun bir ortadan sonra buluşmuşlardı. O gece çekilen fotoğrafın gerisine şöyle yazmıştı Melih:
“İlk sefer birlikte girdiğimiz bir sene bu, 1977 yılı. Ne hoş di mi? 365 günün de bu geceki üzere mutlu ve hoş geçmesi, yani ‘hep bu türlü olması’ dileğiyle…”
Her şey seninle güzel
Artık başarılı bir yaşamları vardı, tepede yalnızca onların ismi vardı. Tüm müzikleri ezber ediliyor, gönülden gönüle dolaşıyor; birçok aşka tutunacak kol oluyordu.
Çiğdem’in 31 Ekim 1977’deki yaş gününü Melih Kibar, Erol Evgin ve İlhan İrem birlikte yazdıkları bir maniyle kutladı:
“Çiğdem Çiğdem,
Çiçeklerin en güzelisin sen
Bilmem ki bundan diğer sana neler söylesem
Şarkılara can veren
İlham meleğimizsin sen”
O geceki doğum günü kutlaması Çiğdem’i çok keyifli etmişti ve ona en hoş müziklerden birinin kelamlarını yazdırdı; “Her şey seninle güzel”
“Her şey seninle hoş,
Olmayacak düşlerin peşinden koşmak bile.
Her şey seninle hoş,
Bu toprak bu taş bile.
İçimdeki bu kaygı, gözümdeki yaş bile”
Çiğdem’in olmayacak dediği düş, hayatının merkezindeydi. İçinden Melih’in aşkıyla dökülen her sözcük lisandan lisana dolaşan bir müzik oluverecekti artık… Fakat yeniden de korktukları da oluyordu. Çiğdem, annesi ve kızıyla yaşıyordu, en çok eleştirilen de o oldu. Kimse onların ortasında tanımı sıkıntı, fakat eksiksiz bir aşk var demedi. Vakitle bu yaşta bayan kendisinden 12 yaş küçük adamla ne işi var denmeye başladı. Lakin o ilginin ne manaya geldiğinin, nasıl hassas bir his olduğunun ayırdına Melih bile yıllar sonra varacaktı…
Yine de yaşanan vakitte bu aşk denilen gerçekliği kapalı bir kutuya koyup yüksek bir rafa kaldırmaya karar verdiler. Zira Çiğdem, saraylı bir aileden geliyordu. Olmazdı. Bir bayan kendinden yaşça küçük biriyle olamazdı… Onlar da bu çizgiyi koruyup çok uygun iki dost olmayı başarmaya uğraş etti. Birlikte müzikler yazmaya, aşklarını müziklerde yaşamaya devam ettiler.
Hisseli Mükemmeller Kumpanyası
Bir gün Melih, Çiğdem’in konutuna geldi. Çiğdem, ona piyanonun üzerindeki kağıdı okumasını istedi; “Hisseli Mükemmeller Kumpanyası” yazıyordu. Melih şaşkınlığını saklayamazken Çiğdem, “Müzikalimiz”i uzata uzata söylemişti.
Hatta müzik kelamlarını yazmıştı bile. Melih bunu fark ettiğinde daha da şaşırdı; “Bu kelam bestelenmez” dedi. Zira alışkanlığı değişiyordu. Her vakit evvel o beste yapar, sonra da Çiğdem kelamlarını yazardı. Artık bu aksilik ona tuhaf geliyordu. Yapamayacağını düşünürken, Çiğdem her zamanki üzere onu destekleyen konuşmalarından birini yaptı. Ne yaptı ne etti, sonunda onu ikna etti. Melih, Çiğdem’i salona gönderdi ve piyanonun başına geçti. Bestesi tamamlanmıştı.
Beklenenden daha çok ilgi görmüştü Paylı Mükemmeller Kumpanyası…
Sen diğerlerine benzeme sakın
Bu şarkıyı aslında Paylı Mükemmeller Kumpanyası içinde bestelemişti Melih; Çiğdem de üzerine o şarkıyı yazdı: “Sen diğerlerine benzeme sakın, daima böle kal; daima cana yakın…”
Bu aslında Melih bilmese de bir vedanın hüznünü taşıyordu. Zira Çiğdem, kanser olmuştu. Bir gün Melih’i aradı ve “Ben kansermişim” dedi. Aslında birinci kere bu telefon konuşmasından 8 ay evvel de gitmişti Çiğdem doktora göğsünde bir şeyler geliyordu eline, lakin hekim bunun süt bezesi olduğunu söyledi. İkinci kere 3 ay sonra gittiğinde de bir şey olmadığını söylemiş, bundan da 5 ay sonra üçüncü defa gittiğinde göğüs kanseri teşhisi konmuştu.
Melih, Çiğdem’e o denli ulu bir gözle bakıyordu ki, o gücüyle her şeyin üstesinden gelirdi; kanser de neydi ki… Bu yaşananların bir latife olduğunu düşünmek istiyordu. Ciddiyetini kavramamak için çabaladı. Zira Çiğdem’in olmadığı bir hayatı nasıl yaşayacağını bilmiyordu.
Takvimler 1980’leri gösteriyordu. Bu sefer Çiğdem tedavisi için Londra’ya gidiyordu. Ama neşesinden, bilhassa Melih’e ulaştırdığı sevincinden hiçbir şey kaybetmemişti. Londra’da olduğu vakitlerde Melih’e bir masal ülkesinde olduğunu bildiren, şirin kartlar yolluyordu.
Melih’e nazaran, Çiğdem yeniden tıpkı Çiğdem’di; yalnızca kanserle bir ortada yaşıyordu, hepsi bu. Lakin elbette o denli değildi. Çiğdem, bilhassa yazdığı müziklerde artık hüznünü saklayamıyordu. Melih’in paylaştığı bilgilere nazaran hayatında en severek yazdığı müzik kelamını bu vakitlerde yazmıştı: “Koca çınar”
“Serde delikanlılık, gençlik var koca çınar
Sevda var, sen sevdanı çiğneyip geçer misin?
Öte yandan gurur var, ölesiye gurur var
Seni unutanları sen olsan sever misin?”
Belli ki Çiğdem inceden bir siteme, bir kedere kapılmıştı…
7. yıl dönümü
25 Mayıs 1982’de, yani yedinci yıllarında, bir televizyon stüdyosunda Halit Kıvanç ile birlikte kutladılar. O güne kadar 160’dan fazla müzik yazmışlardı. Çiğdem’in aslında canı yanıyordu, ancak gülümsüyordu ekranda.
Melih, onun kanser olduğunu kabullenmek istemese de, artık fizikî değişimlerini görüyordu. Kilo almaya başlamıştı ve artık peruk kullanıyordu. Metastaz bütün bedene yayılmıştı. Tedaviye de para dayanmaz olmuştu. Bu yüzden onu seven tüm dostları bir ortaya gelip yardım toplamak için bir konser gecesi düzenlediler. 28 Mart 1983’te Şan Tiyatrosu’nda yapılan gecede periyodun tüm sanatkarları ve alışılmış ki hepsine piyanoda eşlik eden Melih Kibar vardı. Çiğdem de telefonla katılmıştı geceye.
Ama ne yazık ki tüm bu sevgi seli, toplanan para, Çiğdem’i hayatta tutmaya yetemedi. Geç konulan teşhis onu bu hayattan alacaktı.
Birlikte geçen 8 yıl 3 gün
Çiğdem, İstanbul’a döndü. Melih tanışmalarının sekizinci yıl dönümünde görmeye gitti Çiğdem’i. Konuştular, daha doğrusu Melih konuştu, Çiğdem hastalığı el verdiğince reaksiyonunu gösterdi. Melih’e karşısında güya Çiğdem değil de bir diğeri var üzere geliyordu.
Tanışmalarının üzerinden 8 yıl 3 gün geçmişti ki, Çiğdem Talu öldü. Basın Çiğdem’in ölümünü “Şarkılar öksüz kaldı” diye vermişti…
Cenaze Aşiyan Mezarlığı’na gömüldü. Bir vosvosun içinde gitti Melih cenazeye. Ne vefat haberini aldığında ne de mescitte hiç ağlamadı. Lakin o otomobilin içinde, mezarlığa girmeden bir gözyaşı seline kapıldı. Ömrü boyunca unutamayacağı bu an, 4 dakika sürmüştü. Tüm hüznünün, acısının boşaldığı bir andı.
Çiğdem bundan sonra aşkını büyüttüğü müziklerde yaşayacaktı; Melih ise…
Dünyada ruh eşimizin olduğuna inanmasak yaşamak yeniden katlanılır olur muydu sanki? Çok sevmeseydik, özlemek nedir bilmeseydik, boşu boşuna yaşamak hissinden uzakta tutabilir miydik bedenimizi ve de ruhumuzu?
Aşk dediğin inceden dokunuyor insanın her bir hücresine. Hele bir de sahiden bulmuşsak ruh eşimizi, baht yoldaşımızı; siz ne derseniz işte bunun kalıplaşmış ismine. Hayat o vakit başlıyor tahminen de.
İşte o denli bir şey…
Çiğdem’den sonra
Evet, büyük aşkı toprak olmuştu. Lakin sonsuzluk diye bir şey de vardı insanın içinde. Hayat nasıl devam ederse etsin, Melih’in kalbinde, 8 yıl 3 günlük yaşanmışlıklarında daima Çiğdem vardı.
1983’te, İlhan İrem ile çalışmaya başladı. Pencere albümünün müzik yöneticiliğini yapmıştı. Kalbinden söküp atmadığı, kendinden öbür kimsenin anlamasına imkan olmayan o Çiğdem aşkıyla sarıldı işlerine.
1986’da, İlhan İrem’in kelamlarını yazdığı “Halley”, Klips ve Onlar tarafından yorumlanan müziğin bestesi tekrar Melih’e aitti. Ve bu beste, Eurovision Türkiye Birinciliği ile Norveç’teki finalde Avrupa dokuzunculuğu getirdi. Bu, bugüne dek Eurovision’da elde edilmiş en büyük başarıydı.
1993’te ise, bu sefer Melih, Çiğdem’in kızı Zeynep ile çalışmış, Eurovision’da Dilek Ece’nin seslendirdiği “Sev” müziğini yazmışlardı. Halley kadar muvaffakiyet getirmese de, muhtemelen Melih’in içinde başka bir yeri vardı.
Ve 2001’de, Melih Kibar, “Yadigar” albümünü yayınladı. Birinci yarısında Yaşar, Candan Erçetin, Demet Sağıroğlu üzere isimler ünlü Melih Kibar bestelerini yorumluyor; ikinci yarısı da enstrümantal ilerliyordu.
Melih Kibar öldü
Büyük aşklar izlerini kuşkusuz daima bırakıyordu insanın vücuduna ve ruhuna. Melih, Çiğdem’i kanserden kaybetmişti. Artık onunla bir ortak mukadderat daha paylaşıyordu.
Melih Kibar, uzun bir mühlet gördüğü kanser tedavisi sonucu 7 Nisan 2005’te her hoş şeyi çoğaltarak bırakmanın kıvancını yaşayarak hayata veda etti.
İnsan, başını kaldırıp gökyüzüne bakmayı becerse, tahminen biraz da kibrinden sıyrılsa, hayatının ona öğretecek ne çok şeyi var…
Kalbinde fırtınalar kopartan aşkı, ucunda sihir barındıran parmakları ve geride bıraktığı yüzlerce beste ile bir Melih Kibar geçti bu dünyadan…
İyi ki…
Damla Karakuş
[email protected]
Not:
Biyografisini okumak istediğiniz bireyleri lütfen bizimle paylaşın.
