Neslican Tay kimdir
Savaştığı kansere baş tutan, yaşama sevinci ile insanların umudu olan, “Ben bir bacaktan çok daha fazlasıyım.” diyen ve çaban hiç vazgeçmeyen Demir Bayan Neslican Tay’ın hayat hikâyesidir…
Neslican, dünyadaki vaktini doldurdu. İnsan, vefat sözcüğünü gencecik, ömür dolu bir kıza yakıştıramıyor alışılmış. Beğenilen, her vefat de erken mevt. Evet, Neslican öldü. Ancak o kadar çok insanın kalbine dokundu, o kadar çok beşere umut, ışık oldu ki… Artık onun ölümsüz bir yanı da olduğunu söylememek olur mu hiç! İnsanların onu unutmayacağı, kanserle uğraş eden her bireyin onun gayretinde hayat bulacağı gün üzere ortada değil mi? Neslican, sen gencecik yaşınla büyüttüğün kalbine ne kadar uzun bir hayat sığdırdığını fark ederek gittin, biliyorum. Dünyada eminim daha dokunacağın çok kalp, gerçekleştirmek istediğin çok hayalin vardı. Evet, vaktin bu kadarmış tahminen; lakin olsun! Sen ruhunda sonsuzluğu keşfettin…
Ruhun şad olsun çiçeğim!
Çocukluğu ve eğitim hayatı
Neslican, 14 Mart 1998’de, Bursa’da, Rizeli bir anne ve Manisalı bir babanın kızı olarak dünyaya geldi. Çok keyifli bir ailede doğmuş, kabına sığamayan, tabir yerindeyse hiperaktif bir çocuktu o. Bir gün hayat kıssasını anlatırken de söyleyeceği üzere, “Komşu çocukların ezeli rakibi”ydi…
Neslician’ın çocukluğu ve eğitim hayatı, annesinin memleketi Rize’de şekillendi. İlköğretim ve lise eğitimini Rize’de tamamlayacak; basketbol ve atletizmle ilgilenecek, hareketli ruhuna araçlar bulacaktı. 2016’da Fen Lisesi’nden mezun oldu. Hiperaktivitesi, tüm yaramaz ruhu bir yana, çalışkan bir öğrenciydi Neslican. Şimdi 19’unda hayat kıssasını anlatmak için Ayşe Arman’a verdiği röportajda, Arman’ın “Fen lisesine girebilmek zor…” cümlesini karşılarken, üniversite hayallerini de şöyle anlatıyordu: “Valla bitirebilmek, girmekten daha zor! Lakin çok sevdim okulumu, aldığımız eğitimi. İstanbul Teknik Üniversitesi Mimarlık’a girmek istiyordum. Sıralamam berbat değildi; ancak ben tercih yapmamayı seçtim…”
Bu cümlenin devamında Neslican, hayat kıssasını anlatılmaya bedel kılan kanserden bahsediyordu: “O sırada hastalığım nüksetti. Lakin tekrar gireceğim imtihanlara ve İTÜ’ye girebilmek istiyorum. Çok da sıkı çalıştım aslında. Biraz da gerilim oldum. “Stres tetiklemiş olabilir!” diyorlar. Zira duygusal olarak zayıf olduğunuz vakitlerde kanser besleniyormuş…”
Neslican, kanser olduğunu öğrenecek ve hoş bir çabanın içine girecekti artık. Üstelik bu savaşın içinde hayatından vazgeçmediği üzere eğitiminden de vazgeçmeyecekti. Neslican, Bahçeşehir Üniversitesi, Psikoloji Bölümü’nü kazandı ve eğitimini başlattı. Artık mimarlık hayalinden uzakta bir yerdeydi; ancak hayatı ile ilgili keşfettiği o denli şeyler vardı ki…
Kanserle birinci yüzleşme
Evet, Neslican aslında hiç de kötü sayılmayacak bir puan almıştı üniversite imtihanından; fakat o, daha güzelini istiyordu. Canla başla çalışıyordu. İşte bu sıralarda başladı bacağındaki o ağrılar. Daima spor yapan, hareketli bir yapısı olduğu için olsa gerek, tabipler pek ciddiye almadı. Kas ağrısı, yırtılması olabileceği düşünülüyordu. İmtihana hazırlanıyordu nihayetinde Neslican ve bu kadar gerilim ortasında bu cins şeyler olağandı. Hekimler haklı olsaydı, tahminen Neslican’ın sıradan bir hayatı olacaktı ve biz, onu hiç tanımayacaktık. Aslında sanırım hepimiz bunu dilerdik; hatta kendisi de. Lakin bir yandan bu süreç ona ne çok şey öğretecekti; ona ve bize! İşte bu, insan olmanın kekremsi yanıydı. Bir şey başımıza gelmeden hayatı sevmek, yaşamanın pahasını öğrenmek o denli çok kolay değildi…
Doktorlar, Neslican’ın genç, hareketli, hayat dolu ruhuna yakıştıramamıştı tahminen; lakin bu ağrıların sebebi tümördü. Üstelik güçlü bir tümör! Teşhisin konması 3 ay sürdü. Neslican, üniversite imtihanına 2 hafta kala öğrendi kanser olduğunu. Kanser teşhisi konduğunda tümör bacağını sarmış, kemiğini aşındırmış ve damarını tıkamıştı. Yani, geç kalınmıştı. Artık tümörün bacaktan cerrahi müdahale ile çıkartılmaya çalışılması, bacağı kaybetmek demekti. Böylelikle ağır bir Kemoterapi süreci başladı. Haftada 3 gün, her doz 8 saatten oluşan bu tedavi, bacaklarındaki ağrı ile birlikte, Neslican’ı konuta hapsetmişti. Neslican tümörle, tümör de Kemoterapi ile inatçı bir savaşa girdiler…
3 aylık Kemoterapi süreci
Neslican, bir anda her şeyin alt üst olmasıyla süratli ve ağrılı bir süreci yaşarken, arkadaşları da LYS’ye girmişlerdi. Hayata küsmek için çok sebebi vardı. Üstelik hakkı da vardı. Lakin Neslican, pes etmeyecek, ona moral vermesi gerekenlerin moral takviye ünitesi olacaktı…
Kemoterapinin müthiş, beşere ağır gelen sonuçları vardı meğer. Bir gün saçları avuç avuç elinde alırken, bir öbür gün sudan bile midesi bulanıyordu. Ve bir öteki fecî gün ise, bir tabip karşısına geçip Neslican’a hiçbir vakit çocuğu olamayacağının yüksek olasılıklarından bahsediyordu. Duyduğu acı çok derindi. Neslican üzere hayat dolu, hayallerinin sonu olmayan bir genç kız için vazgeçmek, düşünsenize ne kadar kolay olurdu. Fakat o vazgeçmedi ve 2 yıl sürecek çok hoş bir gayrete imza attı. Çıkıp milyonlara bu müthiş hallerin derin acısı yerine, onlarla nasıl baş ettiğini anlattı. Bu gencecik kızın ağzından çıkan kelamlar, adeta birer hayat dersiydi…
Kanseri içselleştirmedi. Onu yok da saymadı; fakat gözünde de büyütmedi. Çok sağlıklı bir çocukluk geçirip, çok sağlıklı bir birinci gençlik yaşadıktan sonra o bile kanser olduysa, demek ki kanser olmak bu kadar kolaydı. Ve en değerlisi bu hayat olgusunu o denli hoş kavramıştı ki, her şey beşerler içindi. Tedx konuşmasında da vurguladığı üzere, “Neden ben? Neden ben?” diye kendini hırpalamadı; kansere seçilmişse, onu yenebilecek güçte olduğu içindi. Bu türlü düşünüyordu. Bunun için kendine kelam verdi; tüm bu tedavi süreci sonunda tümörü küçülse de, büyüse de onu güçsüz bırakmasına müsaade vermeyecekti. Evet, bunu başardı. Kanserin beynini ele geçirmesine hiçbir vakit müsaade vermedi. Beşerler ne düşünür diye başında bir el alem tabusu yaratmadan, maskesini, peruğunu takıp, makyajını yapıp en hoş haliyle çıktı sokağa. Kan kıymetleri ayakta duramayacak kadar güçsüz olduğunu gösterdiği anlarda bile Neslican, hekimlerinin odasına dans ederek girdi. Tahminen hastaydı; ancak yaşama sevinci, her şeyin üstündeydi. Ve bunlar için ne ilaç kullandı ne de ruhsal dayanak gördü. “Çünkü ben her şeyi beynimde halletmiştim.” diyordu.
(Ameliyattan evvelki fotoğrafı)
Sol bacağını kaybetti
3 aylık Kemoterapiden sonra tümör, tedaviye olumlu karşılık vermiş, az da olsa küçülmüştü. Tekrar de bu, bacağının kurtarılabileceği manasına gelmiyordu. Bir sonraki adım olarak tabipler, Neslican’ın daha ağır bir Kemoterapi almasına karar verdi. Bu kere bu süreç 2 ay sürecekti…
Umudunu bir an olsun yitirmiyordu Neslican. Lakin azalması gereken ağrıları, daha da artmaya başlamış, bir şeylerin yolunda gitmediğini haber veriyordu. Tekrar girdiği kanser taraması, bu haberi doğruluyordu. Neslican’ın tümörü o kadar inatçı, o kadar savaşçıydı ki, en ağır Kemoterapiyi bile yenmişti. Bu kere hekimler Neslican’ın bacağını yitirme riskine karşın, tümörün cerrahi müdahale ile çıkartılmasına karar verdi. Aksi bir durumda durmak bilmez tümör, hayati bir organa sıçrar ve çıkartılamazsa, Neslican’ın hayatı tehlikeye girecekti…
Neslican’ın hayatının birinci dönüm noktası kanser olduğunu öğrendiği an ise, ikincisi de katiyen ameliyat olduğu gündü, 20 Temmuz 2017. Elinde ruju ile bacağı ile son pozunu verdi. Ve Neslican tüm hayat bağı ve ışığı ile bunun bacağı ile olan son fotoğrafı olduğuna katiyetle inanmıyordu. Bacağı, onun bacağı olmaktan vazgeçmesin diye 5 ay, koskoca 5 ay Kemoterapi almış, tarifsiz acılardan geçmişti. İsyan etmedi, vazgeçmedi! Tüm hoşluğu ile ameliyat sedyesine uzandı. Ameliyat başlamadan evvel yaptığı son şey, bacaklarını, ayaklarını birbirine dokundurmak oldu. Uyandığında, bunun bacağına veda etmek manasına geldiğini kavrayacaktı. Sol bacağı, eşinden ayrılmadan evvel ona son bir sefer dokunmadan edememiş gibiydi…
Saat 16.00’da girdiği ameliyattan saat 18.30’da uyandı. Bu anı, “19 yılımın içindeki en berbat uyanıştı.” diye anlatacaktı. Duyduğu dayanılmaz acı, tüm vücudunu sarmıştı ve yalnızca iki buçuk saat uyumuş olduğunu öğrendiğinde artık bacağının kendisinde olmadığını anladı. Gökyüzünden süratle yere düşen damlaların dolu tanesi olup toprağa süratle düşüşü üzere bir şeydi. Hala hayatta olduğu için toprağın kokusu harikaydı; lakin dolu taneleri de vücudunu, ruhunu yaralıyordu. Bir hışımla pikeyi üzerinden attı ve bacağının olmayışını birinci sefer gördü. Acıyı tüm hücrelerinde hissediyordu ve bu hissedişe kanserli hücreler de dahildi…
Aklına hamle eden yüzlerce sorunun esiri olmuştu. Bundan sonrası nasıl olurdu? Nasıl devam ederdi? Bacağı yokken nasıl yaşayacaktı? Bir iş bayanı olursa, hiç topuklu ayakkabı giyemeyecek miydi? Olur ya bir gün anne olabilirse, çocuklarının peşinden nasıl koşacaktı? Hem sonra toprak nasıl kabul edecekti onun yalnız bacağını? Neslican nasıl kabul edecekti onun öbür eşini bırakıp gidişini? Sorular bu türlü uzayıp gidiyordu. Vakit geçip de sorularının yerini içinde bulunduğu durumun gerçekliği almaya başladığında, yükünün de hafiflediğini gördü. O, nihayetinde hayatta kalabilmek için bacağını feda bir genç kızdı. Öyleyse hayatının hakkını vermeliydi. Aynanın karşısına her geçişinde bunu düşündü, düşündü, düşündü… Yalnızlık, çaresizlik, eksiklik hissine kapılıp ıstıraba boğulmaktansa, o açısı parlatıp tekrar ömür sevincine dönüştürdü. Düşülen vakitler olacaktı hayatta şüphesiz, hala bir bacağı varken ayağa kalkma vaktiydi. “Kendimi bu türlü de sevmeliyim, bu türlü de kabul etmeliyim ve hayata karışmalıyım!” dedi…
Ironwoman yükleniyoooor
Ameliyattan 15 gün sonra hastaneye dikişlerini aldırmaya gitti. Orada, siyah bir poşetin içinde bacağını da teslim ettiler. Koşar adım yürümekten zevk alan bacağı, artık bir kütle halinde, Neslican otomobilde önde otururken onlarla birlikte bagajda geliyordu. Bu, bacağını kaybettiği birinci andan daha ağrı bir yük, daha ağır bir acı bıraktı yüreğine. Hayatının en berbat günü bu olsa gerekti. Daha evvel çok nadiren yaptığı bir şey yaptı ve çıkıp balkonda oturdu. Sonra bir kuş gördü orada. Bir işaret olarak algıladığı bir andı bu. Zira karşısında duran kuşun da sol ayağı yoktu ve gelip Neslican’ın karşısına konmuştu. Mucizeydi işte bu! Nasıl görmezden gelsindi artık? Evvel biraz bakıştılar, sonra kuş uçup gitti. Neslican’ın aklına, ruhuna en kıymetli şeyi büsbütün geri bırakmıştı bu an; yaşama sevincini. Kuş, mahzurunu engel görmeden uçuyordu. Evet, tahminen ayağı eksikse kanadı vardı; lakin olsun, Neslican da yapabilirdi. Çok değil, 2 gün sonra hazırlanıp dışarı çıktı; hiçbir şeye aldırmadan…
Şortunu giydi, çok hoş bir makyaj yaptı, değneklerini de alarak ailesine, alış veriş merkezine gitmek istediğini söyledi. Ailesi, ona AVM’nin kalabalık olduğunu, şortla rahatsız hissedebileceğini söylüyordu. Meğer Neslican bunu bilhassa seçmişti. Bir sefer kaçarsa, gizlenirse bunun daima bu türlü devam edeceğini biliyordu. Dimdik yürüyüp, dehşetlerinin üzerine gitmeliydi. O denli de yaptı. Acınacak halde olmadığını evvel kendisine söyledi. O kendine acımadığına nazaran, artık kimse ona acımayacaktı. “Hem acınacak ne vardı ki, beşerler bu türlü doğabiliyor; bacakları olmadan, tahminen birtakım yetileri olmadan. Ya da sonradan kaybedebiliyorlarsa, bu neden acınacak bir şey olsun ki! Acınmamalı, ötekileştirilmemeli ve normalleşmeli bence.” diyordu. Neslican bu olağanlığı hayatında kendisi var etti…
Şimdi bir protezle bacağı varmış üzere olacaktı işte. Instagram’da bir fotoğrafı ile birlikte protezi için ölçüleri vermiş ve Ironwoman oluyorum diye duyurmuştu bunu: “O kadar hoş yaratılmışız ki! Bir şeyimiz eksildiğinde, bedenimiz o denli hoş geliştiriyor ki kendini, kapatıveriyor o eksiği! Birinci başlarda “Nasıl yürüyeceğim ben?” diyordum. Artık o değneklerle, yağmur, çamur demeden, koşar adım ilerliyorum. Protez için de gerekli olan buydu: Hareket ve kondüsyon. Bugün ölçülerimi verdim. Bakalım yeni bacağım nasıl olacak? Sonuçta yarım demirden olacak. Buna hazır mısınız? Ben Ironwoman oluyorum! Ironwoman yükleniyoooor…”
Kaybettiği bacağının yerine gelen protezi aslı üzere sevdi; onu sahiplendi. Her şeyin olağan olduğunu evvel kendisi kabul etmiş, var olanı yok saymamıştı. Bu birinci bakışta yok saymak üzere görülebilir, fakat değildi. Hala hayat devam ediyordu, Neslican da yalnızca yaşıyordu. Bunun için işte, hiç durmadı! Her gün koltuk değneklerini kaptığı üzere gezmelere gidiyordu. Bir ortama “Bacaksız geldiiii!” diye çığlıklar atarak giriyor, kendisini evvel kendisi seviyordu…
Hayallerini, yaşama sevincini şu birkaç cümleyle ne de hoş anlatıyordu: “Kendimi eksik hissetmiyordum ve eğlenebiliyordum. Zira ben eksik değilim! Tek bacaktan ibaret de değilim! Çok daha fazlasıyım, bir sürü hayalim var! … Kansere hayatımı bırakmıyorum. Hayatımın peşinden koşuyorum…”
Kanser akciğerinde tekrar nüksetti
Her şey yoluna girmişti. Bedeni kanserden temizlenmişti ki, bir sefer daha akciğerinde nüksetti; 25 Aralık 2017! Yeni yıl kutlama planları içindeydi ve yeni yıldan tek beklentisi sağlıktı. Artık yaşayarak deneyim etmişti ki, planlarımızı gerçekleştirmek için yalnızca sağlıklı olmaya muhtaçlığımız vardı. “Demir bayan oldum!” dediği, yeni keşiflere yelken açtığı şu vakitte, kanseri aklına bile getirmiyordu. Lakin Neslican, sıhhat dilediği şu günlerde bir sefer daha kanser olduğunu öğrendi. Akciğerinin sağ alt lobunda nüksetmişti. Birinci fikri, çok şanslı olduğuydu. Evet, çok makûs bir haber almıştı; ancak bu berbatlığın içindeki düzgün şeyi görebiliyordu artık. Tümör çıkarılabilir demekti. Demek ki bacağını bırakmak kadar ağır bir şey değildi. İşte bu şanstı! Yeniden karalar bağlamaktansa, yeni yıla bedenine takılmış borularla girse de, memnun olmayı seçti. Mutsuz olmak için çok sebebi olabilirdi; fakat o, memnun olmak için var olan bir sürü sebebe sarılmayı tercih etti. Çok sevdiği harika bir ailesi ve kalbine dokunduğu, kendisinin kalbine dokunan, ulaşabildiği beşerler vardı. Neden keyifli olmayı seçmesindi ki! Küçük sevinçleri ile büyük mutluluklar yaşamayı çok istiyordu.
Akciğerindeki o tümör çıkarıldı. Daha sonra kanseri küçük bir hapla denetim edilmeye başladı. Kemoterapiyi alt eden tümörünün bu küçük hapla ne kadar denetim edileceğini bilmiyordu ve diyordu ki: “Ne kadar vaktim kaldı bilmiyorum; lakin siz de bilmiyorsunuz. Hiçbirimiz ne kadar vaktimizin kaldığını bilmeden yaşıyoruz. O vakit en hoş formda yaşamalıyız.”
Benim için sol bacağınızı sevin
Neslican, tüm karanlıklarından çıktığı aydınlık yerden sesleniyordu; “Yapabilirsin!” diyordu. Tedx konuşmasında onunla bütünleşen kelamlardan birini şöyle sığdırmıştı cümlelerine:
“Bana bakın! Ben iki kanser atlattım, bacağımı kaybettim; lakin hiçbir vakit yaşama sevincimi, yaşama umudumu kaybetmedim. Zira hayat her vakit yaşamaya kıymet; ben bunu çok yeterli biliyorum. Ve bir misyona sahibim. Bugün bunun için buradayım; ailedeki en sağlıklı bireylerin bile kanser olabileceğini anlatmak için. Hayatında hareket etmeden duramayan bir insanın bile bacağını kaybettiğinde hayata tutunabileceğini, demir bacaklı bayanların bile gururla etek giyebileceğini göstermek için bugün buradayım. Herkes kanser olabilir, herkes engelli olabilir klişesinin ardına sığınarak söylemiyorum hiçbirini. Şahsen yaşamış biri olarak konuşuyorum. Bana bakın, âlâ bakın! “Şükürler olsun ki bacağım var!”dan çok daha fazla şey söz ediyorum. Gayretime kulak verin. Dünyam başıma yıkıldığındaki umudumu düşünün ve harekete geçin! Osho’nun söylediği üzere: “Karanlık olmadan yıldızları göremez insan!” 19. yaşının tamamında yıldızları izleyen bir kız söylüyor bunu. Kendi yıldızlarınızı keşfetmek için karanlığı beklemeyin. Hayatınızı sevin! Kendinizi sevin! Vücudunuzu sevin! Ruhunuz öbür vücut bulmayacak. Saçlarınızı, kilonuzu, uzunluğunuzu sevin. Benim için sol bacağınızı da sevin!”
Ve insanların kalbine dokunmanın hayatında ne kadar değerli olduğundan bahsediyordu Neslican. Toplumsal medyada çokça beşere ulaştıktan sonra sokakta karşılaştıklarında neden sol bacağının kendisinden gittiğini anlamıştı. Üniversite imtihanını kazanıp enfes bir meslekle hayatına devam etse, bu kadar keyifli ve bir şeyler yaptığından emin bulamayacağından emindi artık kendini…
Ve tekrar
İkinci sefer nükseden ve tekrar kazanılan savaştan sonra bir sefer daha yaşadı tıpkı şeyleri Neslican. Kanseri üçüncü defa de yenmişti ki, dördüncüsü de geldi. Neslican bir görüntü ile yaşamak istediğini, bunun için savaşacağını anlattı. Yenilirse de savaşırken yenilecekti. Görüntüde şunları söylüyordu, hala gülümseyen hoş yüzüyle:
“Bu yaşadığım kaçıncı nüks ya da metastaz sayamıyorum. Ciğerlerim aslında berbat durumdalar. Benim tümörün en yeterli Kemoterapi ile durdurulabiliyormuş. O yüzden kemoterapi almaya başlayacağım. Bunu kabul etmem çok sıkıntı oldu. Zira hakikaten iyileşeceğime çok inanıyorum. İyileşmeyeceğime bir gün bile düşünmüyorum; fakat güzelleşirken bu kadar acılı olması beni çok yıpratıyor. Saçlarımı kaybetmek, ömür kalitemin düşmesi, özgürlüğüm vesaire Kemoterapinin getirdiği bir sürü acı şey var maalesef. Bunları yaşamak nitekim istemiyorum; ancak onunla savaşmak için, bu hayatta kalmak için bunu yapmam gerekiyorsa Kemoterapiye alacağım ve o halde devam edeceğim. Konuştuğumda bile sesim gidiyor esasen. Bir ciğerim resmen çalışmıyor tümörler yüzünden. ‘Bu kadar ileriye gidemezsin. 2 adım attığımda nefesimi kesemezsin. Sen nesin, kimsin de benim bedenimi, benim hayatım bu kadar etkiliyorsun. Madem beni bu kadar etkiliyorsun alıyoruz Kemoterapiyi ve paşa paşa seni öldürüyoruz’ dedim. Zira bunu yapmak zorundayım, savaşmak zorundayım, onu yenmek zorundayım. Zira nitekim bu hayatta kalmak istiyorum. Çok acılı olacak tekrar bir sürü şey yaşayacağım hiç umurumda değil ben hayatta kalmayı, yaşamayı çok fazla istiyorum. Bunun için ne gerekiyorsa yapacağım. Ben ağlarken çok nahoş oluyorum benim gözyaşım akmamalı.”
Neslican, çaban çok hoştu çiçeğim
Evet, biyografilerin en sevmediğim kısmı. Artık biliyorum ki, Neslican yenildi vs üzere telaffuzlar istemiyordu. Beğenilen, ben de yenildiğini düşünmüyorum ya! Evet, Neslican tedavi sırasında yaşanan çoklu organ yetmezliği sonucu hayata gözlerini kapadı. Hastane şu bilgilendirme ile haberi duyurdu:
“Neslican Tay kızımız 6 Eylül 2019 tarihinde uzun müddettir çaba ettiği “yaygın tutulum yapmış malign mezenşimal tümör”e bağlı artmış olan semptomları nedeniyle hastanemize müracaat etmişti. Durumunun ağırlaşması üzerine 15 Eylül Cumartesi günü ağır bakıma alınmıştı. Fakat süreç içerisinde gelişen çoklu organ yetmezliği nedeniyle 20.09.2019 saat 21.20 de kendisini kaybettik. Allah’tan rahmet tüm sevenlerine sabırlar dileriz.”
Neslican’ın vasiyetini ise, dayısı Ömer Yazıcı duyurdu: “Bu süreçte bizi bırakmayan, yanımızda olan herkese teşekkür ediyorum. Neslican’ı dün gece kaybettik. Lakin Neslican’ın vücudunu kaybettik. Neslican’ın ruhu ve başlattığı savaş, başlattığı çabayı miras olarak, vasiyet olarak kabul ettik. Bu bahiste Türkiye’deki bu hastalıkla uğraş eden bütün herkese vermiş olduğu umudu ayakta tutmak için Neslican’ın ruhunu yaşatacağız. Neslican’ın bize bırakmış olduğu gayretin mirasını yaşatacağız. Neslican, bıkmadı, bırakmadı, salmadı tahminen onun yerinde bizler olsaydık çok daha erken pes ederdik. Bu hastalıkla, bu illetle çaba eden herkese şu bildirisi verdi. ‘Bırakmayın, savaşmayı bırakmayın lütfen bırakmayın.’ Bunu ben bütün süreci birinci dereceden yaşayan dayısı olarak söylüyorum. Lütfen Neslican’ın umut olduğu bütün hastalar, bütün beşerler lütfen çabanızı bırakmayın. Neslican’ın ruhunu bu biçimde yaşatacağız inşallah. Birazdan gideceğiz. Neslican’ın annesinin ve kendisinin istediği bir şey vardı. Biz iki sene önce, Neslican’ın bacağını kestiğimiz vakit bacağını bırakmamıştık hastanede. Onu memleketimizde, Rize’de gömmüştük. Cenazesini de bacağının yanına, vücudunu bütünleştireceğiz orada. Cenazesi Rize’de olacak. Yarın Rize Kıyı Camii’nde öğleden sonra cenaze namazını kılıp aile kabristanımıza defnedeceğiz. Birazdan Rize’ye gerçek hareket edeceğiz.”
Canım Neslican, sen hayata veda ederken bile vazgeçmeden insanların, kanserle savaşan herkesin ruhuna ışık olmaya devam ettin. Allah rahmet eylesin! Ailene sabır versin!
Şöyle bir paylaşımın çıkmıştı karşıma: “Kardeşim yaşında bir arkadaşımın vefat haberini aldım onkoloji koridorunda. Herkes dayanamadı, gücü yetmedi, bilmem ne. Güya kanserin ne olduğundan, çektiği acıdan haberleri varmış üzere. ‘Mücadelesi çok güzeldi!’ diyeceksiniz; dayanamadı değil! Hoş uyu Taner’im, çaban çok hoştu.”
Sen çok olmuş seni nasıl uğurlamamızı istediğini söyleyeli… Öyleyse tüm kalbimle diyorum ki: Neslican, çaban çok hoştu çiçeğim!
Gülen yüzü, uğraştan hayata veda ederken bile vazgeçmeyen ruhu ile bir Neslican Tay geçti bu dünyadan…
İyi ki…
Damla Karakuş
Not: Biyografisini okumak istediğiniz bireyleri lütfen bizimle paylaşın.
Instagram:
